HEP SENİNLE OLACAĞIM ( Aşk serisi 2#) (TAMAMLANDI)

17.BÖLÜM

    Merhaba 🤗

          Hoşgeldiniz ❤️

      🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂

   PANSY AYNADAKİ YANSIMASIYLA GÖZ GÖZE GELİNCE KAŞLARINI ÇATTI.

Gördüğü manzaradan hiç hoşlanmadığı için sandalyesini ön tarafa çevirdi; böylece en azından sokaktan gelip geçenleri izleyebilecekti.Ruby arka odada dakikalarca kapı ve çekmeceleri vu­rup çarparak kendi kendine söylendi. Conklin ikizleri arka kapıdan dükkâna geldiğinde o hâlâ odadaydı.

“Ruby biraz önce duyduklarımıza inanmayacaksın!” dedi Vera.Ruby salonun ön tarafını gösterdi ve sonra parmağını dudaklarına götürüp sessiz olmalarını işaret etti.Kızların gözleri kocaman açılmıştı, koşar adım odaya girerek kapıyı arkalarından kapattılar.

“Neler oluyor?” diye sordu Vesta.
Ruby gözlerini devirdi.

“Ah şu sözde dindarlar. Eğer doğru bir sosyal çevreye aitsen senin için yapmayacakları şey yoktur; ama başından bu dini bütünlere göre günah sayılacak talihsiz bir olay geçtiyse, sanki Tanrı onlara bu görevi yermişçesine hemen seni yargılamaya başlarlar.”

Vesta başını salladı.

“Pekâlâ, vereceğimiz habere geri dönersek; Dori Grant ve bebeğinin nerede kaldığına ina­namazsın.”

“Johnny Pine’nın evinde,” diye mırıldandı Ruby. “Ve anladığım kadarıyla bunun nedeni de yalnızca Johnny’nin ona evinin kapısını açacak kadar iyi kalpli bir çocuk ol­masından kaynaklanıyor. İçeride benim koltuğumda otur­muş dindarlık taslayan kişiye göre, Dori Grant kucağında ağlayan bebeğiyle birlikte insanların yanına yaklaşmasını bile istemedikleri düşmüş bir kadın; bir günahkâr.”

“Demek biliyordun,” dedi Vera söylenerek ve ters ters Vesta’ya baktı.

“Sana dükkâna daha erken gelelim demiş­tim. Ruby’nin her şeyden, Blessings’de yaşayanlardan önce haberi oluyor.”

Ruby’nin kaşları çatıldı.

“Bu olayı hiç duymamış ol­mayı yeğlerdim doğrusu. Her yönüyle mide bulandırıcı. Sanırım ikiniz de Johnny Pine’ın evinin nerede olduğunu bilmiyorsunuzdur?”

Kardeşler hayır anlamında omuz silkti.

“Tren yolunun öteki tarafında olduğunu biliyoruz sadece.”

“Akşam olmadan gidip öğrensem iyi olacak. Bu arada umarım kız ya da bebeği ve hatta Johnny Pine ile ilgili tek bir kötü söz duymam,” dedi Ruby gözlerini devirerek ve saatine baktı. “Pansy’nin bekleme süresi birazdan dola­cak. Tekrar içeri girmeden önce kendimi toplamalıyım.”

Vera hafifçe koluna dokundu.

“Neredeyse öğlene ka­dar müşterim yok, ön tarafı ben idare ederim.”

Vesta içini çekti.

“Bana birkaç dakika sonra kesime ge­lecekler.”

İkizler yanından ayrılıp içeri giderken Ruby dolapları karıştırmaya başladı. Aradığı büyük plastik kavanozu bu­lana kadar her yeri altüst etmişti.

“Nihayet,” diye mırıldanarak altına yapışmış ölü ya­ban arısını aldı ve çekmeceden bir keçeli kalem çıkardı.
Bir kâğıt parçasına “Dori ve Bebeği için” yazdıktan sonra kâğıdı kavanozun üzerine yapıştırdı ve ardından cüzdanından beş dolarlık bir banknot çıkartarak içine attı.
Kavanozu kucağına alıp büyük bir özenle taşıyarak sa­lon tarafına geçti ve girişteki bankoda bulunan kasanın hemen yanma yerleştirdi. Hızlı adımlarla Pansy’nin yanı­na geldiğinde, saçı için kurmuş olduğu çalar saat ötmeye başlamıştı.