Ünlü Leza hapishanesi, 1049 numaralı mahkûm, Asil Mavera Cansaran.
Onu aslında hapishaneye tutsak eden, Korhan Safir Alaca'nın ta kendisiydi...
+18 yaş sınırı vardır.
Not: Hikâye harem, şiddet, smut ve olumsuz örnek olabilecek davranışlar içerecekti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayat bir çember, diye düşündü. Nerede başlarsa orada sona eriyor. -Wulf Dorn •
Dünü düşünmeyi bir kenara kaldırmış, bugüne odaklanmayı seçmiştim. Safir ile geçirdiğim güzel günün ardından birlikte banyo yapıp ardından kahvaltıya gitmiştik. Kahvaltı boyunca aklımın bir kısmı Esved'in zihninde takılı kalmıştı fakât bunu atlatmak adına düşünmemeyi seçmiştim ya.
Gözlerimi her kapattığımda aklıma dolan siyahların ardından safir mavilerin içtenliği geliyordu ve kendimi bu iki kişinin arasında sıkışmış hissediyordum. Esved'e duyduğum öfke çok büyüktü, zira bana her fırsatta yıkımı getiren birinin yanında nasıl olmam gerekiyordu? Ondan nefret etmem gerekiyordu belki de, nefret edemiyordum çünkü buna engel olan o kirli geçmişi vardı. Yedinci yaş gününde neler olduğunu, o kelebek kolyesini neden taktığını, tüm bunların anlamını merak ediyordum.
Dünden sonra akıllanmıştım, tek başıma onunla kalmayacaktım artık. Sözlerinde sezdiğim karanlık anlam bir insananın zihninden çok canavarınkini andırıyordu. Kelebek cesetlerine sahip olan biri vardı ve bu korku filmlerinde yer alan kötü karakterlerden daha korkunç geliyordu bana. Evet, artık korkuyu da kendimle birlikte taşıyordum çünkü Leza bana bunu öğretiyordu. Buranın bir sokak çocuğundan beklediği çok büyük şeyler vardı, insan olduğumu unutuyorlardı. İşin aslı, bir insan gibi nasıl yaşanır bende bilmiyordum.
Bugün koğuş için özel bir gündü çünkü bilmediğim bir şekilde herkes mutluydu. Safir ile koridordan ilerleyerek bahçeye doğru adımladığımızda kapıdan çıkmadan önce bir kolunu omzuma atarak beni kendisine doğru çekti. Temaslarına alışkın olduğumdan bakışlarımı yüzüne doğru çevirdim, "Bugün neden herkes mutlu gözüküyor?" Böylesine bir yerde insanların mutlu olabilmesi fazla tuhaf geliyordu. Ben sanıyordum ki burada herkes çıkar peşindeydi, birbirleri karşı zoraki bir samimiyetleri vardı fakât bugünkü kahkahaları son derece gerçekti. Safir adımlarını durdurarak bahçeyi süzdü, "Bugün bizim koğuşun maçı olacak, tüm liderlerin olduğu bir maç." Dedikleriyle kaşlarım havalanırken "Ne maçı?" Dedim. Gözlerini devirerek ellerini beline koydu ve bana doğru döndü, "Futbol maçı, Mavera" Aynı şekilde bende ellerimi belime koyarak ona doğru bir adım attım, "Buraya geldiğimden beri kavgadan başka bir şey görmediğim için futbol maçını akıl edemedim, Safir."
