We reden weg in de ambulence. Clarissa die geschokt met Nina praatte huilde een beetje. 'Zijn er mensen omgekomen?' Vroeg Nina die verwarrend naar de grond keek. 'Weten ze niet.' Zei Clarissa met een gebogen hoofd. We reden naar een ander ziekenhuis iets verder op. Het was een bende. Opeens kwamen er honderden patienten binnen en dat hadden ze natuurlijk niet verwacht. De ergste zieken werden eerst naar binnen gebracht en daar hoorde mijn vader bij. Wij moesten nog buiten wachten totdat alle patienten erin waren en een kamer hadden. Daarna mochten familie en vrienden naar de receptie om te vragen waar hun vrienden of familie lagen. Het duurden anderhalf uur voordat we bij hem mochten komen. Hij had gelukkig geen brandwonden, maar had wel last met ademen en dat merkte je want je hoorde heeeee heuuuuu heeeeee heeuuuu. Zo ging zijn adem. Ik begon te huilen. Zo kon ik laten merken dat ik honger heb. 'Nina, let je op je vader? Ik ga even een flesje voor Stacey maken wil je nu ook wat eten?' Vroeg ze aardig. Nina knikte. Clarissa keek naar Peter. Nina wist wat ze bedoelde. 'Ik denk dat hij niet hoeft.' Grijnste Nina. Clarissa liep samen met mij naar de soort van kantine. Het was meer een drukke gymzaal. Overal zag je mensen lopen. 'Beste verplegers en verpleegsters willen jullie de patienten die zijn omgeroepen naar de bussen brengen?' Werd er omgeroepen. We liepen opeens naar de receptie. 'Sorry, mevrouw kunnen we ergens eten halen?' Vroeg Clarissa vriendelijk. 'Het moet helaas nog allemaal bereid worden, we verwachtte niet zoveel mensen.' Zei de receptioniste. 'Bedankt.' Zei mama terug. We liepen weg toen we ons weer omdraaide. 'Sorry, waar gaan al die mensen heen?' Vroeg mam nog snel. 'Ze worden opgehaald om naar een ander ziekenhuis te gaan.' Zei ze terug. 'Ik weet niet of mijn man daarbij hoord.' Zei mama terug. 'Mag ik zijn voor en achternaam?' Vroeg ze terwijl ze een lijst pakte. 'Peter Beitstene.' Antwoordde ze terug. Ze ging met haar naam over de lijst. 'Ik zie uw man nergens bij staan dus u kunt hier gewoon blijven.' Zei ze. 'Heel erg bedankt. Zouden we misschien ook zelf eten kunnen halen?' Vroeg Clarissa nog snel. Ze knikte van ja en we liepen terug naar onze kamer. 'Nina het gaat nog heel lang duren voordat we eten krijgen, ik ga even snel naar huis zodat ik ook luiers enzo kan halen. Let jij op Stacey en Peter?' Vroeg ze haagstig. 'Ja mam zal ik doen.' Zei Nina terug die mij overnam. Ik was zo moe dat ik gelijk in Nina's armen in slaap viel. You and I, we're strong together. I never let the end come and I will love you forever. Leaving is a message dat I love you babe, can't take the life anymore. Turn your face beautiful womannnn..... zo viel ik me slaap in. Neeeeeeee!!! Gilde ik in mijn slaap. Ik herriner me dat de zilvere ketting aan mijn bedje hing. Ik schrok wakker door de deur die open ging.
