Het lukte niet en mijn lucht begon op te raken. Mam traanden in het water en trok zo hard als ze kon. Nina verloor haar lucht en maakte een steive beweging. Met haar mond nog steeds dicht. We hadden geen keus. We moesten naar boven, naar lucht. Water ging mijn ogen voorbij. *uh uh uh* proeste we uit. Ik begon te huilen. Mam ook. 'KUT KUT KUT!' kon ze alleen uitbrengen. Mam maakte me los en daar drijfde ik dan. Mam nam een grote hap met lucht en dook naar beneden. Andere mensen kwamen proestend boven. Ouderen, studenten, volwassen en andere mensen kwamen naar boven. Het waren er niet veel. Ik keek om heen. Geen enkel stuk land te bekennen. Alleen het vliegtuig dat langzaam aan het zinken was. 'Heer god, ik bid nooit maar wilt u voor een keer mij helpen? Nina en mam? Danku.' zei ik in me hoofd. Nu kwamen er ook doden naar boven drijfen. Gele vestjes met de buik omhoog. Ik huilde nog steeds. Waarschijnlijk was Nina dood. Door een student werd ik uit het water gehaald en samen zwommen we naar een stuk vliegtuig dat er dreef. Ze zette me erop. Ook de student klom erop. Ze pakte me stevig vast. Een rilling in me kleine lijfje kwam voorbij. Tot mijn verbazing zag ik mam met een man en Nina opkomen. 'Mam!' Wilde ik gillen. 'Stacey?!' Riep ze. Ze spartelde om zich heen. 'Hier mevrouw!' Riep de student. Ze dook in het water en zwom met snelle slagen naar haar toe. Ze pakte Nina over. De man die mam bij zich had leefde nog, maar Nina had geen teken van leven. Langzaam zwommen ze naar het stuk toe waar ik op zat. Buitenadem legde mam de man op het stuk en Nina werd er ook op gelegt. 'Nina.' Snikte mam terwijl ze bezig was met mond op momd beademing. Een paar druppels vielen van haar voor hoofd. Nog geen teken van Nina. Het was voorbij. Ze was als bevroren. De man zat voor zich uit te kijken. Een uur ging voorbij. We hadden het super koud. Nina hadden we half in het water gedaan, op de hoop dat ze echt goed bevroren was. We sprongen de hele tijd op en neer. Een helikopter kwam naar ons stuk vliegen. Andere mensen zaten ook op een stuk, maar 3 mensen hadden de kou niet overleefd. Een brandcard, vastgemaakt aan de helikopter werd naar beneden gezakt. Nina werd er als eerst opgelegt. Daarna volgde de man met de student en als laatst mij en mam. Snel werden we opgehezen en kregen we warme dekens om ons heen. Nina kreeg een snelle behandeling. 'Er is nog een hartslag.' Zei de amublancebroeder blij. Mam reageerde niet heel enthousiast, doordat ze het heel koud had. *uh uh uh!* proesten iemand
Niet mam, niet de aardige student, niet de man, niet ik het was Nina. Water vloog uit haar mond omhoog. Ze ging uit haar eigen kracht rechtop zitten. 'Mam?' Vroeg ze zacht. 'Ik ben er lieverd.' 'Stacey?' 'We zijn er lieverd.' "We hadden... nooit... moeten gaan....' zei Nina zacht. Mam draaide langzaam haar hoofd weg. Ze reageerde er niet op. We vlogen naar het vaste land, maar het duurden eeuwig. Ik kon alleen maar aan de doden denken die er zojuost zijn gevallen. Er waren maar ongeveer 20 mensen boven water en levend van de 330 mensen.
