Together we are strong (B-Brave Fanfictie)

Hoofdstuk 84. Omw home

~ Samuel ~

De volgende ochtend rijden we weer met de bus naar het vliegveld. Even later zie ik dat Ymke tegen mijn schouder ligt  te slapen. Slimmerd waarom is die gewoon niet wat vroeger gaan slapen denk ik bij mezelf. Even laer zijn we bij het vliegveld en beweeg ik voorzichig mijn schouders zodat Ymke wakker wordt. Laat mij slapen zegt Ymke en gaat weer tegen mijn schoudes liggen. Dan doen we het zo denk ik bij mezelf en geef Dioni mijn tas. Ik til haar op en ze lijkt het niet echt een probleem te vinden. Nu moet je toch echt gaan lopen zeg ik als we uit de bus zijn en laat haar rustig op haar benen staan. Nou moest dit ik had daar nog lekker kunnen slapen zegt ze en loopt dan maar naar achtbak van de bus en haalt haar koffer. Ik mag jou wel uit de bus dragen maar jij haal niet mijn koffer jij bent lekker zeg ik. JIJ WEET NIET WIE IK BEN roept Ymke en loopt dan door. Die is lekker bezig denk ik bij mezel en loop achter de rest naar het vliegveld. Als we even later binnen zijn merken we dat het gelukkig een stuk minder druk was als gisteren. Wie gaat er vragen hoe laat we terug vliegen vraag ik. Ik doe het wel zegt Emily en trekt Dioni mee naar de informatie balie. Ondertussen ben ik met de rest ergens gaan zitten. We vliegen pas om vier uur terug zegt Emily en gaat weer op haar koffer zitten. Lekker dan zeg ik geirriteerd en haal me telefoon maar uit me zak. Ga je mee naar het winkeltje vraag ik aan Ymke naar een tijdje. Ja alles beter dan hier heel de dag hier op me gat zitten zegt Ymke en loopt met me mee naar de winkel. We kijken een beetje rond in het winkeltje maar mensen al snel dat er niet veel leuks is. Ga je mee terug vraag ik aan haar. Ja zegt ze en we lopen nog een keer terug lang het bord en zien dat hij tot nu toe nog op tijd aankomt. Gelukkig ik wil niet nog een dag vast zitten op een vliegtuig denk ik bij mezelf. Dan wordt er omgeroepen dat we wat dingen bij de balie mogen halen voor eten en drinken. Food roept Ymke en trekt me mee naar de balie. 

~ Lindsey ~

Samen met Jai sta ik in een lange rij voor wat te eten. Moet dit zo lang duren vraag ik aan Jai. Nou wil jij geen eten dan vraagt hij. Jawel en zeker als er chocoladebroodjes zijn zegt ze en dan begint de rij eindelijk lopen. Als we uiteindelijk wat te eten hebben voor iedereen lopen we terug naar de plek waar we zitten. Als ik terug ben dan zie ik dat er iemand anders op mijn plek is gaan zitten. I am sorry but that is mij place zeg ik. But you was away zegt ze in heel slecht engels. Yes but it is my place, look over there for a ather place zeg i keen beetje boos. I am sorry is het laaste wat ze zegt en staat snel op. Moest je die vrouw nu weg jagen zegt Jai lachend. Misschien maar dan had ze maar niet op mijn plek moeten gaan zitten. Hoe laat is het nu vraag ik aan hem. Het is twee uur zegt hij. Dan laten we maar eens naar de inceckbalie gaan zeg ik en pak me koffer. Eerst staan we weer een half uur in te rij voor onze koffers weg te brengen en dan lopen we naar de douane. Als ik door de douane ben draai ik me om. Shoes zeggen ze tegen Emily. Even later komt Emily op haar dikke gestippe sokken over haar broek door het poortje heen. Kijk mijn leuke sokken zegt Emily blij en doet haar sokken weer aan. Gek kind denk ik bij mezelf en dan lopen we weer door naar waaar de gate's zijn. Als we dan door de gate mogen vangen we een gesprek dat door de luisspreker komt: Voor de mensen die met de vlucht naar Noorwegen gaan, het personeel is te laat sorry zegt de vrouw in het engels. Dan voor we het weten begint en man te roepen dat ze alels gratis willen. Er is ook geen voedsel aan  boort naar de vucht naar Noorwegen horen we door de luistpreken. Ze willen wel alles gratis maar er is niet veel gratis te krijgen zegt Jai lachend. Nee klopt zeg ik maar dan komt weeer het geluid van de luidspreken. Er mogen geen pinda's geopend worden omdat iemand heel allergie's is voor pinda's wordt er dan ngo gezegd waardoor we allemaal in de slappe lach schieten. Maar mooi dat we naar ons kleine regenachtig landje gaan inplaats van Noorwegen zegt Romy. Ja dat is waar zeg ik en laat me paspoort aan de man zien. Voor ik het weet zit ik weer met Jai in het vliegveld. Op weg naar nederland zet ik op snap en lees nog snel voor we gaan de dingen op twitter door maar er is niks nieuws bijgekomen. Ik zou heel graag doorwillen met zingen en dansen en optreden maar iets beters kunne we er niet echt van maken denk ik bij mezelf en zet mijn telefoon op vliegtuigstand. Bye Frankrijk. 

~ Lotte~

Voor ik het weet zijn we al weer in Nederland. Hallo Nederland denk ik bij mezelf en loop met me handbagage uit het vliegtuig. We staan al heel lang te wachten op onze bagage en dan eindelijk komen onze koffers. Eindelijk denk ik bij mezelf en zoek me koffers. Maar omdat we al een van de eerste hebben ingececkt gaat het niet gebeuren dat onze koffers al eerste gaan komen. Ik zie en paar jongens staan die net zo raar aan het doen zijn als Kaj Dioni en Jai. Wat is ter toch mis met jongens denk ik bij mezelf en zie dan tussen wat spullen eindlijk mij koffer verschijen. Werd tijd denk ik bij mezelf en haal hem van de band. Ik heb een idee zegt Emily dan ineens. Wat vraag ik nieuwschierig en dan voor ik het weet wordt haar telefoon in me hand gedrukt. Film jij het vraagt ze aan mij. Ja zeg ik en druk op play. Emily begint te zingen en gaat dan langs heel ons groepje en dan als ze een stukje heeft gezongen zet ze het op insta. Wat leuk zeg ik en geef haar nog een knuffel. Maar mensen ik moet gaan zeg ik en trek de meiden nog in een omhelzing. Doei roep ik naar de rest en loop naar de uitgang van het vliegveld. Doei roepen ze. Als ik bij de uitgang van het vliegveld komt zie ik me ouders staan en trek ze in een omhezing. Ik heb jullie gemist zeg ik en trek me moeder nog een keer in een omhelzing en me vader ook nog een keer. Zullen we maar naar huis gaan vraagt me moeder. Ja zeg ik en loopt me sullen riching de auto's. Dat was het dan voor mij is de vakantie ook weer voorbij. Wil je mogen thuis blijven vraagt me vader. Ja graag dit was een veel te lange en vermoeide dag zeg ik en laat me op de achterbak vallen. Ga maar even slapen zeg me moeder en voor ik het weet valeln mij ogen dicht. Als ik weer wakker wordt ben ik weer thuis. Home sweet home denk ik bij mezelf. Me me koffers loop ik naar binnen. Me koffers smijt ik in een hoek vn me kamer neer en lat me gelijk op me bed vallen. Maar even klaarmaken en dan me bed in denk ik bij mezelf. 

MORGEN HET LAASTE HOOFDSTUK DAN KOMT ER NOG EEN VERVOLG MAAR IK ZIT ER AAN TE DENKEN OM EERST " ONE PLACE" AF TE SCHRIJVEN MAAR IK GA ER EEN EINDE AAN MAKEN IK HEB ER NIET ZO VEEL ZIN MEER IN EN VIND HEM NIET GOED SORRYX