De volgende dag loop ik met mijn moeder naar een andere kamer toe. De muren zijn spierwit en er is geen andere kleur te bekennen, behalve de kleur van onze kleren, de televisie en de zwarte bank die er staat en oja, er hing naast de bank een rekje met tijdschriften erin. De dokter deed de deur achter ons dicht. Een gevoel van spanning kroop door me lichaam. De operatie van Nikki ging beginnen. De tv ging aan en daar zag je Nikki liggen. Mama was aan het bidden. Ze eindigde met Amen. Ik dacht dat niet gelovig was, maar het lijkt me ook moeilijk om niks te zeggen. We zaten op de zwarte bank. Ik keek naar de televisie. Zo'n 4 chirurgen stonden rond het operatie bed plus een assistente. Bij hun stond er veel meer in de kamer: een bed (waar Nikki op lag), meerdere karretjes, operatie spullen zoals prikken en naalden, een rare grote boks en er hing een groot licht aan de boven van het bed. De artsen konden dit licht verschuiven, zodat ze altijd genoeg licht hadden. Een felle schijn scheen richting de kamera en ik sloot me ogen voor minder dan een seconde. Mam was ondertussen een tijdschriftje aan het lezen maar ontspannen was ze zeker niet. Ik keek met volle aandacht naar het scherm toe. De artsen hadden een soort groen achtig schort aan en een mondkapje voor hun mond. Zelfs iedereen had een haarnetje op. De operatie van Nikki begon, ze hoefte elkaar niet meer uit te leggen wat ze zouden gaan doen. Ik zelf wist niet wat voor operatie het zou worden. Op Nikki lag er ook een doek, ze schoven die van haar lichaam af. Van haar heupen tot boven had ze geen kleren meer aan. Er werd een stift gepakt en daarmee zette ze lijnen op Nikki's haar lichaam. De meeste lijnen werden bij het middenrif gezet. Toen ze eenmaal klaar waren met het tekenen begonnen ze te snijden met een heel klein, maar scherp fijn mesje. Langzaam werden er openingen gemaakt. De chirurgen hielpen elkaar goed door aanwijzingen te geven. Er kwam veel bloed uit de sneeën, maar er werd ook weer bloed bijgedaan door een dun, smal buisje. Boven hingen er 4 zaken bloed. Ik kon nog net lezen wat er opstond: Bloedgroep 0. Er stonden nog meer dingetjes naast die ik niet kon lezen. Ik weet dat mensen verschillende soorten bloedgroepen hebben en 0 is een bijzondere bloedgroep daarvan. Je hebt nog meer bloedgroepen, maar Nikki heeft bloedgroep 0. Ze heeft geluk dat ze 4 zakken met bloedgroep 0 bloed kreeg, anders zou ze sowieso geen operatie kunnen hebben. Langzaam sneden ze verder. Je zag op het scherm de hartkloppingen van het hart. Alles word precies gesneden en ze mogen geen fouten maken, dat zou cruciaal zijn. Ik viel langzaam in slaap en dieper en dieper. Ik wilde wakker blijven en het moest. Ik sloeg mijn ogen weer open, maar vanzelf sloten ze even hard weer dicht. En open en dicht, totdat ik mijn kracht verloor en toch mijn ogen dicht hield. Ik zag niks, alleen zwart. Flitsen kwamen voorbij, goud, bed, wit, raam, hartje, rolstoel en het verdween weer. Alles kwam me bekend voor, waarschijnlijk doordat ik in het ziekenhuis ben maar het is toch wel een beetje raar. En ik werd weer wakker. Ik keek gelijk naar het beeldscherm. Er was nog geen vooruit gang. Langzamer knipperde me ogen weer dicht. Ik werd er gek van, 'slapen of niet!' Zei ik tegen mezelf. Me brein zou de beslissing maken en daar moest ik me geen zorgen om maken. Al die kleine deeltjes begonnen te werken en helaas kozen ze ervoor om te gaan luieren. Mam sloeg zachtjes haar tijdschrift dicht. Ik voelde een zachte windvlaag. Ik kreeg een snelle schrok door me lichaam heen. Ze begon met haar vinger van me wenkbrauw tot aan het topje van me neus te aaien. Daardoor viel ik nog dieper in slaap. Ze had het zwakke plekje gevonden. Ik viel steeds dieper. Ik begon een punt te zien. En nog een punt, gewoon helemaal uit het niets. Langzaam trok er een lijn door. Nu kwam er nog een lijn bij en trok er nog een lijn voorbij. Zo werden er nog 4 lijnen gezet in verschillende maten, groot maar ook klein, schuin en schots en scheef. Er kwamen nog meer lijnen bij. Het werd samen een prisma van 5 punten.
