-Psycho Psychiatrist-

8.Bölüm

-Psycho Psychiatrist-

Yazar: Gintoki

Bölüm 8

Chanyeol Baekhyun’un bıraktığı mumları söndürüp uyumak için koltuğuna uzandı. O etrafındayken her şey garipti. Konuşmalar,bakışmalar,gülümsemeler. Her şeyin altında gizli mesajlar vardı. Yalnızca ikisinin anlayabileceği mesajlar.

#Chanyeol

Koltuğun yaylarını sırtımda hissedebiliyorum. Ama bu düşünmeme engel olamıyor. Baekhyun… Bugüne kadar beklediği kurban o muydu gerçekten? Kurban üzerinde yapacağım deneyleri ona fark ettirmeden yapacaktım. Bu ihtimal artık imkansıza yakın. Baekhyun artık bir kurban değil. Peki ama ne?

Her an her söylediği yeni ve farklı. O ağzını açtığı anda söyleyeceği her cümleyi duymak istiyorum. Yaptığı hareketler sıradan değil. Büyük ihtimalle bu dikkatimi çekiyor ve bu yüzden “hayır” diyemiyorum. Az önce olanlar hakkında düşünmek istemiyorum ama bu mümkün olmayacak. Neydi bu tüm olanlar? Sehun dışında hayatımı biri daha biliyordu artık. 

Sahi, anlatmakla iyi mi yaptım? Hala amacının kötü olma ihtimalini aklımdan çıkaramıyorum. Konuşan hep ben oldum. O hayatıyla ilgili hiçbir şey anlatmadı! Bu onu denemem için bir şans olabilir. En yakın zamanda bana geçmişinden bahsetmesini isteyeceğim. Eğer anlatırsa…

Gözyaşlarını gördüm. Gerçekten ağlayan bir insanla ağlamayanı ayırt edebilecek kadar iyi tanıyorum insanları. O gözyaşları gerçekti. Yanağını ıslatan her bir damla acı,üzüntü ve acıma duygusuyla yuvarlanarak düşüyordu. Bunu en aptal bir insan bile söyleyebilir. Yaşananlar da tıpkı Baekhyun gibi garipti. Onu kucağıma alıp sakinleştirdim. Nasıl böyle bir şey yapabildim? Bana acıdığı için ağladı ve ben onu kucağıma alıp sakinleştirdim! Ah, gerçekten kendimle çelişiyorum.

Peki ya söyledikleri? Ne demek istedi “kalbindeki boşluğu dolduracağım” cümlesiyle? Minik ağzı titreyerek bunu söylerken neyi kastediyordu aslında? Ben bunları düşünerek nereye varmaya çalışıyorum? Gerçekten o boşluğu doldurmasını istiyor muyum? İstiyorum sanırım. Çünkü artık bununla yaşamak daha da zorlaşıyor. 

Ama… Boşluğu o açmadı, kapatamaz da. “Yapma” desem bile yapacağı için böyle bir şey yapmayacağım. Yoksa onun etrafımda koşmasını mı istiyorum? Hayır… Hayır. İlk defa böyle bir insanla karşılaştığım için nasıl tepki vereceğimi bilmiyorum aklımdan bunların geçmesi normal. Ah, gerçekten kendini kandırıyorsun Chanyeol. O aptal küçük çocuk kalbine giden damarlardan birini açmış olmalı. Asıl soru bunun devamına izin verecek miyim? İzin vermek istiyorum ama korkuyorum. İnsanlara güvenemeyeceğimi biliyorum. Sadece akışına bırakacağım.

Bir sonraki hamleni tahmin edemiyorum Baekhyun ve bu beni çıldırtıyor. İstemediğim şeyler yapıyorsun,yapıyorum. Utanman yok. Aklından geçeni söylüyorsun. Senin gibi olmak isterdim Baekhyun…

***

Yatağına uzandı Baekhyun. Çok yorgun hissediyordu. Bitkin,üzgün,kırgın… En çok da üzgün. Sehun’a Chanyeol’ün hayatıyla ilgili birkaç şey anlatmasını söylemeliydi. Durumun bu kadar ciddi olduğunu bilmiyordu. Chanyeol’ün yaşaması bile mucizeydi. 

Bir bedende iki kişi yaşattığını görmüştü Baekhyun. Az önce asıl kişiliğiyle tanışmıştı. Karşısındakinin kendi anlattıkları yüzünden üzülmesine dayanamayan bir Chanyeol’le konuşmuştu. Asıl kişiliğine hayran olmuştu Baekhyun. Chanyeol’ün ses tonu bile değişmişti. Kasları gevşemiş, hareketleri aniden daha yumuşak hareketlere dönmüştü. Sırtında gezinen büyük eli hala hissedebiliyordu. 

Sol yanağını yastığa dayarayarak yan döndü. Gözünü kapatıp sırtındaki eli hissetmeye çalıştı. Ensesinin biraz aşağısına konulan el ile irkildi ilk önce. Yavaş hareketlerle aşağı doğru inen parmakları hissetti. Anlamsız şekiller çizerek dikkatini sırtında gezen elinde değil kendisinde toplamak istemişti Chanyeol. Çok zekiydi. Büyük ihtimalle bunu bilinçsiz olarak yapmıştı. Her iki kişiliğiyle de zekiydi.