Breaking The Killer's Rule

Chapter 25

Chapter 25

Truth

Kunot na kunot ang noo niya habang seryosong nakatingin sa'kin. My forehead furrowed when he suddenly pat my head.

"Nabagok nga talaga ang ulo mo 'no? Hindi ako ang kuya mo 'ne. Ayon oh, kalalabas lang." Itinuro niya ang pintuan kung saan lumabas sina Kuya Dame, Kuya Dami, at Ate Tasha.

Kung hindi lang nanghihina ang katawan ko ay baka kanina ko pa nasapok 'tong si Kuya Eren. Alam ko namang wala siyang alam, pero hindi man lang ba niya na-feel na kadugo niya ako?!

Pinunasan ko ang luha at sipon na nagsama-sama na sa mukha ko. He looked at me with disgust kaya sinapok ko siya.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Buwisit naman oh."

Biglang sumeryoso ang mukha niya. Iba ang pagkaseryoso noon kesa kanina no'ng ibinalita niya ang ginawa ni Karma.

"Seriously, what the hell are you saying? if you're kidding, then you better stop. Walang tumatawag sa'king 'Kuya'. My sister is already dead. It's not a good joke."

Walang ka-emo-emosyon ang mukha niya. I suddenly felt guilty. It's all my fault. It's my fault kung bakit naghihirap siya ngayon. Siya ang sumalo ng lahat matapos ang pagkawala namin. He thought we're dead, that's why he blamed himself.

Hinawakan ko ang laylayan ng kaniyang coat. "I'm sorry, Kuya Eren. Ngayon ko lang naalala. It's my fault. Kung sumunod sana ako sa in'yo ni Kuya Eros, hindi sana tayo ganito ngayon."

Kita ko ang pagpula ng kaniyang mata. Wala siyang imik habang patuloy ako sa pag-iyak. Nagulat na lang ako nang higitin niya ako palapit at mahigpit na niyakap.

"I-Is it really you? O-Our Iris?" Maliit na tumango lang ako.

"For all this years, i-i thought you're already dead. I blamed myself dahil hindi ko kayo nailigtas. I'm just a kid back then, weak and fragile. I promised to myself that i'll avenge your deaths, whatever it takes."

Mas hinigpitan niya ang pagkakayakap sa'kin, but not enough to choke me to death.

"But now, i don't think i need that damn revenge anymore."

Mas lalo akong naiyak. Wala akong pake kahit puro sipon ko na 'tong puti at malinis na coat ni Kuya Eren. Hearing those words from him makes me cry harder. Mas lalo ko lang na-realize ang mga pinagdaanan niya.

"How dare you two celebrate here without me?"

Sabay kaming napalingon sa pinto nang bumukas ito. Ramdam ko ang pagkatigil ni Kuya Eren nang biglang pumasok si Kuya Eros sa loob ng kuwarto.

"E-Eros?" Hindi makapaniwalang sambit ni Kuya Eren.

Ngumisi lang si Kuya Eros. "Yes, damn brother. Care to give me a bear hug?"

Malaki niyang ibinuka ang kaniyang mga braso na parang nag-iintay ng yakap, pero sa halip na yakap ay suntok sa panga ang ibinigay sa kaniya ni Kuya Eren.

Napahawak ako sa panga ko na parang ako ang nasuntok. Damn, ang sakit no'n.

Natatawang hinimas ni Kuya Eros ang panga niya. "Ang lakas no'n ah. Mamaya ka sa'kin."

Hindi pa rin nababago ang expression ng mukha ni Kuya Eren. His jaw tightened as he gritted his teeth.

"Talaga bang wala lang sa'yo 'yung pag-iwan n'yo sa'kin?! Damn. You have no idea what i've been through! You're alive and you have you're damn memories! Why didn't you.." Unti-unting nanghinana ang boses niya. "Why didn't you come back? Why didn't you find me?"

I wiped the tears that's streaming down my face. Sumasakit ang dibdib ko dahil sa mga sinasabi ni Kuya Eren. Talagang naghirap siya noong nawala kami. Damn, bakit ba ngayon ko lang naalala ang lahat?