-Psycho Psychiatrist-

25. Bölüm -Final-

-Psycho Psychiatrist-

Yazar:Gintoki

25. Bölüm

Final

Y/N: Sakin olun :')

Chanyeol tekrar eski pozisyonundaydı şimdi. Ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Amacı yoktu. Sadece şu anı yaşıyordu.
Yere oturmuştu fakat başı annesinin dizlerindeydi. Yanakları ıslanmaya devam ediyordu. Ağlıyormuş gibi hissetmese de gözleri bu işlevi yerine getiriyordu.

Aldığı derin nefesi dışarı vereceği sırada ağzından bir hıçkırık kaçtı. Aklında sürekli "şimdi ne yapacağım?" sorusu dolanıyordu. Kendini küçücük hissediyordu. Dünya dönmeye devam ediyordu ama onun çevresi donmuş gibiydi. Herkes yaşantısına devam ederken onunki deneyle beraber bitmişti.

Tüylerinin diken diken olduğunu fark edince kulaklarına dolan sese odaklanmaya çalıştı. Çoğu zaman rüyasında gördüğü annesi ve mırıldandığı ninni tüm gerçekliğiyle buradaydı.

Saçları arasında gezinen parmaklar daha yumuşak dokunuşlara dönüşürken annesi titrek sesiyle konuştu.

"Bu benim bebeğimin en sevdiği ninnidir. Hoşuna gitti mi?"

Chanyeol annesinin dizlerine sürten yüzüyle başını aşağı yukarı salladı.

Tekrar ağzından bir hıçkırık kaçtığında annesi sitemkar bir şekilde devam etti.

"Artık ağlama. Bebeğimi de uyandıracaksın."

Chanyeol gözlerini sımsıkı yumdu. Gözyaşları gözünden çıkamayınca geldikleri yere doluşurlar ve belki de gözleri gözyaşlarının içinde kaybolur diye umuyordu.

Tırnaklarını bacağına iyice geçirdi. Kendi elleriyle vücudunu parçalamak istiyordu. Her hücresini teker teker yok etmek istiyordu. Evet, bunlar hissettikleriydi fakat yapacak cesareti bulamıyordu.

Kafasına sıkabilirdi. Belki de yoldan hızla gelen arabanın önüne kendini atar ve şoför de onu mucizevi bir şekilde görmezdi ve çarpardı? Pirana dolu bir havuza da atlayabilirdi. Ya da bedenini boşluğa bırakarak uçurumun bedenini rüzgarla kucaklamasına izin verebilirdi.

Bunları yapmayı aklından geçiriyordu ama ölüm onun için en basit seçenekti. Ruhunu bedeninden ayırabilmenin elinde olma hissi "bir şeyler yanlış" diye düşünmesine de neden oluyordu.

Yaşamak zorundaydı. Korkarak, güvenmeyerek, ağlayarak. Bir şekilde yaşamak zorundaydı.
Düşüncelerinin biraz biraz netleşiyor oluşu gözyaşlarını durdurmuştu. Ve birden aklına gelen tek kelimeyle nefret ettiği his dalgalandı vücudunda.

"Baekhyun"

Ona hissettirdiklerinden, yaşattıklarından nefret edebiliyordu ama ondan nefret edemiyordu. En çok buna kızıyordu. Hayatının bir hiç oluşunu izleyen birisine karşı nefret besleyememekten nefret ediyordu.

Aklına yine "Şimdi ne yapacağım?" düşüncesi gelince huzursuzlandı. Ne yapmalıydı? Hiçbir şey olmamış gibi işine, yaşantısına devam edebilirdi. Kimse anlamazdı. Yıllarca böyle yaşamıştı. Fakat ruhu buna ne kadar dayanabilirdi? Onunla yaşadıklarını, hissettiklerini bir kez tattıktan sonra eskisi gibi monotonlaşamazdı.

Eskiden hissedebilmek için ne kadar çabaladığı geldi aklına. İstemsizce dudağını sağ köşesi yukarı doğru kıvrıldı. İnsanlar buna gülümseme diyordu. Ama Chanyeol bunu yapında acılarının neden olduğu bir refleksten başka bir şey olmuyordu.
Başını yasladığı dizlerin sahibini iyileştirmeyi mi denemeliydi? İşinde başarılıydı. Bunu yapmayı en azından deneyebilirdi?
Bu düşünceden vazgeçti. Bu annesi için bir lütuftu. Bir şekilde acı çekmiyordu artık. İnsanlara katlanmak zorunda değildi. Onu tekrar acı çekebilecek bir konuma getirmek istemiyordu.