Ja ja!!!! We hebben de 80 stemmen gehaald! Super love you guys!!!! Ik heb een verassing voor jullie: als we de 250 (op turn your face) stemmen halen dan komt er een nieuw boek uit!!! Proloog kan je lezen bij het nieuwe boeken (klik op mijn werk)
-----------------------------------------------------------------
'Hallo lieve kindertjes' zei mam die naast ons gehurkt zat. Ze riepen met zijn allen in koor 'hooi'. Mam moest er van lachen. Een jongen liep naar ons toe. 'Zullen we car car spelen?' Vroeg hij. 'Car car?' Vroeg Nina terug. 'Ja, kijk zo!' Hij liep om achter ons rug en sprong zomaar op mama's haar rug, daardoor viel ze bijna om. 'Hhaha ja hoor.' Zei mam. 'Dan ben ik de politieman!' Riep een ander jongetje. 'Oke maar ik blijf de ambulancebroeder.' Zei het eerste jongetje. Zo een moeilijk woord kon Nina nog niet eens uitbrengen. 'Kijk, Derek is de ambulancebroeder en rijd dus op jouw rug. Hij moet iedereen beter maken die op de grond ligt, maar je mag maar 2 mensen op de grond hebben liggen anders is de derde die ook gaat liggen af.' Vertelde Daisy. Het klonk als een leuk spelletje. 'Dus als mijn moeder en ik auto's zijn moeten wij zo snel mogelijk beter maken, en wat als je af bent?' Vroeg Nina. 'Dan moet je ook een auto zijn' vertelde Daisy. 'Ooohh nou laten we dan maar beginnen.' Zei Nina. 'Kijk hier is een babybedje!' Zei Joep. Nina legde me rechtop in het babybedje en sloot de riempje af. Zo kon ik niet vallen. Ik kon vanaf hier alles goed zien. Het werd al gauw snel gezellig, zelfs de kleinste kinderen droegen elkaar rond. Ook al snapte ik zel het spel niet helemaal maar dat maakte me niet uit. Al die kinderen kregen weer een lach op hun gezicht en dat vond ik mooi om te zien. Ze renden als gekken rond en sommige kinderen lagen op de grond mam kwam als snel aan met haar 'auto' en maakte ze beter door hun te tikken. Ze stonden snel op en renden weer gillend weg. Een dokter kwam na 15 minuutjes de gang oplopen. 'Dokter!' Riep een meisje. Iedereen ging zo snel mogelijk liggen. Het leken net domino stenen. De laatste die overbleven waren Nina en mam die verschokt bleven staan. De twee kindjes die op hun rug zaten gleden ervan af en gingen ook liggen. 'Iedereen naar jullie kamers!' Riep hij hard. Iedereen gilde en gingen naar hun kamers. 'Rick laat het, ze hebben eindelijk plezier.' Zei een vrouw. 'Nee Marjam ze zijn ziek, veelste ziek om dit uberhaut te kunnen doen!' Riep hij terug. Alle gezichtjes verschenen voor de kleine raampjes die in hun kamer waren. Ze leken verdrietig. De vrouw Marjam probeerde Rick te kalmeren, maar het bleek niet te lukken. Hij stampte boos weg naar zijn kantoor. Marjam pakte tot mijn verbazing een sleutel uit haar zak en toen Rick de deur dicht deed zette ze de deur op slot. 'Jullie kunnen verder gaan!' Riep ze blij. Ze maakte handgebaren dat ze konden komen. Alle deuren sloegen open de kinderen renden weer blij de gang op. Het spel ging automatisch door. Nina en mam zagen er weer gelukkig uit. Nina was blijkbaar uitgput, want die leunden aan mijn bedje. Ze gaf een kus op me neus toen Marjam aan kwam lopen. 'Marjam' zei ze vriendelijk terwijl ze zichzelf voorstelde. 'Nina' zei ze terug. 'Ik wist niet dat jullie er waren.' Zei zei. Nina knikte en wees 'me vader ligt daar in die kamer.' 'Uuhh je vader??? Dit is een kinderafdeling.' Zei ze lachend. 'Jup dat zagen wij ook al toen we de roze kamer inkwamen.' 'Nou ga maar lekker door met spelen, want de kinderen vinden het fantastisch.' Zei ze met een glimlach, keerde zich om en liep weg. Het spel duurde niet zo lang meer en ik werd opgepakt door mam en liepen terug naar de roze kamer. 'Al die zieke kinderen het is toch onvoorspelbaar' zei mam. Nina knikte.
