-Psycho Psychiatrist-

5. Bölüm

-Psycho Psychiatrist-

Yazar: Gintoki

Y/N: Uzun bir bölüm oldu. Geçmişi azıcık ucundan gösterme zahmetine girdim sonunda grin ifade simgesi ben eğlenerek ve heyecanlanarak yazdım sizin de öyle okumanızı umuyorum. Keyifli okumalar smile ifade simgesi

5. Bölüm

Baekhyun hiçbir şey demiyordu. Chanyeol’ün “beni utandırdın” deme şeklinin bu olduğunu varsayıyordu. Hak ettiğini biliyordu. İleri gidip Chanyeol’ün sınırlarını geçmişti ve o da dikenli tellerini ona batırıyordu. Daha fazla olaya sebep olmadan gitmenin en iyisi olduğunu inkar edecek kadar aptal değildi. Pişmanlığını, incinmiş kolunu ve moraracak olan yüzünü alıp Chanyeol’ün boş denecek kadar az eşyayla dolu olan evini terk etti.
Üstünden saatler geçmiş olmasına rağmen Chanyeol’ün sinir sistemi eski haline gelmiyordu. Bugünkü randevuların en aza indirgenmesini istemişti ve aciliyeti olan 2 hastayla görüşmüştü sadece. Sürekli gelen hastalar olduğundan kurban arayışına bile giremeyişi Chanyeol’ü daha da sinirlendiriyordu. Son hastasını yolcu ettiğine göre gitme sırası ondaydı.

#
Chanyeol

Canı acımalı. Birilerinin canı acımalı. Bana “yapma” diye yalvarmalı. Beni dinlemeli. Kontrol bende olmalı. Kahretsin. Beyni boyundan ufak birisinin canımı bu derece sıkmasına izin vermemeliyim. Hava hemen kararsın. Karanlığın içinde kaybolabileyim. Ne yapmalıyım? Şu an çaresizlikten kendimi pataklamak istiyorum. Keşke lise hayatıma geri dönebilsem. Keşke jiletin verdiği huzuru tekrar hissedebilsem. Ya da ona eş değer bir şey bulabilsem. Biraz daha düşünürsem histeri krizi geçireceğim ve o yüzler geri gelecek. Sakin ol Chanyeol. Kontrolünü elinde tut.

Sehun… Ne yapıyor acaba? Umrumda değil burada olmalı.
#
Telefonunu kabanının cebinden çıkardı sinirli Chanyeol. Uzun süredir tuşlamadığı numarayı kısa sürede buldu. Değişmiş olma ihtimalini düşünmek bile istemiyordu. Derin bir nefes alıp uzun parmaklarıyla “sehun” yazısına bastı. Telefonun ekranını kulağına değdirdi. “dııt” seslerinin tekrarını dinledi. Numara kullanımdaydı. Peki ya Sehun’a ait değilse diye düşünürken telefon açıldı. Hattaki kişi nefes nefeseydi ama “alo” bile dememişti. Chanyeol tüm sinirli hücrelerini kalbinde topladı ve dışarısı kadar soğuk sesiyle “sehun?” dedi.

-E..Efendim?

-Nerdesin?

Sehun Chanyeol’e “neden?” dememesin gerektiğini biliyordu. Chanyeol’le ilgili öğrendiği ilk şey buydu. Sorgulamadan dediğini yapmak.

-Ülke olarak mı şehir olarak mı mekan olarak mı? Hangisi Chanyeol?

Chanyeol tanıdık bir şeyler duymayı,görmeyi özlediğini hissetti. Chanyeol hissetti ve bu gözlerini kapatıp nefesini düzene sokmaya çalışmasına neden oldu. Sehun’u liseden beri tanıyordu ve iyi kötü her anında Sehun’un yanında olmasına karar vermişti o da razı olmuştu. Böyleydi, Chanyeol karar verir karşısındaki de kabul ederdi her zaman. İlk defa ona karşı dürüst olmak istedi.

-Yanıma gel Sehun. Özledim.

Sehun duyduğu cümleler yüzünden neredeyse bayılıyordu. Park Chanyeol “özledim” demişti. Liseden beri tanıdığı arkadaşı “özledim” demişti. Pantolonunu bacaklarından geçirirken telefonu omzuyla başı arasına sıkıştırmıştı.

-Nerdesin Chanyeol?

-Kliniğimin karşı sokağındayım. Kaldırımda oturuyorum.
Aralarında 10 dakikalık mesafe olduğuna şaşırdı Sehun. Aramasa ona bu kadar yakın olduğunu bilemeyecekti.

-5-6 dakikaya ordayım Chanyeol

-Tamam.

Sehun 10 dakikalık mesafeyi 5-6 dakikalıkmış gibi gösterdi çünkü koşarak gidecekti ve muhtemelen o kadar sürerdi. Hızlıca yerdeki beyaz gömleğini üzerine geçirip düğmelerini iliklerken telefonunu kapatıp arka cebine attı. Ayakkabılarını ayağına geçirip odadan dışarı çıkarken Chanyeol çenesini dizlerine yaslamış bekliyordu.