-Psycho Psychiatrist-

13. Bölüm

-Psycho Psychiatrist-

Yazar: Gintoki

13. Bölüm

-Uyumak istiyorum Sehun.

-Arabada dinlen. Seni "Chanyeol uyandı" diye uyandıracağım.

İkisi de buna inanmıyordu ama inanmış gibi yapmaları gerekiyordu. Arabanın arka koltuğuna yavaşça kıvrılırken ağlamasına devam etti Baekhyun. Uykunun kollarına teslim olurken de gözyaşları onu yalnız bırakmıyordu.

Yerini daha rahat bir hale getirebilmek için sırt üstü uzandığında ayaklarını uzatma ihtiyacı duydu. Sığamayınca doğrulup oturur pozisyona geçti. Zorlu günler olacağının farkındaydı. Bunun gibi birçok günü olmuştu. İki elinin işaret ve orta parmağını birleştirerek şakaklarını 

ovalamaya başladı.

‪#‎Baekhyun‬

Ne yapmalıyım? Üzülmeye başlarsam ipin ucu kaçacak. Yalnız hissediyorum. Bu kadar kısa zamanda ona alışmış olmam kendimi güçsüz gibi hissetmeme neden oluyor. Gerçi zaten öyle değil miyim? 

Hayır Baekhyun. Hayır. Her zaman savunduğun mantığını kullan. Şu an kalbini kısa süreliğine dondur. İçini hüzünle kaplamasına izin verme. Düşün. Gerçekçi ol, herkese yalan söylüyor olsan bile kendine yalan söyleme.

Burnu. Burnu dağılmış. Kolay kolay geçecek gibi durmuyor. Başındaki şişliğin ciddi gözükmediğini söyledi doktor. Peki ya kapsül? Kahretsin. Kapsülün nasıl bir etkisi olabileceğini kimse bilmiyor. Profesör Kim ile görüşmeliyim. Birileri içimi rahatlatmalı. En azından bir sonuca ulaştırmalı beni. Böyle dayanamıyorum Chanyeol. Birileri başımı sıkıştırıyormuş gibi hissediyorum. Düşünceler çok ağır geliyor. Hayır hayır hayır. Yine aynı şey oluyor. Sakin kalmalıyım.

Aldığım nefesin içinde umut, mutluluk, huzur var. Akciğerlerime dolduğunda ise yavaş yavaş karamsarlık umudu, gerçeklik mutluluğu, anılar ise huzuru alıyor. Bu yüzden nefesimi geri vermek istemiyorum. Sakin kalacağım Chanyeol. Sana söz veriyorum. Gülümseyeceğim. Kimsenin ne düşündüğümü, ne hissettiğimi bilmesine izin vermeyerek kalbimi kapatacağım. Sen kendine geldiğinde ise tuttuğum nefesi geri vereceğim.

—-

Baekhyun ön koltukta uyuklayan şoföre bir şey söylemeden arabanın kapısını açarak indi. Hastaneye doğru adımlarını hızlandırırken yapacaklarını düşünüyordu. Sehun'un giriş katında bir yerlerde olması için dua ederek içeri girdi. Klinik çok fazla büyük olmadığından Sehun'u çok geçmeden bulabileceğini biliyordu ama klinikte ilerledikçe vakit kaybediyordu. Üst kata çıkabilmek için merdivenlere yöneldiğinde Sehun'u üst katın merdivenin ilk basamaklarına otururken gördü.

Hıçkırık sesleri duymuyordu. Damlayan gözyaşlarını görebiliyordu sadece. Sehun'un sessiz çığlıklarını barındıran gözyaşlarını. Dudağını ısırdı Baekhyun. Sakin kalmaya söz vermişti. Merdivenleri çıkarken Sehun'un ayak seslerini duyarak sırtını dikleştirdiğini gördü. Önüne gelip dikildiğinde klinikte çok fazla hasta olmaması dikkatini çekmişti ilk defa. Kimse merdivenlerden inmiyor veya çıkmıyordu. Baekhyun Sehun'un bir şeyler söylemesini bekledi. İlk konuşan olmak istemiyordu.

-Canım yanıyor Baekhyun.

Baekhyun da aynı şekilde hissediyordu. Gülümsemesini yerleştirdikten sonra Sehun'la aynı konuma gelebilmek için karşısında çömeldi. Uzun parmaklarını Sehun'un kemikli dizlerine yerleştirdi.

-Biliyorum Sehun. Benim de canım yanıyor. Chanyeol'ün de. Bunlara neden olan adamın da canı yanacak merak etme. Çekinme. İçindeki acının birazını da olsa gözyaşlarınla akıtabiliyorsan çekinme Sehun. Şükret hatta. Ağla. Doya doya ağla. Ama sonra güçlü olmaya çalış Sehun.