BASOREXIA

Lion 🦁 and Tiger 🐯

Satır arası bol bol yorum bekliyorum....
İyi okumalar.

"Vermedim çünkü, eğer insanlar öğrenirse dışlanırsın ve arkadaşların öğrenirse yalnız kalırsın. Ayrıca Layana öğrenirse üzülür. Onun üzülmesini istemiyorum. Benden hoşlanıyor olabilirsin ama beni bu şekilde sıkıştıramazsın."

"Layana umrumda mı sanıyorsun ya da insanlar. Medison bana yeter."

"Sende benim umrumda değilsin, şimdi ben gideceğim ve sende bir daha ne beni ne de Layana'yı rahatsız edeceksin."

İçeri girdim. Peşimden kızlarda girdi.
"N-neden yaptın bunu bana?" dedim Christina'ya.

"Kapı dinlemek kötü bir alışkanlık."deyince kendimi tutamadım ve üstüne atladım. Ama kızlar hızla beni tuttu. Damián'a bakmıyordum çünkü kızgındım.

"Maden duydun, sevgilin beni ele vermedi çünkü bence benden hoşlanıyor. Ne düşünüyorsun Layana?"

"Senden hoşlanmıyorum."

Damián'ı duymazdan geldim ve tam konuşacaktım ki  benim yerime Christina'ya cevap veren Medison oldu.

"Ne yapıyorsun sen ya? Ne halt ediyorsun?"

"Medi-"
"Lafımı bitirmedim."dedi ve ona doğru bir adım attı. "Bu zamana kadar nasıl senin gibi iğrenç bir arkadaşı yanımda tutmuşum hâlâ kendime kızıyorum."

"Layana'yı sende önceden sevmiyordun, ne değişti?"

"Ben değiştim, onu tanıdım ve ne kadar iyi bir insan olduğunu gördüm."

"Bunların hepsi seni aralarına çekmek için!"

Kendimi zor tutuyordum ama araya girmek istemedim.

"Ben kendim onlarla arkadaş olmak istiyorum. Ve şunu asla unutma. Seni hiç affetmeyeceğim. Artık arkadaşım değilsin. Birine bunu yapan ileride bana neler yapar düşünmek bile istemiyorum."

"Dur Medi!"
"Sakin bir daha bana öyle seslenme!"

Medison arkasını döndü ve kulağıma yaklaştı.

"Aşağıdayım."

Kafa salladım ve yanımızdan hızla ayrıldı.

"Onu kaybettin."dedim gülerek.
Üstüme doğru saldıracakken  Carry tuttu onu.

"Aptalca bir şey yapma."
"Sana söyleyecek hiçbir şeyim yok. Medison yerime yeterince konuştu."

Ona doğru yürüdüm ve aramızda bir adımlık mesafe kalınca yüzüne doğru eğildim ve sessizce konuştum.

"Ama..."
Kollarımı göğsümde birleştirdim ve kulağına doğru konuştum.

"Bu yanına kalmayacak."
"Gidelim."dedim Carry'e.

Damiân'a bakmadım bile. Öyle kızgındım ki ona yüzünü şu an görmek istemiyordum. Ona defalarca kez sormuştum. Üzülecek olsam bile söylemesi gerekirdi. Bu kadar uzatmış olması ve onu koruması hoşuma gitmemişti. Bugün onunla konuşmayı hiç istemiyordum.

Fakat kolumdan tutup ismimi söyleyince derin bir nefes aldım ve Carry'e 'gidebilirsin.' dermiş gibi baktım.
"Aşağıda bekliyorum." dedi. Kafamı salladım ve yanımdan ayrıldı.

Yüzüne bakamıyordum. Eğer bakarsam onu affedebilirdim ve bunu bugün yapmayacaktım.

"Layana!"
"Neden bana söylemedin?"

"Üzülmeni istemedim, arkadaşındı."

"Onlarca kez sordum sana. Arkadaşım olsa bile söylemen gerekirdi. Arkadaşım olsa bile..."dedim kelimeleri bastıra bastıra, sonra devam ettim. "Bilmem gerekirdi."