-Psycho Psychiatrist-

11.Bölüm

-Psycho Psychiatrist-

Yazar: Gintoki

11. Bölüm

İğrenç sesi duyduğu anda bedeni ona ihanet etmişti. Olduğu yerde kalakalarak silahın başına çarpıp onu bayıltmasını bekledi. Gözleri kararırken gözünün önünde asil bir prenses kişiliğine bürünmüş olan annesinin güler yüzü vardı. Başının yere çarpmasıyla bilincini tamamen kaybetmişti. Babası oğlunun kolunu omzuna atıp belinden tutarak kapıdan dışarı çıktı. Gece olmasına rağmen dikkat çekmemeleri gerekiyordu. Gecenin karanlığından ve apartmanın ampullerini kırmış olmanın verdiği rahatlıkla bahçenin önündeki arabanın arka koltuğuna uzun bedeni iki adamın arasına yavaşça yerleştirdi.

-Evine hoş geldin oğlum. diyerek arabanın kapısını kapattı ve kendi koltuğuna geçip diğerlerinde aynı işlemi Baekhyun’a yapmasını bekledikten sonra şoföre arabayı sürmesini emretti.

Gecenin karanlığında yolda ilerlemeye devam ettiler. Gidecekleri yer şehir dışında olduğundan yol uzun sürecekti ve muhtemelen Chanyeol ve Baekhyun uyanacaktı. Chanyeol’ün tepkisini merak ediyordu. Olası cümlelere karşı olası cevaplar hazırladı babası. Senelerdir görmediği oğlunun zekasını merak ediyordu. Tepkilerini de. Bu düşüncelerle boğuşurken oğlu kendine gelmeye başlamış ve başına gelen darbeden kaynaklanan acıyla tıslamıştı.
Kendine gelmesini bekledi. Chanyeol gözlerini tamamen açıp bilincinin yerine geldiğine emin olduğunda sakin kalmaya çalıştı.

‪#‎Chanyeol‬

Neler olduğunu düşünmeyeceğim bile. Ne kadar düşünürsem düşüneyim bir halt anlamayacağım. Babam beni görmek istese neden bu adamlarla gelsin? Neden Baekhyun’u neden bayıltsınlar? Yüzümden bir şey anlamamalı. Deli gibi korktuğumu görmemeli. Ah, demek yüzü böyleydi. Yaşlanmışa benziyor. Tanrım, neler oluyor? Sakin kalamıyorum.

-Neden?

-Ne neden Chanyeol?

-Neden beni kaçırıyorsun?

-Bence bunları gideceğimiz yere vardığımızda konuşmalıyız. Az bir süre kaldı. Konuşmamız bölünmemeli.
Chanyeol sessizce itaat etti. Elinden başka bir şey gelmiyordu. Aptal mı bu adam? Nereye gittiğimizi görebiliyorum. Buradan kurtulduğumda ihbar edebileceğimi biliyor olmalı. Ve bunu yapamayacağımı da. Ah, gerçekten ne planlıyorsun?

***

Chanyeol paranoyaklığının neden olduğu milyonlarca soruyla boğuşurken babasının istediği yere gelmişlerdi. Yanlarında oturan iki adam onu sürükleye sürükleye dışarı çıkarttıklarında arkadaki arabadan indirilen Baekhyun’u görmeden önce etrafı iyice zihnine kaydetti. Gece olmasına rağmen dümdüz ova gibi bir yerde olduklarını anlamıştı. Önlerindeki koca binadan başka bir şey yoktu. Gözleri Baekhyun’u gördüğünde küçük beden hızlıca konuştu.

-Yalnızca bana inan Chanyeol, onları dinleme.

Söyleyebildiği son sözler bunlar olmuştu. Onun iki katı büyüklüğündeki adamlar karnını tekmeleyerek bayıltma girişiminde bulunmuşlardı çünkü.”Baekhyun.. Ne yapacaklarını bilmiyorum ama nedense dayanamayacakmışsın gibi hissediyorum…” diye düşündü Chanyeol hayal kırıklığıyla. Şu an mantıklı olması gereken nadir zamanlardan biriydi ve Chanyeol duygularını gözlerini yuman Baekhyun’la birlikte bir süreliğine uyutmuştu.

Artık sürüklenmiyordu. İtaat ederek yürüyordu çünkü başka çözüm olmadığının farkındaydı. Binanın içine girdiğinde hiçbir şey hissetmedi. Yalnızca her yerin bembeyaz olması gözlerini kamaştırdı. Yerler beyaz fayanslarla kaplanmıştı ve duvarlar,tavan bile bembeyazdı. Tepki vermemeye çalışarak iteklendiği asansöre ayak bastı. Babasının bu kadar yakın olmasından aşırı derecede rahatsız olsa da bir şey yokmuş gibi davranmaya devam etti. Onlar Chanyeol’le oynadıklarını zannederken Chanyeol onlarla oynayacaktı. İstedikleri gibi davranacak ama içten içe ne halt etmeye çalıştıklarını öğrenecekti. Şimdilik planı buydu.