Together we are strong (B-Brave Fanfictie)

Hoofdstuk 46. Weer goed?

~ Romy  ~

Als ik me omdraai kijk ik recht in het gezicht van me vader. Romy wat heeft dit te beteken zegt hij. Niks hoor zeg ik en staar naar de grond. Wat niks je staat hier met een jongen te zoenen terwijl we niet eens weten wie hij is en dat je hier uberhoud heen zou gaan zegt me moeder gan geirriteerd. Het spijt me oke zeg ik en wil weer veder lopen. Ik wil dat je die jongen naar vandaag niet meer ziet en dit is de laast keer dat ik dat tegen je moet zeggen zegt me vader dan en ik merk nu pas dat er een traan over me wang stroom. Dan draai ik me om en loop weer naar de rest. Cass kunnen we even praten vraag ik. Natuurlijk zegt hij en we lopen naar een bankje in de buurt van de rest. Wat is er vraagt hij als we zitten. Cass ik moet het uit maken ik kan al dit niet meer aan zegt ze. Maar zeg ik dan met een twijfelende stem. Cass ik kan het niet en je hebt gezien hoe paniekvol me ouders kunnen reageren ik denk dat we ons maar moeten laten zeg ik. Omdat jij het bent zegt hij dan naar lang twijfelen. Dan stop ik aan een kant van me oor een oortje en doe me haar in een staart over het oortje. Zo kan ik me nog een beetje afsluiten van allles om me heen denk ik dan. Dan loop ik met lood in me schoenen weer terug naar de rest. Gaat het vraagt Lindsey gelijk. Prima zegt ik maar de tranen branden achter me ogen. Zullen we de rest van de dag er maar iets van maken zegt Lindsey die in de zelfde situatie zit als ik. Haar ouders willen het niet maar ze doet het toch alleen het is nu toch uit denk ik bij mezelf. Kom zegt Lindsey en dan trekt me een pad in. Als ik om me heen kijk zie ik dat we in het sprookjes bos zijn. Wat gaan we hier doen vraag ik. We gaan onze jeugh gedachtens ophalen zegt ze met een big smile en we rennen eigenlijk als twee kleine kinderen door het sprookjes bos. Als we dan iemand op een paddenstoel zien zitten schrikken we. Heey meisje wat doe je hier vraag ik en kniel bij haar neer. Ik  ben me moeder kwijt zegt ze dan. Lindsey en ik kijken elkaar aan en we lopen met het meisje het sprookjesbos uit. 

~ Jai ~

Waar zijn Romy en Lindsey nu heen vraagt Ymke een beetje gestresst. Geen idee zullen we ze maar bellen vraag ik. Ja bel jij maar zegt Cassius die sins het gesprek met Farah heel de tijd al geirriteerd is. Oke oke zeg ik en zoek in me telefoon het nummer van Lindsey. Als ik het conact heb gevonden krijg ik een steek in me buik om te denken dat dat ooit me meisje was maar snel voor ik nog veder in gedachten kan raken druk ik op bellen. De telefoon gaat over en naar lang wachten wordt er opgenomen. Met Lindsey hoor ik aan de andere kant van de lijn. Met Jai zeg ik dan en merk dat het me eigenlijk best veel moeite kost. Waar zijn jullie gekken roept Ymke dan naast me. Auw dat was mij oor zeg ik en kijk haar nep beledigd aan. En de mijne hoor ik Lindsey aan de ander kant van de lijn waardoor we alle twee weer in de lach schieten. Maar we zijn bij de ingang omdat een meisje haar moeder kwijt was. Ik kom wel naar jullie toe zeg ik. Ja is goed zegt Lindsey dan. Oke tot zo zeg ik. Tot zo zegt ze en dan wordt de verbinding verbroken. Ik ga naar ze toe zeg ik tegen Ymke. Ik zeg het wel tegen de rest hoor ik haar nog zeggen maar dan begin ik al te rennen naar de ingang. Als ik even later bij de ingang ben kijk ik om me heen en zie dan Twee meisjes zwaaiend op me af gelopen komen. Heey zeg ik een beetje ongemakkelijk. Heey zegt Ymke en loopt al weer door. Lindsey vraag ik nog voor ze kan doorlopen. Ja vraagt ze een beetje verbaast en stopt dan. Kunnen we praten vraag ik. Natuurlijk zegt ze en we lopen naar een bankje terwijl Romy al de richtig in loopt waar ik vandaan kwam. Wat is er vraagt Lindsey als we zitten. Ik mis je zeg ik dan heel zacht. Wat vraagt Lindseu verbaast. Ik mis je zeg ik nog een keer maar deze keer wat harder. Ik mis jou ook zegt ze dan en staart naar de grond. Ik wil je niet los laten zegt ze er gelijk achter aan. Ik jou ook niet maar het is gewoon door alles zagen we elkaar bijna nooit maar toen het uit wat zagen we elkaar eigenlijk best vaak en begon ik je nog meer te missen zeg ik dan. Jai zullen we het gewoon op nieuw proberen vraagt ze dan ineens. Ik een beweging draai ik me naar haar toe. Ja zeg ik en druk mijn lippen op de haren. Komen de tortelduifjes ook weer mee vraagt Romy girriteerd die blijkbaar terug is gelopen. Ja zag ik en begin te lachen om de opmerking van Romy. 

~ Ymke ~

Om zes uur staan we buiten de efteling te wachten op me vader. Net als ik hem wil gaan bellen komt hij aan gereden. Heey zeggen we en stappen in de auto. Tijdens de autorit slapen sommige tot me vader roept dat we bij de mac gaan stoppen. Begint Kaj zowat een feest te bouwen op de achterbank dat iedereen die sliep ook weer wakker is. Als we de eerste mac die we tegen komen is de mac drive heel druk dus besluiten Emily en Dioni om het eten binnen te gaan halen. Als we aan het wachten zijn zit ik omgedraaid op de bijrijdersstoel. Me vader zet die muziek die opstaat wat harder en gaat zelf ook meezingen. Pap moet dit probeer ik boven zijn gezang en de muziek uit te zeggen maar gelukkig is het liedje zo afgelopen. Als het liedje is afgelopen zet ik de radio uit voor me vader weer mee kan gaan zingen. Dan zet Sam ineens de muziek van ik laat je los op. De auto deur vliegt open en Emily zingt het eerste stukje. Dan schiet me ineens een super idee binnen maar ik wil wachten tot de repetities tot ik de meiden het vertel. Dat is mijn stuk zegt Sam nep beledigd. Wat ben je toch zielig zeg ik lachend en kijg wat eten in me handen geduwd. Dankje zeg ik een geef me vader ook wat. Maar niet meer zingen zeg ik en kijk hem aan. Nee nee ik ga wel weer steppen zegt hij lachend. Pap je moet je voor je schamen zeg ik lachend en neem een hap van me burger. Dan rijden we veder naar huis. Ze zijn gescheiden zegt me vader dan ineens. Wie vraag ik verbaast. Je billen zegt hij dan. Dat is mijn teksten horen we Dioni van achter in de auto roepen. Heeft er iemand duct tape vraag ik. Nee waarom vraagt Jai en kijkt me verbaast aan. Zijn gezicht staat er aan dat hij net heeft geslapen en iemand heeft een snorretje op zijn gezicht getekend drie keer raden wie dat was. Me pap wilt zijn mond weer eens niet houden zeg ik lachend. Even later hebben we iedereen behalve Lotte en Emily thuis gebracht en we stoppen voor het huis van Emily. Doei tot morgen bij de repetitie zeg ik en geef ze nog snel een knuffel. Maar als ik dan thuis voor de deur sta kan ik niet geloven wie ik zie.