Hi mensen! Super tof dat je nog steeds Turn your face aan het lezen bent. Ik moet wel zeggen, mijn intresse begint ergens anders te liggen dan boeken schrijven. Ik vind het nu vooral leuk om turnles te geven (assisteren). Daarbij heb ik het ook heel erg druk met school. Ik wil dan ook zeggen dat ik minder zal uploaden. En als jullie het ermee eens zijn, laat ik iemand anders dit boek af maken. Srry! :(
----------------------------------------------------------------
Uit de operatiekamer kwam nog steeds het gegil van Nikki. Me oren deden er pijn van en nog steeds rende er mensen naar de operatiekamer toe. Mam zat inmiddels op een stoel en ik werd weer in een karretje gelegd. Stefan zat naast ons met nog een assistente. 'Het gaat.' Zei mijn moeder. Ze stond op en liep naar een andere kamer toe waar we eerst zaten. Het was de kamer van papa. Ook werd ik meegrold. Papa lag daar nog stijfjes met een infuus aan zijn hand en nog meer apparaten. Telkens hoorde je een piepje van zijn hartslag. Hij lag nog steeds in coma. Mam ging op zijn bed zitten en pakte zijn hand vast. 'Ik mis je zo.' Snikte mam. 'Ik kan het toch niet zonder jou.' Er volgte een korte stilte. 'Wat moet dan?' Huilde ze. Ze pakte de hand van pap vast en gaf daar een kusje op. Een lichte vlaag van haar lipstick stond op zijm hand gedrukt. Ik hoopte dat er een sprookje zou plaatvinden. Dat mijn vader gewoon na een kus wakker zou worden, maar dat was de realiteit niet en het zou ook nooit zo gebeuren. 'Mevrouw?' Hoorde we vanuit buiten de deur. 'Ja,' snikte mijn moeder. Ze veegte de tranen weg met haar mauw. 'Kan ik binnen komen?' Vroeg ze. 'Ja.' De deurklink trok zich naar beneden en er stapte een vrouw naar binnen. 'Met Nikki is alles goed gekomen. We laten haar nu bijkomen. We vertellen u snel als u kunt kijken.' Een hele blije glimlach stond op mam's gezicht. Ze was kei enthousiast, maar ze wilde niet gillen. 'Dankje.' Zei ze lief. 'Geen probleem mevrouw.' Zei ze terug. Ze liep de deur uit. 'Wanneer word je wakker?' Zei ze tegen pap. Haar tranen rolde weer over haar wangen. 'Ik wil nog meer dingen beleven dan in het ziekenhuis te blijven.' Maar paps ogen bleven gesloten. Ze stond opeens op en liep naar me toe. 'We gaan wel even eten, voordat er iets gebeurd.' Ik zag grote wallen onder haar ogen. Zelf kreeg ik ook niet genoeg slaap, doordat het er hier zo wild aan toe ging. We liep de gang weer op, naar de 'kantine'. Langzaam hoorde we een stem uit een microfoon komen. 'Damens en heren, u kunt opscheppen.' 'Net op tijd.' Zei mam. Mam had mij en het babyflesje met babyvoeding erin in haar hand vast. We liepen gelijk naar de magnetron. Ik herkende alle mensen die bij de brand waren. Het waren vooral ouderen. Ook zag ik een meisje die vebrand was. Haar armen, benen en een groot stuk van haar buik was verbrand. Het zag er vreemd uit. Er zat natuurlijk verband omheen en toch zag je het allemaal er door heen. Ik was totaal verbaasd dat ze hier mocht zitten in plaats van in haar bed te liggen, maar misschien deed dat te veel pijn. Ze zat rustig haar aardappelpurree op te eten en zo dronk ik mijn flesje op. We liepen naar een tafel toe die vrij was. Er renden allemaal kinderen om ons heen. Ze waren zo blij en zo hyper, maar ik vond het niet erg. Mam begon ook te eten. Ze voerde me ook uit een babypotje. Het proefte naar pasta en het was super lekker. En nog een hap en nog een hap. De smaak werd steeds lekker. Ik was in een soort droom. En ik kwam er weer uit. Het was heel snel, als of een flashback voorbij vloog, terwijl er niet eens beeld bij was. 'Nikki wordt zo wakker.' Fluisterde mam. Het klonk alsof ik terug moest reageren, maar ja een pratende baby is ook nog wel raar. Ik kon wel brabbel geluidjes maken, maar daar bleef het ook bij. Dezelfde vrouw die net ons kamer in liep, liep nu ook naar ons toe. 'Mevrouw, kan ik u storen?.' Vroeg ze. Mam slikte nog even snel haar eten door en veegte haar mond af. Ze knikte. 'Nikki ligt in de kamer 401, u mag haar om 8 uur bezoeken. Ze is al wakker, maar ze moet veel rusten.' Mam keek op de klok die boven een plant hing. Het was 4:30, dus we moesten nog wachten. Met Nikki is dus alles goed en dat is een enorme opluchting. 'Dankuwel.' Zei mam. 'Geen probleem mevrouw.' Zei ze terug. Ze liep naar een ander koppel toe. Na een minuut barste de mevrouw in tranen uit. Ze legte haar hand op haar schouder. Het was waarschijnlijk slecht nieuws, terwijl wij het goede nieuws kregen. Wie beheerde dit land toch of de mens of de wereld? Ik 'spoelde' de gedachte weg. Ik dacht aan heftige tijden die ik had meegemaakt. Een maand geleden was ik pas geboren. Er was zoveel drama, en het is nu nog steeds niet over. Ik snikte, maar dat deed ik in me hoofd zodat niemand het kon zien. Ik wilde mam wat rust geven.
