-Psycho Psychiatrist-

17. Bölüm

-Psycho Psychiatrist-

Yazar: Gintoki

Y/N: Ara ara yazarken dinlediğim şarkıların linkini atacağım. Müzik dinleyerek okumayı sevenler dinleyebilir ^^

17. Bölüm

https://www.youtube.com/watch?v=LlA5GZLbSCY

Chanyeol her gece olduğu gibi yine gözünü kırpamamıştı. Yatak odasının camından içeri izinsiz giren sokak lambasının ışığına kafayı takmıştı bu sefer. Onun yüzünden uyuyamadığına inandırmıştı kendini. Yorganını yavaşça başına doğru çekerken ağlamak üzere olduğunu hissetti. Baekhyun'la konuşmak iyi hissettirmişti. Ama evin kapısından içeri girdiği anda içini yine hüzün kaplamıştı.

Yan döndü ve cama vuran yağmur tanelerini duymamak için yorganını iyice kulağına bastırdı. Cama vuran her bir yağmur tanesi onunla dalga geçiyordu sanki. "senin uyumaya hakkın yok" dercesine sesli bir şekilde camına yapışıyorlardı. 

Yorganının altında oksijeni yavaşça azalıp ortam ısınırken pes etti. Başından yorganı çekip teslim oldu. Işığın gözlerini kör etmesine izin verdi. Çoktan ağlamaya başlamıştı. Kaçmak yerine üzerine gitmeyi denedi. Yalnız hissetti. Diken diken olan tüyleri de onu onayladı. Her ne kadar bir şey yokmuş gibi davranmak istese de kendini berbat hissediyordu.

Uzanmaktan vazgeçti. Oturdu. Annesini düşündü. Güzel yüz hatlarını, sıcacık ellerini ve unutmak üzere olduğu kahkahasını... Annesiyle ilgili hatırladığı son şeyin onu öldürme isteği oluşuna doksan dokuzuncu kez üzüldü.

Ağlamak istemiyordu. Dudakları hıçkırıklarını saklasın diye uğraşırken iyice büzülmüştü. Elini göğsünde gezdirdi. Gerçekten acıyordu. Kalbi sanki çatlamıştı. Her attığında sızlıyordu. Onun yüzünden şizofren olmuş annesini özledi. Ellerini saçları arasında hissetmek, şarkı mırıldanışını dinlemek istiyordu. 

Chanyeol depresyon eşiğinde oluşunun sebebini biliyordu. Yıllarca kendi karakterini kendi oluşturmuş, olgun birisi olduğuna inanarak yaşamıştı. Ailesinden umudunu kestiğinden kendi kendini yetiştirdiğini düşünmüş bu yüzden de kendine çok güvenmişti. Ama bu güven kapsülle birlikte yok olmuştu. Her şeyin yalan oluşu onun iyileşmek isteyen kalbini iyice yormuştu.

Hızlıca kalbine yumruğunu geçirdi. Atmazsa belki acımazdı. Hala atıyordu. Pes etmedi. Yumruğunu başına geçirdi bu sefer. Beyni çalışmasa belki huzurlu olabilirdi. Hala çalışıyordu. Pes etti.

Chanyeol tutamadığı çaresiz haykırışlarını atıp histeri krizi geçirirken Baekhyun üst katta yorganına sarılmış hiçbir şeyden haberi olmadan uyuyordu. 

Chanyeol sabaha karşı uyuyakalmış, şimdi ise çalınan kapısı yüzünden uyandırılıyordu. Gelenin Baekhyun olduğu belliydi. Kapıyı açası gelmiyor, sıkılana kadar yatağında kalmak istiyordu.

Hatırladı. Elini bacağında gezdirdi. En son bu duyguları hissettiğinde kendini bacağını jiletlerken bulmuştu. Denemekten, inanmaktan yorulmuştu ama başka çaresi yoktu. Baekhyun'un kurbanı değil, güneşi olduğuna inanması gerekecekti.