Nikki's operatie zou vanavond klaar zijn, maar ik weet het niet het kan altijd langer duren, me vader is nog steeds niet uit zijn coma. Mijn moeder zit rustig op de bank met een lekker kop koffie en een VOGUE tijdschrift. Onder mams ogen waren grote wallen die het gezicht van me moeder nog moeier maakte. Daarna keek ik weer op het scherm. Nok nok, klonk een geluid op de deur. De deur werd opengeschoven. De arts stapte naar binnen, zette een stap en deed daarna weer de deur achter zich dicht. Hij wierp een zachte snelle blik naar mij toe en ging toen naast mam zitten. 'Ik wil even met u praten' Zei hij. Mam legte het tijdschrift weg. 'Het gaat tot nu toe goed met Nikki en daar zijn we natuurlijk heel blij mee, we denken dat alles goed komt met haar, maar Nikki moet daarna nog wel herstellen van haar operatie en dit kan een lang herstel zijn, daar wilden we u op de hoogte van stellen.' Mam knikte. 'Het volgende over uw man. De kans van uw man word elke dag een stukje groter dat hij overlijd, hier kunnen wij niet veel over zeggen, maar we moeten u wel een paar vragen stellen.' Mams hoofd zakte naar beneden. Op haar oogrand verscheen vocht. Een traan rolde over haar wang. Ze veegde die snel weg, zodat de dokter het niet kon zien, maar het was al te laat. Nog een traan volgde. Tot verbazing stak de dokter zijn hand naar haar wang uit, hij veegde de traan weg. Mam keek een beetje op. Ogen waren met elkaar in contact. 'Dit mag niet mam, alsjeblieft je houdt van pap niet van de dokter je hebt verdriet. Ik snap het maar het is het niet waard, stop mam.' Werd er in mijn hoofd verteld. Mams gezicht boog weer naar beneden, maar de dokters hand duwde heel zachtjes en heel romantisch haar kin weer omhoog. Alweer was er een romantische oogcontact. 'Dit mag niet Stefan, je weet dat het fout is en ik weet dat ook, dit kon vroeger ik ben nu getrouwd.' zei mam snikkend en ze frummelde een beetje aan haar ring. Alweer zakte haar hoofd naar beneden. Langzaam schoof Stefan een stukje dichterbij bij mama. Hij probeerde weer oogcontact te maken. Zijn lippen bewegende naar mams lippen. Er volgde een klein kusje en toen was er weer oogcontact. Een zacht smakkend geluidje klonk. Er volgde daarna een tongzoen. Mam heeft gezoend.... met een dokter, een dokter die ze al kende, die voor mij een vreemde was. 'Ik kan het niet Stefan!' Riep mam en ze stond gelijk op met haar rug gekeerd naar Stefan toe. Stefan stond ook op en legte zachtjes zijn hand op mams schouder. 'Waarom doe je niks? Doe dan iets, straks is het te laat.' zei een stemmetje in mijn hoofd alweer. Het lukte niet, ik kon niet eens huilen. 'Je hebt het nodig....' zei Stefan. Mam gaf met een lichaamsstraal toe. Haar hoofd zakte op Stefan's schouder. Stefan gaf mam een kusje op haar wang, er volgde nog meer kusjes naar haar mond toe. Handen gleden richting haar borsten. Ze verstijft. Ze draaide zich weer met een ruk om. 'Blijf af!' 'Clarissa, het is oke.' 'Ben je gek?! Het is niet oke. We zitten hier gewoon te kussen terwijl ik een man heb waar ik zielsveel van houdt en waar mijn dochter bij zit?!' Mam duwde Stefan naar achter, door met haar hand op zijn borst te duwen. Hij wankelde voorzichtig naar de deur toe. Hij zette een stap buiten de deur 'Stefan, het is over, ons tijd is voorbij.' snikte mam terwijl ze de deur voor zijn gezicht dicht sloeg. Ze draaide ze om en leunde tegen de deur. Langzaam gleed ze naar beneden. Haar handen zetten ze stevig in haar haren. Ze paniekeerde. Ze zat op de grond met haar knieën opgetrokken. Een geluid drong door me oren heen, het was absoluut niet hard juist heel zacht. Een snotterende neus werd opgehaald. Ik hoorde alleen het geluid, mam kon ik niet zien doordat mijn hoofdje aan de andere kant lag. Ze stond langzaam op met haar handen achter haar rug tegen de muur omhoog schuivend. Ze droogde haar tranen af en ging ijsberen. Daarna liep ze langzaam naar de deur en sloeg zachtjes haar hoofd een paar keer tegen de deur. Langzaam verscheen haar hand richting de deurknop. Met een felle kick opende ze de deur en liep ze met snelle passen weg. Daarna zag ik haar niet meer. De voet stappen klonken verder. Een paar seconde later liep ze met snelle passen terug. De deur werd zachtjes dicht geschoven. Ik moest zelf lachen. Eerst loopt ze weg en dan komt ze terug, omdat ze de deur is vergeten dicht te doen. Ondertussen klonken de stappen steeds verder totdat ik ze niet meer hoorde. De televisie stond nog aan. Nikki werd ondertussen gehecht. 'Aaaahh!!!' Nikki gilde het de ruimte rond. Een pijnlijke gil schoot door me oren heen. Mam rent de kamer binnen en kijkt gelijk naar het beeldscherm. Ik begin te huilen. 'Ze is wakker?!' Riep mam. De dokters handelden gelijk. Nikki had haar ogen openwijdt open en gilde van de pijn. 2 assistentes hielden haar zo goed mogelijk vast, zodat ze bijna niet kon bewegen. Door het bewegen van Nikki stroomden er nog meer bloed uit haar lichaam. Ik begon keihard te huilen, wat mama het niet makkelijker maakte. Mam stond naast me bed en pakte me snel op, legde mijn hoofd tegen haar borst en liep weer naar de deur. Daar draaide ze de deurklink naar beneden toe en liep gelijk de gang in. We gingen de kant op waar Stefan naar toe ging. 'Stefan?! Help!' Riep mam keihard. 'Alsjeblieft het is nodig!' De operatiekamer was 1 gang verderop, maar bezoekers of famillie mocht daar niet komen. Dokters renden zo snel mogelijk die kant op, maar mam en ik renden naar Stefan toe, maar hij was nergens te bekennen. 'Clarissa?! Waar ben je?!' Riep Stefan vanuit een paar hallen verder. 'Stefan, hier.' Riep mam terug. Dit ging een tijdje zo door, totdat ze bijelkaar uitkwamen. 'Nikki... Nikki, gilde.... Nikki operatie.' Volgte eruit. 'Clarissa je moet rustig aandoen.' Aan Stefan's stem bleek hij rustig en bleef rustig. Mam hyperventileerde en Stefan nam mij over. 'Assistente hal 4, hyperventilatie zakje 3plus!!!' riep hij. Ik wist niet dat ze bepaalde zakjes hadden, maar er rende gelijk een assistente deze kant op. Op het zakje stond 3plus. Het was een kleiner zakje. Mam zakte door haar knieën en greep naar haar keel. Stefan legte mij op de grond en stak de handen van mam in de lucht. Dit zorgte ervoor dat ze meer lucht binnenkreeg. De assistente blies het zakje op en zette het tegen de mond van mam. Mam was nog steeds heel erg aan het hyperventileren, maar door het zakje werd het al minder. Stefan bleef mam rustig houden en dat deed haar goed.
