Er werd een rolstoel naar binnengekregen. 'Wilt u afscheid nemen mevrouw?' Vroeg een dokter. Me moeder knikte zachtjes en ik werd in een babybedje gelegd. Ik wilde ook afscheid nemen dus ik kreiste nog harder dan eerst. Ze snaptte het niet en ik bleef daar liggen. Ze reden met mijn moeder weg en ik bleef een uurtje zonder mijn moeder, maar wel met een dokter. Ze kwam huilend terug en ze paktte mij weer op. Ik was al gestopt met huilen, maar eigenlijk wilde ik wel huilen maar me moeder had het al zwaar dus ik stopte. Ze nam me mee op bed en de dokter liep de de kamer uit. Ze fluisterde tegen me. 'Lieverd als je 4 bent kom ik weer terug. Ik moet er nu echt even tussenuit. Ook al snap je dit waarschijnlijk niet, ik hou van je. Heel veel en ik kom terug, maar je zag wat er met papa gebeurde. Soms gaat het sneller dan verwacht.' Fluisterde ze terwijl ze over mijn hoofd aaide. Ze ging me verlaten? Voor 4 lange jaren? Dan zat ik inmiddels op de peuterschool. Ik snapte dat ze tussenuit wilde, maar dit?
Dit vond ik echt heel erg. Voor 4 jaar verlaat ze me. Als ik kon praten had ik gezegd: 'zonder mij?' Maar dat was het geval niet. Ze legde me in het baby bedje en gaf me een kus op haar voorhoofd. Ze ging nog niet weg maar zong een liedje. You and I, we're strong together. I never let the end come and I will love you forever. Leaving is a message dat I love you babe, can't take the life anymore. Turn your face beautiful womannnn..... Ze gaf me nog een kus en liep naar het raam. We zaten op de eerste verdieping dus ze kon er zo uit. Ze draaide het slot om en keer nog een keer naar mij, ze sprong uit het raam. Verder gebeurde er niks meer. De gedachtes zwierven door mijn hoofd word ik geadopteerd of gaan ze haar zoeken? Op dat moment kwam de dokter binnen. Hij keek verbaasdt om zich heen. Hij vroeg verder niets, want er waren geen andere mensen in deze kamer. Hij opende haar klerenkast, leeg. Hij beldde een verpleegster die waarschijnlijk op mij ging letten. Toen de verpleegster er was ging de dokter de kamer uit. 'Heeii lieve baby. Ja jaaa.' Zei de verpleegster, ik kon er niet om lachen. Daarna ging ze me opeens kietelen. Je kietelt toch geen baby's?! Gelukkig stopte ze ermee en ze keek naar het raam. Hij was tot mijn verbazing weer dicht. En het slot ook. Verdomme als ik kon praten had ik het kunnen zeggen wat er allemaal gebeurde. 2 dagen later hadden ze ze mijn moeder nog niet gevonden. Het was 1e kerstdag en ik lag nog in het ziekenhuis. Vandaag zou ik geadopteerd worden, maar ik zou het hun moeilijk maken. Na een uur kwam het eerste paar binnen. Ze waren een beetje mollig met nog allemaal vieze broodstukjes aan hun mond. Nee, daar wilde ik niet in huis mee wonen. Ik huilde en krijste en de vrouw schrok daar van en deed ook niet ze schreeuwde alleen maar haal dat afschuwelijke geluid weg. Ik bleef doorgaan en ze renden samen de kamer uit. Er waren nog 2 paren weggehuilt, maar het laatste paar leek mij het leukst. Het was een hele lieve vrouw met een sterke man en een dochter van ongeveer 16. Ik lachte heel lief. 'Wat is het toch een mooi kind.' Zei de moeder waarvan ik de naam nog niet wist. Ze kreeg een formulier en daar stond op: Korte temijn adoptie, omdat natuurlijk nog mijn moeder kon gevonden worden. Ze schreef het formulier in. 'Naam Clarissa Beitstene.' Mompelde mijn nieuwe moeder. Mijn nieuwe vader kwam naar me toe lopen. 'Ja... jaa.' Kietelde hij mij. 'Peter mag ik je nummer voor het formulier.' Zei Clarissa. Hij paktte zijn mobiel en gaf hem aan haar. Dus we hebben Peter en Clarissa en het meisje, maar haar naam weet ik nog niet.. dacht ik bij mezelf.
-----------------------------------------------------------------
Laat even een vote achter, zodat ik weet dat mensen me boek leuk vinden! x
