'Welkom in het vliegtuig BOING777. Ik wens u een fijne en veilige vlucht. Aan de voorkant van deze BOING hebben we 2 uitgangen. U moet de deur naar u toetrekken en de hendel een halve slag naar rechts te duwen.' Ondertussen zaten de stewarddessen het voor te doen. Bla bla bla bla ging het nog 5 minuten door. Hij eindige met: 'Als de luchtdruk verdwijnt trek dan boven uw hoofd het kapje naar beneden. Deze doet u voor uw mond en zet hem vast achter uw hoofd. Gelieve eerst u zelf veilig te stellen, voordat u iemand helpt. In dit toestel mag niet gerookt worden. Dankuwel heeft u een veilige en fijne vlucht.' 'Begrepen Nina?' Vroeg mam. 'Er gebeurd toch niks mam.' Zei Nina en pakte haar oortje en haar mobiel om muziek te luisteren. 'Wilt u uw mobiel uit doen gedurende de opsteiging?' Vroeg een stewarddess die voorover leunde. Nina knikte en zette hem netjes uit. Kleppen boven ons hoofd werd gecheckt of alles dicht zat, tafeltjes werden dichtgeklapt en het lichtje van de riemen ging aan. We konden alles goed zien. Nina zat naast het raam en keek er doorheen. Snel zagen we alles verschuiven, we waren aan het opstijgen. We gingen steeds sneller en sneller totdat we van de grond af waren. Ik werd een beetje in mama's buik gedrukt. Dat komt doordat je opstijgt. Langzaam zagen we de huizen en auto's kleiner worden. Na een paar minuten vliegte we recht en vlogen we naar Amerika. Mam had een film opgezet. Het ging over een Dora prinses en ik vond het niet echt leuk om te kijken. 'Mooi he mam?' Mam knikte. 'We vliegen nu boven Ierland.' Werd er snel gesproken. Nog geen 15 minuten ging het lichtje van de riem weer aan. Iedereen klikte zijn riem weer vast. We voelde terbelentie. 'We hebben een beetje last van terbelentie, gelieve uw stoelriem vast te maken.' Ik keek rond. Iedereen zat rustig zijn eigen dingetje te doen. Opeens voelde we een kleine zakking. Nina schrok ervan. Mam keek om. 'Het is oke.' Zei ze lief. 'Ik weet het mam, dankje.' Zei ze terug. We daalde verder, het leek alsof het niet hoorde. We hoefden nog lang niet te dalen we moesten nog z'n 4 uur. 'AAAAAAHHH!!!' Iedereen begon te gillen. We werden in ons stoelen gedrukt. 'Iedereen hoort zijn zwemvest onder zijn stoel vandaan te trekken en aan te trekken.' De stewarddess stond wankelend te vertellen hoe het moest. We gingen heel snel naar beneden, paniek brak uit. 'Nina, doe je zwemvest aan!' Ze trok die gelijk onder haar stoel vandaan. 'U moet het zwemvest niet opblazen totdat u het water beland. 'Gaan we neerstorten?!' Vroeg Nina angstig. 'Nina doe wat je gevraagd word.' 'Ik hou van je mam.' Zei ze huilend. Ze pakten snel elkaars hand een seconde vast daarna lieten ze los om hun zwemvest te doen. Die van Nina en mam waren om. Mam was bezig met de mijne. 'Aaaahhh' werd er gegild. 'Water! Water! Water!' Riep iemand anders. Van alles vloog door het vliegtuig heen. 'Kruip!' Zei mam en ze pakte Nina's hand. Riemen werden bij ons losgeklikt. Met zijn drieen kropen we snel naar voren naar een uitgang. We knuffelde elkaar. Ik zat vast aan mam en Nina die moest zelf gaan. We zaten in elkaar gedoken. Het gevoel in me buik was niet te verklaren. We vielen steeds verder. Spullem vlogen rond, mensen gilden. We vielen steeds verder, spullen vlogen rond en iedereen gilde. We werden door elkaar gesheakt. Plotseling raakte we het water. *BAMMM* Ik hield me adem in. Mam rukte de deur open. Pakte Nina's hand en ging naar boven. Nina wees ergens naar maar mam zag het niet. Mam trok maar het lukte niet. Nina panikeerde en mam maakte rustige gebaren. Ze keek waar ze vast zat. Ze kreeg het niet los.
