Ja ja!!!! We hebben de 80 stemmen gehaald! Super love you guys!!!! Ik heb een verassing voor jullie: als we de 250 (op turn your face) stemmen halen dan komt er een nieuw boek uit!!! Proloog kan je lezen bij het nieuwe boeken (klik op mijn werk)
-----------------------------------------------------------------
Mama ploefte nu ook met mij samen op de bank. Het leek alsof er een traan haar ooghoeken verliet en het was ook waar ze was een soort van wel niet aan het huilen. Ik wilde proberen te praten maar ja dat lukte natuurlijk niet. Dit is vervelend ik wil kunnen praten of groot zijn en weten wat voor beroep ga doen, ik wil de peuterspeelzaal overslaan die over 3 jaar al begon. Dacht iedereen kind nou zo? Vroeg ik me af. De keting ging aan, omdat Nina zo te horen de douche aan deed. Ik wist nog niet waarom mama aan het huilen was maar eigenlijk wilde ik dat ook niet weten. Na een uur stond we voor de deur. Nina had mij en de auto sleutel vast. *pink* de auto deur klikte open en mama draaide haar sleutel in het gat om van de voordeur. Ik werd weer vast gemaakt en met zijn drietjes gingen we naar het ziekenhuis toe. Toen we eindelijk waren aangekomen liepen we direct naar de balie toe. 'Hallo, wat is uw patient naam?' Vroeg de mevrouw achter de balie. 'Beitstene' antwoorde ze terug. 'Loopt u maar door naar kamer 316'. Zei ze terwijl we al gingen lopen. 'Mama neee!!!!'gilde ik in mijn hoofd. 'Dit kan niet waar zijn!!!!' Ik viel op de grond en zag alles om me heen draaien. De ogen van mama keken huilend naar me toe. Ze strekte haar hand uit, maar ze kon me niet pakken. Het lukte net niet. Ik viel naar beneden en meer en meer. Ik kreeg een steek in mijn hart. *kuche kuch* hoeste iemand. Ik deed mijn ogen open en realiseerde me dat ik in slaap was gevallen in Nina's armen. De droom leek kort te duren, maar ik sliep nu al zeker 2 uurtjes. Het hoesten kwam van papa. Hij had allemaal draden om zich heen. En had zich blijkbaar verwond, want er zat verband om zijn hoofd. Er was ook een infuus dat naar zijn arm toe liep. De kamer leek op een kinder kamer, allemaal gekleurde bloemetjes en paarse stoelen het enigste witten waren de bekers die op het tafeltje stonden, de lakens en het bed. 'Hallo mevrouw Beitstene, ik kon niet eerder komen.' Zei hij terwijl hij ons een handje gaf. 'Geeft niet we kunnen toch niks doen.' Zei mam en hij knikte lief terug. 'U bent zijn man als ik dat goed zeg.' Zei hij. Mam knikte. 'Ik heb informatie voor u. Als eerst we hadden alleen nog deze roze kinderkamer over' zei hij en moesten allemaal lachen. 'En uw man is was eerst gelukkig niet in coma, maar hij is vanacht wezen lopen in het ziekenhuid en we troffen hem beneden aan helaas raakte hij hierdoor in coma.' Zei de man met een rustog toon. Mam keek verbaasd. Ze wist niks uit te brengen dus knikte ze alleen. De dokter checkte nog even alle draden en liep de kamer uit. 'Poef, mam heb je gehuild?' Vroeg Nina. Mam knikte van nee. 'Mam ik zie het aan je.' Zei nina. 'Die irritanten zus, ze doet nooit normaal of vriendelijk en ze heeft nooit sorry gezegd voor wat ze allemaal heeft gedaan met mij.' Zei mam. Nina knikte. 'Sorry ik had het niet moeten vragen.' Zei ze schuldig. 'Geeft niet.' Snikte ze weer. Nina stond op met mij en we gingen samen rustig zitten op mama's schoot. Mama aaide ons over onze bol en we kregen een kusje. *uhh uhhh*
