"Benim topraklarımda ölmek için özel bir nedene gerek yok."
Mihra Elnurova, Türkiye'nin güneyinde yer alan, ufak bir Türkmen ülkesi olan Karahan'da yaşamaktadır. Sıcacık bir ailede büyüyen Mihra, hayatın sert ve acımasız yüzüyle henüz tanışmamıştır...
Nihayet bölümle karşınızdayım. Sizi de burayı da çok özledim.
İmza yoğunlukları, okul, ikinci kitap, yeni bölüm derken kendime bile vakit ayıramadığım, düşünce yönünden bir milyon parçaya bölündüğüm bir süreçte yine de bölümü tamamlayabildim.
Ve yine sizinle buluştuğum için çok heyecanlıyım.
Lütfen, bol bol yorum bırakın. Paragraf aralarımız boş kalmasın.
Unutmadan, yarın (pazar) saat 13.00'te Gaziantep Kitap Fuarında imza günüm var, hepinizi bekliyorum. Yalnızca İs Kokan Zeytin Ağacı okuduysanız bile gelin, yeni bölüm hakkında konuşuruz.
Keyifli okumalar. <3
Instagram: suleavlamaz
Başlamadan önce bir güvercin emojinizi alırım. 🕊️
Bölüm Şarkıları:
Erdal Güney- Sonsuza Yazdık
Aytekin Ataş - Nasıl Yar Diyeyim
Mavi Gri- Kır Çiçeğim
Aşkın Nur Yengi - Ay İnanmıyorum
Serhat Erdem - Boşluk
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm On Altı 🕊️ Gelmeler ve Gitmeler
Kitap kokusu ruhuma dolduğunda genelde rahatlardım. Fakat günlerdir kalbimin acısına çare olan tek şey yoktu. Üstelik hüzünlü olan tek ben ve yüreğim değildik, günlerdir Balamir'in yüzü ayrı bir asıktı. Sebze meyvelere durmadan zam geliyordu, haber kanalları bir türlü çalışmıyor, internete girmekte fevkalade sıkıntı çekiyorduk. Kulaktan dolma onlarca bilgi vardı, kimileri Harezm'in bittiğini söylüyor, nükleer silahların kullanıma geçeceği hakkında atıp tutuyorlardı. Abim birkaç gündür bizi arayamıyordu, telefonu kapalıydı ve VPN'den de olsa internete girmiyordu. Yani, kendimi iyi hissedeceğim hiçbir durum yoktu. Tüm bunlar Yusuf Agâh'la olan ayrılığımızın -hiç başlamamışken yaşadığımız ayrılığımızın- üstüne tuz ekmekten başka bir işe yaramıyordu. Biri göğsümü yarıp yüreğime baksa karşılaşacağı manzaranın korkunç çıkacağına emindim.
Yusuf Agâh'ı çocuklarla maç oynarken gördüğüm o günden beri canım daha bir sıkkındı. Kalbim acıyor, her boş kalışımda gözlerim doluyordu. Tam da o akşam Instagram hikayesine attığı durumsa yüreğime bir bıçak darbesi daha yemiş gibi hissettirmişti. Bir alıntı atmıştı, alıntıda şu dizeler yazıyordu.
"Beklemek de acı vericidir, unutmak da.
Ama en berbatı bu ikisi arasında karar verememektir.
