Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BREATHE, Lee Hi The Scientist, Glee Cast
🐝
Gecenin bir yarısı, yalnızca ateş böceklerinin vızırtılarının hakim olduğu bomboş bir parkta onun kollarındaydım. Arada saçlarıma kondurduğu minik öpücükler yüzünden mest olurken, aldığım her nefeste ona imkanı varmış gibi sokulma eğilimi gösteriyordum. Güven duygusunu en ince hatlarına kadar yaşadığım şu vakitte, akabinde hissettiğim korku ile birebir gidiyordu her şey. Bir anda, soğuk bir düşünce nüksediyordu beynime ve o, sanki bunu anlıyormuş gibi beni daha da sıkıca sarmalıyordu. Ve bu hareketleri sayesinde uzun bir zaman sonra ilk defa kendimi doğru yerde hissediyordum.
Saatin kaç olduğunu bilmiyordum, çok susamış ve biraz olsun acıkmıştım, vücudum bile bu duruma belli başlı reaksiyonlar ile tepki verirken şu durumda yapacağım hiçbir hareketin altında mantık duygusu yer almıyordu. Hoş, zaten bu durumda ne yapabilirdim onu da bilmiyordum. Tek emin olduğum şey, şu an beni sarıp sarmalayan bu adama karşı bir açıklama borçlu olduğumdu. Birkaç kelime olsa bir şeyler söylemek zorundaydım ona, belki herkese.
Bu durumda yoğun düşüncelerim yoktu. Normalde düşüncelerime hükmeden adam şu an tam yanımda olduğundan dolayı onun hakkında düşünmek, ona doyasıya bakmak gibi bir seçenek daha varken aksinini yapmak aptallık olur gibi geliyordu.
Bu gece onun da benden bir adım beklediğini biliyordum. Karşılaşmamız bir tesadüf olamazdı. Beni birisini kurtaracaksa o birisinin o olması gerektiğini Tanrı da biliyordu.
Hafifçe kıpırdadım olduğum yerde, bu dikkatini çekmeme neden olmuştu. Bir anda bana baktı, göz göze geldik ve gülümsedi. Tebessümü aynı şekilde dudaklarıma bulaştığında ben de gülümsemiştim. Fakat onun aksine, biraz buruktu. Oturduğumuz bankta kollarından çıkıp yalnızca ona doğru dönüp "Saat kaç?" dedim. Uzun zamandır konuşmadığım için sesim çatlamıştı, ben sesimi temizlemeye çalışırken o da telefonundan saate bakmıştı.
"Gece bir. Dokuzdan beri buradayız."
Küçük dilimi yutar gibi oldum duyduklarım karşısında. Uzun zamandır burada olduğumuzu biliyordum aslında, fakat rahatlama meditasyonumun bu kadar uzun sürebileceğini hiç düşünmemiştim. Ve bu süreçte onun kollarında zaman kavramının yok olduğunu da anlamış sayılırdım. Ancak düşüncelerim beni utandırıyordu, onun bana sahip olmadığını bildiğim sürece böyle şeyler düşünmeyi kesmem gerektiğini düşünüyordum.
