1049 | BxB

38: VEDA -FİNAL-

Bu kitabı, vefat eden çocukluk arkadaşım Alp'e ithaf ediyorum. Huzur içinde uyu. Acını her zaman yüreğinde taşıyan dostun, Lola...

Final şarkısı- Tom Odell- Another Love

~•~

Bu yazıları kalbimde saklanan acılara ve sevgilere dayanarak yazıyorum. Ruhun cehennemin derinliklerinde de olsa, beni duymana ihtiyacım var. Klâsik bir giriş yapacağım, gerçi senin için pek bir önemi olmayacak. Sen girişlere çok alışıksın, Korhan Safir Alaca. İsmini her duyduğumda ve gördüğümde tarifi imkânsız duygular yaşıyorum. Bir yıldırım düşmüş de kalbimi kül etmiş gibi, cennetin kutsal suyu tenime değmiş de günahlarımı yakmış gibi...

Bugün, aramızdan ayrılışının beşinci yılı, büyük bir özlemle anıyorum seni. Katilin, hâlâ seni düşünüyor. Yüzsüzlük ya da bencillik, ben artık bu kavramları yitireli yıllar oluyor. Sana o kurşunu sıktıktan sonra, geçirdiğim baygınlıktan ötürü hiçbir şey hatırlamıyorum. Tek bildiğim, uyandığımda beyaz hastane tavanının beni karşılamış olduğuydu. Bu korkunçtu, çünkü ellerimde hâlâ senin kanın vardı.

Baş ucumda beni bekleyen kişiler Leza'nın ruhlarına aitti, hepsi yaşıyordu. Çünkü Esved'in plânı sadece seni öldürmekti. Nereden bilebilirdim o kanlı gece de Leza'ya yerleştirilen birkaç tane bomba olduğunu? Kartal ve Esved iş birliği yapmış, hapishanenin sonunu getirmeye ant içmişlerdi. Peki, Kartal neden kendi yarattığı yeri küle çevirmek istemişti?

Çünkü artık sıkılmıştı, daha fazlasına ihtiyacı vardı. Onun için her bitiş, başka bir diyarın başlangıcıydı. Esved'e 'Neden Korhan'ı öldürmek istedin?' diye sorduğumu hatırlıyorum. O bana anlatmasa, diğerlerinin hep susacağını biliyordum. Bana 'Şeytanın ait olduğu yere dönmesi gerekiyordu.' demişti. O hâlâ bir Tanrı, sen ise hâlâ bir şeytandın. Aranızdaki savaşın galibi oydu, sen tarih boyunca hiç yenememiştin Tanrı'yı.

Yalanlar söylemiş, insanları kandırmış, kendi kafandaki gerçeklere göre yaşatmıştın. Geçmişin de belki yalandı, çift kişilikli biri olduğun için seni hiç anlayamadığımı fark ettim. Her şey çok farklı olabilirdi, yazılı bir kaderimiz olmasaydı eğer...

O gece, Leza'da ki bombalar patladığında biz çoktan terk etmiştik orayı. Ama geriye kalan mahkûmlar çıkamamıştı, Esved'in onları yaşatma gibi bir düşüncesi yoktu çünkü. Türkiye'nin gündemine bomba gibi düşen bir katliam yaşanmıştı. Herkes binlerce kişinin ölümünü konuşuyor, parçalanmış taşların altındaki cesetleri kurtarmaya çalışıyorlardı. Takımlardaki herkes ölmüştü, biri dışında. Lodos'un sevdiği adam Deniz, o gece hapishaneden kaçmayı başaran tek kişi olmuştu.

Ama çok geçmeden onun da ölüm haberini duymuştuk. Bir otel odasının katında kendisini asarak intihar etmişti. Lodos'un yokluğuna dayanamayıp gittiğini biliyorduk, bıraktığı notta öyle yazıyordu. Artık ölenler için üzülmeyi bırakmıştım, hayatımdan sen çıkmıştın çünkü.

Benim nasıl olduğumu merak ediyorsun değil mi? İçtenlikle söylemek istiyorum, ben iyiyim. Hayatımda çok şey değişti, artık bir sokak çocuğu değilim mesela. Zamir benden asla ayrılmamış, birlikte yaşayacağımız bir ev almıştı. O gece gardiyanlar olmadığı için Pamir hayatta kalmıştı, elbette bizimle birlikte yaşıyordu. Üçümüz de geniş ve konforlu evde birlikte kalarak hayatımıza bakıyorduk.

Zamir, ailesiyle olan tüm bağlarını koparmış, geçmişte kendisinin kazandığı o kirli parayla bir bar açmıştı. Pamir ise geceleri düzenli olarak şarkı söylüyordu. Barmen olarak çalışıyordum, başkalarının dertlerini dinlemek iyi geliyordu. İçkisini koyduğum çoğu adamın derdini biliyordum mesela, hepsi anlatmaya muhtaçtı. İçimdeki düşünceleri sadece böyle susturabilirdim, aksi takdirde yaşayamazdım.