Sonsuzluk.
İnsanların güç olarak görüp sonsuzluk için gitgide acımasız olmalarını sağlayan bir kavramdı eskiden gözümde. Korkutucuydu.
Sonsuz güç, sonsuz yaşam, sonsuz aşk...
Sonsuz yaşam korkuturdu beni, hep aynı şeyleri yaşamak, bir bilinmezliğin içinde olduğunu bilmek.
Aynı şekilde güçte korkuturdu.
Zamanla gitgide yalnızlaşıp, herkesi karşına alacağın o duyguydu. Tatmin hissini zamanla kaybedip avucunda bir avuç seni mutlu etmeye değmeyecek şeylerin kalacağı soyutluktu.
Hatta o yüzden varis olduğumu kendimle birlikte mezarıma gömmek ve ebediyete dek orda kalmasını istiyordum.
Bu ikisinde kesinlikle fikirlerim değişmemişti. Bana şu an bu şansı teklif etseniz tıpkı eskiden düşündüğümü yapar ve ardıma bile bakmadan koşarak kaçardım.
Fakat bir şey farklıydı. Birisi sayesinde.
Eskiye dönüp baktığımda birisini sonsuza dek sevmek imkansız gelirdi gözüme. Birlikte olduğum o kişinin sonsuzluk içinde benden sıkılacağını ve zamanla birbirimize zarar vereceğimizi düşünürdüm.
Diyorum ya imkansız geliyordu bitmek bilmeyen bir zamanın içinde birisi ile olmak.
Yoongi ise tam burada diş etleri gözükene dek gülerek araya girip tüm duvarlarımı yerle bir ediyordu.
Onu öpmelere doyamamam, dokunduğum her anda ilki gibi darmadağın olmam, yüzünün her bir santimini bilmeme rağmen tekrar tekrar bakmam ve kokusunun beni mest edişi...
Bunların hepsinin farkındalığının yanında Yoongi'nin de benimle aynı hisleri paylaşıyor olduğunu bilmek, işte bu yüzden gözümü korkutmuyordu artık.
Sonsuz aşk beni hiç çekinmeden çevreleyip o çiçek dolu fırtınanın içine çekebilirdi.
Çünkü bir şeylerin farkındaydım.
Yoongi ve benim aşk ile birleşen gücümüz dünya üzerinde ki her şeyden üstündü benim gözümde.
O nahoş ve bir o kadar bağımlılık yapan his minik kelebeklerin kanatlarında duruyor, her yukarılarda uçtuklarında kar tanesi gibi yavaşça üzerimize süzülüyordu.
Sırf bu yüzden bile korkasım gelmiyordu.
Hayatın bana getirdiği bu his ve duygudan kaçmak sadece koca bir ahmaklık haline geliyordu.
O yüzden şu an buradaydım.
Beni ben yapan yerdeydim.
Her zaman tek başıma adım attığım, oturduğum, düşündüğüm, yemekler yaptığım, her yerinde sadece benim izlerim olan yerdeydim. Evimde.
Bu saydıklarımın hepsini tek başıma öğrenip yapmışken şimdi birisi kapımı çalıyor ve kalbimde ki yerini bilircesine sadece kendi izim olan yerlere kendikilerini ekliyordu.
Adımlarımın yanına adımları ekleniyor, oturup düşündüğüm koltukta benimle birlikte düşünüyor ve sadece benim yemek yediğim o masada karşıma kuruluyordu.
Ve bu his o kadar memnun ediyordu ki beni. Sanki bunları yapmaya başladığı zaman gerçek beni bulmuş gibi hissediyordum.
Şimdi baloya onunla birlikte hazırlanmakta isterdim elbet, ancak aynanın karşısında sadece bir beden vardı ve maalesef ki o bendim.
Üzerime beyaz parlak bir takım giymiştim. Siyah işlemleri asilliğini ortaya katıyor ve kabarık inen kravatım ile hoş gözüküyordum.
Ah birde Yoongi'nin sevdiği şekilde uzun siyah saçlarımı örmüştüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Drugelis ‡ Yoonmin
Romantizm"Bir kelebek kadar zarifsiniz efendim, ancak tıpkı onlar gibi de kırılgansınız. Size dokunurken, hatta bakarken bile incineceksiniz diye içim gidiyor."
