"Benim topraklarımda ölmek için özel bir nedene gerek yok."
Mihra Elnurova, Türkiye'nin güneyinde yer alan, ufak bir Türkmen ülkesi olan Karahan'da yaşamaktadır. Sıcacık bir ailede büyüyen Mihra, hayatın sert ve acımasız yüzüyle henüz tanışmamıştır...
Yazmam gereken tek kitap İs Kokan Zeytin Ağacı olunca artık, daha iyi ilerliyorum. Hep birlikte bir maşallah'ınızı alırım. 🥲
Keyifle okuyun.
Ve lütfen satırlarımıza yorum yapmadan geçmeyin.
Başlamadan evvel bir güvercin emojinizi alırım. 🕊️
Bölüm Şarkıları:
Emre Fel - Vura Vura
Mabel Matiz - Kömür
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Otuz Yedi 🕊️ Yürek Çıkmazı
Abimden mektup geldiği haberi, şehri etkisi altına alan kara bulutların güneş ışığıyla aralanmasını sağlamıştı sanki. En azından gün ışığı bizim eve düşmüştü o an. Günlerdir çeşitli sebeplerden akan göz yaşlarımız, bir dikdörtgen parçasıyla dinmiş, kalbimize şifalı bir dokunuş yapılmıştı. Ayşe'nin söylediğiyle içeri nasıl koştuğumu bilmiyordum. Annem yattığı yerde doğrulmuş, Gülnar'ın elindeki kağıda bakıyordu. Elif, her an göğsünden fırlamasına korkar gibi bir elini kalbine diğer avucunuysa karnına bastırmıştı. Gözleri dolu doluydu, uzun zaman sonra ilk kez mutlu bakıyordu ama hüzünlü bir mutluluktu bu. Asude'yi henüz kimse fark etmemişti, bir yabancının geldiğinin farkındaydılar ama bununla ilgili tek soru sormadılar çünkü hepimizin tek ilgisi abimden gelen mektuptaydı. Salona girer girmez bacaklarım beni daha fazla ayakta tutamadı ve annemin yanına oturdum hemen. Sehra koltukta uyuya kalmıştı.
"Ne yazmış?" dedim merakla. "İyi, değil mi?"
"Bilmiyoruz kızım," dedi annem elimi tutarak. Gülnar'a bakmaya devam ederken "Açsana yavrum," dedi. "Oku hadi." Gülnar hiçbirimize bakmadan başını salladı. Titreyen elleri yıpranmış zarfı özenle yapışkanından ayırdı. İçerisinden kırık beyaz renginde dosya kağıdı çıkardı, yer yer toprak lekeleri bulunan kağıdın katlarını açtı, okumadan önce yutkunup boğazını temizledi.
Sevgili ailem,
Kalemi kağıda değdirdiğim ilk andan itibaren düşündüğüm tek şey, nasıl olduğunuz. Aklım devamlı sizde, umarım siz de gözden ırak olan gönülden de ırak olur sözüne kulak asmayıp beni düşünüyorsunuzdur. Keza her birinizin sesi hâlâ kulaklarımda benim. Gözümü kapattığım her an, orada, güzel evimizdeyim. Geçen günlerde sizi aradım, açacağınızı umdum ama bir türlü yanıt gelmedi. Gerçi, hata bende; çok geç vakitte aramıştım ya bir umut uyanık olan biri açar diye düşündüm. Nasip değilmiş, ancak üzülmeyin, bulduğum ilk fırsatta sizi tekrar arayacağım.
