The Bridge Between You & Me

Chapter Thirty-Seven

"Tallia..." 

I grunted softly and tilted my head to the other side to cover my face from the sunlight. He continued to gently call my name and kiss me on my jaw in an attempt to wake me up but I didn't budge. Inaantok pa talaga ako kaya pinanatili kong nakapikit ang mga mata ko, bahala siya 'jan. 

When he noticed that I don't have any plans of waking up, he started blowing on my neck, knowing exactly how sensitive I am in that area.

Kinilabutan ako nang tumama ang hininga niya sa leeg ko kaya kahit ayaw ko ay nagising ang buong pagkatao ko. 

"Vicente!" Napipikong bumangon ako at ihinampas sa kaniya 'yong unan sa tabi ko. Hindi naman malakas, just enough para mailabas ang gigil ko.

"Hindi na..." nagpipigil ng tawang bulong niya. He even fixed my hair para hindi ko madaganan dahil sa kalikutan ko. He's obviously doing that to avoid my sharp stares.  

When he noticed na masama pa rin ang tingin ko sa kaniya ay tatawa-tawang yumakap siya sa'kin at inalo ako. "Hindi na nga."

He let me stay in that position, half asleep, still hugging me so I won't slide back down to bed. Ito ang hirap sa'kin, kung anong hirap kong makatulog, siya ring hirap kong magising. Dala rin siguro ng mga gamot ko, at kese-cellphone ko 'to.

I felt his lips touch my forehead for a couple of times before I heard him speak. "Good morning, beautiful. Gising ka na, we have to get moving," malambing na aniya at ini-ayos ako ng pagkaka-upo.

"Inaantok pa ako," nagmamaktol na bulong ko sa inaantok pang boses.

"Should we stay in bed then?" he whispered before kissing my slightly pouted lips.

Agad akong dumilat at mariing umiling. "No! 5 minutes, 5 minutes lang," pakikipagbarter ko. 

We can't skip our plans today, we planned this 2-day trip for almost a month dahil napaka-arte ni Vicente.

"Ok. 5 minutes, close your eyes," pagpyag niya. 

Agad akong pabagsak na humiga at mariing pumikit, siya pa mismo ang nag-ayos ng kumot ko dahil akala mo nagyeyelo ang kwarto namin sa lamig.

"Are your feet still sore?" tanong niya matapos i-abot ang kubyertos ko.

"Kaunti?" patanong na sagot ko.

"I told you not to wear heels when you have such events." Pinaningkitan niya ako ng mata.

My lips twitched. "Anong magagawa ko? You know I can't wear flats because I'm clumsy."

"You're such a baby."

After our chaotic breakfast that is filled with our nonsense bickering, as usual, we went straight to the airport to catch our flight to Tacloban. 

This month's destination is Tacloban; as decided by my travel jar. This has been our tradition for the past 3 years, balak yata ni Vicente na ikutin ang buong Pilipinas. Halatang walang magawa sa pera niya. Hay! Rich people's problem, can't relate.

Our flight lasted for about one and a half hour, dala siguro ng pagod sa kadadaldal namin kaninang breakfast ay nakatulog kami buong byahe. 

Dumating kami sa Tacloban around lunchtime kaya naghanap muna kami ng malapit na restaurant para kumain. And Vince being Vince, akala mo batang maliligaw kung makakapit sa kamay ko.

"Mainit, Vicente. Bitawan mo muna ako," iretable kunyaring sabi ko dahil pawis na pawis na ang kamay at leeg ko dahil sa sobrang init.

"Why?" nakangusong tanong niya.

"Saglit lang, akala mo naman kasi laging tatakasan e," pairap kunyaring sagot ko.

After ng hindi-gaanong-katahimikang lunch namin at pagpapa-cute ni Vince ay nagtuloy na kami sa mahaba pang byahe. We went on another 3 hour ride to Naval, unlike earlier, gising na gising na ang diwa namin ngayon sa biyahe. When we arrived at Naval port we rode a boat going to Marpipi Island, then we rode a motorcycle to Brgy. Ol-og then an outrigger boat from Brgy. Ol-og to Sambawan Island. Grabeng nakapapagod, masakit sa katawan ang mahabang byahe.