Oikawa x Reader |Haikyuu x Reader|

Konuşmak

Beğenin lütfen 🔪

"Haftaya ön elemeler başlıyor."

"Biliyorum."

"Heyecanlı mısın?"

"Hayır."

"Doğru ya, zaten ne olursa olsun umursamıyorsun."

Kafamı yukarı kaldırıp sırtını yatağa dayayan Oikawa'ya baktım. "Umursamıyorum değil, Tōru. Sen çok umursuyorsun."

"Ne alaka şimdi bu? Voleybola devam etmeyecek gibi davranıyorsun, umursamıyorsun."

Güldüm, "Ben mi umursamıyorum? Sırf senin kadar kafamı takmayıp, hayatımı yaşadığım için mi?"

"Ne yani? Ben hayatımı yaşamıyor muyum?"

"En fazla yarı yarıya yaşıyorsun."

"Ne?" O da hafif öne doğru eğildi, "Sen nasıl yaşıyorsun, söylesene Natsume."

İyice doğruldum ve oturdum, "Tabii söylerim."

Baş parmağımı kaldırdım, "Bir, ulusallar yaklaşıyor diye sabahlayıp, haftalar boyu kafamı sadece ulusallara takmıyorum."

İkinci parmağımı kaldırdım, "İki, benden daha iyi olanları kıskanıp, egom ile onları ezmeye çalışmıyorum."

"Ne? Ben öyle mi yapıyorum?"

"Tabii ki öyle yapıyorsun! Kim karşına çıkarsa, hemen egolu tavrını ortaya atıyorsun, Tōru!"

"Hayır, sadece..."

"Sadece ne? Bu kadar egolu davranınca eline ne geçiyor Tōru?"

Sustu, hiçbir şey demedi.

Uzun süredir bu konuyu onunla konuşmak istiyordum. Madem kendisi açmıştı, konuşacaktım.

Derin bir nefes aldım. "Voleybol demek, savaş demek değil Tōru."

"Biliyorum..."

"Siz asker, ve saha da savaş alanı değil."

"Biliyorum..."

"O zaman neden böyle davranıyorsun?"

"Nasıl davranıyorum?"

Dalga geçer gibi değildi, gerçekten anlamaya çalışıyor gibiydi.

"Karşınıza çıkan her rakip takıma egon ile baskı yapma Tōru. Biraz eğlenceye bak, sahada eğlenmeyi düşün. Eğlenmezsen zaten bunu yapamazsın."

"Eğleniyorum."

"Öyle mi? Herkesi egon ile ezmeye çalışıp, daha sonra egon altında kendin ezilince eğleniyor musun?"

Sustu, sadece baktı. Dediğim şeyi kafasında tartıyor olmalıydı.

"Bak Tōru, voleybol dünyasında ne kadar arkadaşım var biliyorsun, değil mi?"

"Evet."

"Sence neden insanlar beni sevip benimle arkadaş oluyor?"

"Samimisin."

"Bir kişiye bile, maç esnasında veya başka bir yerde senin gibi egoist davrandığımı gördün mü?"

Başını olumsuz anlamda salladı.

"Birini, sırf maçı kazanmak için kendi gücüm ile kıyaslayıp onu küçük düşürmeye çalıştığımı gördün mü?"

"Hayır."

"Sorun bu işte Tōru, senin sorunun bu."

"Anlamıyorum..."

Yatakta biraz kıpırdanarak ona yaklaştım, gözlerimin içine bakıyordu.

"Güçlüsün Tōru, bunu kimse reddedemez. Ülkenin en iyi pasörlerinden birisin."

Gözleri parlar gibi oldu, cümleme devam ettim.

"Kendi gücünle kendini ezmeyi bırak, biraz arkadaşların ile eğlenmeye bak. Onlarla çalış, başka takımlar var. Onlar sadece sahada rakibin, dışarda rakibin değil."

Hâlâ sessizdi, ama artık bana bakmıyordu. Kafasını eğmişti.

Derin bir nefes aldım, "İnsanlar senden nefret etmiyor Tōru. Onlar senin gücüne saygı bile duyuyor. Sen sadece hareketlerin yüzünden onları sinirlendiriyorsun."

Ellerini sıkıyordu, haklı olduğumu biliyordu. Haklı olmasaydım çoktan o da bana karşılık verirdi.

"Lisenin ilk yılında seninle ne kadar çok kavga ettiğimi hatırlıyor musun? Şu ankinden kat kat sinirle kavga ediyordum."

"Hatırlıyorum."

"Çünkü o zaman sadece egoist tarafını göstermiştin."

Gözleri bana kaydı, biraz yaşarmışlardı.

"Başka tarafım da mı var?"

Güldüm, "Aptal... Tabii ki var. Sadece kendini güçlü göstermek için egonu kullanıyorsun. Ama zaten güçlü olduğunu bilmiyorsun."

Gözünden bir damla yaş akarken gülümsedi, "İwa gibi konuşuyorsun."

Ben de güldüm, "Arada böyle oluyorum."

Yataktan kalktım, Oikawa bana bakıyordu.

Gözünden akan diğer yaşı elimin tersi ile sildim. "Ben eve gidiyorum Tōru. Sana söylediğim şeyleri düşün. Bu seferki ulusallarda insanları kendine düşman etmeye çalışma, sadece eğlen. Topun yere düşmemesini sağla yeter."

Gülümsedi, "Denerim."

Kapıyı açtığım sırada bana seslendi.
"Natsu-chan."

Ona döndüm, "Efendim?"

"Teşekkürler."

"Rica ederim."

Kapıdan çıktım ve ardımdan kapadım.

Ona aşıksın.

Evet.

Gerçekten, yıllar sonra bunu kabul ettiğin için seni tebrik ederim.

Teşekkürler.