"Benim topraklarımda ölmek için özel bir nedene gerek yok."
Mihra Elnurova, Türkiye'nin güneyinde yer alan, ufak bir Türkmen ülkesi olan Karahan'da yaşamaktadır. Sıcacık bir ailede büyüyen Mihra, hayatın sert ve acımasız yüzüyle henüz tanışmamıştır...
Yine içimin içime sığmadığı bir bölüm. Yorumlarınızı merak ediyorum delice! Paragraf aralarımızı boş bırakmayın. Oy vermeyi de ihmal etmeyelim. <3
Instagram: suleavlamaz
Twitter: sulisindunyasi
Başlamadan önce bir güvercin emojinizi alırım. 🕊️
Bölüm Müziği: Aytekin Ataş - Yıldızlara Doğru
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm On 🕊️ Rüyalar ve Turnalar
"Ali, Alime'yi as."
Omuzlarımı düşürerek Tezegül Teyze'ye baktım. Cümlenin içindeki sözcüklerin sadece ilk harfini okuyor, kalanını olduğu şekilde değil de tahminleri doğrultusunda getiriyordu. İç çektim ve "Hayır Tezegül Teyze," dedim. Parmağımı tek tek okuduğum sözcüklerin üzerinde gezdirerek doğrusunu söyledim. "Ali, Alanur'u al."
Beni aynen tekrarladı. Bir sonraki cümleye geçtiğimizde sıcaktan bunaldığı belli olan yaşlı kadın beyaz tülbendini tek eliyle bozup düzeltti. Derin bir nefes alıp verdikten sonra "E..." dedi. Başımı doğru dercesine aşağıya eğdim. "E..."
"Harika..."
Nefeslendi. "Eyi mi?"
"İyi..." dedim.
"Yok kızım onu sormuyorum, sözcük eyi mi değil mi?"
Ben hayal kırıklığıyla kendimden kırk yaş büyük öğrencime baktım. "Hayır... Ela o."
Söylediğimle birlikte sınıftaki tüm kadınlar kahkahalarla gülüştü. Pamuk yanakları kızaran Tezegül Teyze kızmış gibi "Amaan..." dedi, küçük bir çocuk misali omuz silkerek kollarını göğsünde birleştirdi. "Ben bu işi yapamayacağım herhal, bırak gideyim kızım."
"Daha neler..." dedim ve üzüldüğünü düşünerek yanına oturdum hemen. "Yani bu kadar çabuk pes etmek yakışıyor mu hiç sana? Yaparsın, çok da güzel yaparsın."
Baş parmağımı bir sonraki cümlenin üzerine koydum, diğer kadınlar sesli bir şekilde kendileri okumayı sürdürüyorlardı, Tezegül Teyze yaşça büyük olduğundan onun daha fazla üstüne gitmek gerekiyordu.
"Psikolojide buna öğrenilmiş çaresizlik deniyor," dediğimde gözlerini kıstı.
"O ne gı?"
Güldüm. "Birkaç kez başarısız olduğun bir konuyu, yapabilme ihtimalin olduğu halde hiçbir zaman yapamayacağını düşünmeye denir. Yani sen birkaç sözcüğü okuyamadın diye hiçbir zaman okuyamayacağını düşünüyorsun, sende öğrenilmiş çaresizlik var. Bu bir hastalık."
