'Meeehhh wheee' huilde ik keihard. Me ogen gingen nog niet open, maar ik hoorde voetstappen over de vloer. Iemand pakte me op en zette me tegen haar borst. 'Wheeeee wheeeee' 'zzzzz stil maar Stacey.' Het klonk vertrouwd. Langzaam opende ik me ogen, hoe sneller ik ging huilen. Ik lag terug in mama's armen, terug in het ziekenhuis, niet in die rare droom. 'Wheeee wheee' 'ik kon haar helpen.' Dacht ik bij mezelf. 'Ik' Ze had krullen en een bruine tint, en ze had een moedervlek net onder haar lip. Wie zweefde er rond in me hoofd? Ik kon niet op haar naam komen en toch herkende ik haar, ik liet het erbij ik kom toch niet verder. Ik concentreerde op het zachte geluidje dat mama maakte, het klonk zo lief en zo vertrouwd. Een kantinevrouw kwam onze kamer binnen. 'Hallo?' Zei ze zachtjes. 'Komt u maar binnen.' Zei mam. Langzaam kwam er een karretje van staal naar binnen rollen, er lagen borden op met bestek en een klompje boter. Ook lagen er goudkleurige croissantjes op een bordje. De heerlijke geur kwam me neus gaten in 'gelopen'. 'Heeft u trek in een lekker ontbijtje?' Vroeg ze. 'Zeker.' Zei me moeder. 'Kunt u trouwens dit flesje opwarmen?' 'Tuurlijk, ik warm hem zo op.' De kantinevrouw gaf een bordje aan mama. Ze pakte twee croissantjes en smeerde daar jam op. Er kwam nog een vlaag van een herlijke lucht vanaf. En dan was je nog een baby en kon je dat niet eten, fijn. De kantinevrouw kwam weer binnenlopen en nu met een flesje melk. Het flesje kreeg mama en daarna kon ik lekker sabbelen. De arts volgde daarna ook. 'Ik kom een mededeling geven over Nina.' Mam gaat rechtop zitten en legt haar bord weg. De arts gaat op de stoel naast mam zitten. Hij heeft een dosier in zijn handen met de naam Nina erop. Hij slaat hem open. Er staan allemaal gegevens. 'Wij hebben Nina's longen onderzocht en wij zien dat Nina een operatie nodigt heeft.' Er werden veel moeilijke woorden uitgewisseld dus verder luisterde ik niet mee. 'Het kan zijn dat Nina soms wakker word, dit is niet erg zelfs helemaal niet erg. We vragen u dan om ons onmiddelijk te halen, zodat we wat vragen kunnen stellen.' Ik hoorde een duif fluiten. Zijn stem was nogal schor dus het was een vervelend geluid. Mijn flesje was inmiddels al leeg. Ik besloot om de arts eens goed te bekijken. Hij had blond haar en bruine ogen, rond de 27 jaar oud en dus best wel jong. Zijn doktorenjas stond hem goed. Hij had netjes alle knopen dichtgeknoopt. 'Waarom denk ik hieraan?' Vroeg ik bij mezelf. Het is nog lang geen vriendjes tijd. Eerst maar is kijken hoe Nina's operatie gaat. Van de vrienden van Nina hebben we niks gehoord. Waarschijnlijk is het uit tussen Sam en Nina, want ze appe elkaar niet eens en dat komt waarschijnlijk allemaal door de dood van Wesley. Ik had toch verwacht dat Sam langs zou komen, maar nog geen enkel spoor van hem. Papa lag nog steeds onder het infuus en kreeg steeds meer ligwonden. De arts bekeek papa's wonden. Hij pakte een zalfje uit zijn broekzak en smeerde dat voorzichtig op de wonden. Het zag er bloederig uit. 'De verpleegster komt zo het bed verschonen.' Zegt de dokter en loopt de kamer uit.
