Ünlü Leza hapishanesi, 1049 numaralı mahkûm, Asil Mavera Cansaran.
Onu aslında hapishaneye tutsak eden, Korhan Safir Alaca'nın ta kendisiydi...
+18 yaş sınırı vardır.
Not: Hikâye harem, şiddet, smut ve olumsuz örnek olabilecek davranışlar içerecekti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
JOUSKA: kafanızın içinde istemsizce döndürüp durduğunuz farazi konuşmalar, tartışmalar, diyaloglardır.
*DEHÂ'NIN GÖZÜNDEN*
•
Geçip gittiğim yolların karanlığı sarmıştı bedenimi, benden geriye kalmış mıydı parçam? Zerrelerim ateşle terbiye olmuştu, geriye küllerim bile kalmamıştı. Beni yok etmek isteyenlere lüzum kalmadan, kendi kendimi bir zehir gibi kuşatıp bitirmiştim.
Etim çürümüş, ruhum kurtlanmıştı. Ben cesedi yaşatmaya çalışan amansız birinden farksızdım. Ne çıkan ruh geri gelirdi bedene, ne de bedenim bir daha geri isterdi onu. Alışmak değil de direnmekti benimkisi, fakât ben kime direniyordum? Yaşama mı? İnsanlara mı? Hayır, ben kendime direniyordum, ömrümün son anları gelene kadar da benliğimi tüketmeye devam edecektim.
Nefret ediyordum beni kullanan insanlardan, iğreniyordum zekâmı kendi alçak emellerine alet etmelerinden fakât bir kişi dışında, o kişiden hiçbir zaman alamamıştım kendimi. Şimdi ise yine onun inine girmiş, kelebeklerin cesetlerine karışmıştım. Ruhum sancıyordu şimdi, ölü bir ceset hisseder miydi ruhunu? Cehennemde bile rahat yoktu bana, çünkü bunu bilen Tanrı'nın patikasına atmıştım adımlarımı.
Yorucuydu bu patikada yürümek, zamanında çok düşmüş, yaralanmış, ağlamıştım. Sonra anladım ki, bedensel acılar insanın gerçek acıları değildi. Asıl yaralar içindeydi, kalbime onlarca tabut gömmüştüm. Benim kalbim, onların mezarlığıydı. Ölüler konuşurdu içimde, fısıltıları çoktu onların. Sağır olamazdım, insan içinde yaşattıklarına sağır olamazdı...
Asil'in gözlerinin içinde yaşayan biri vardı, gördüğüm ilk anda kendime benzetmiştim onu. Farklıydı, herkesten güçlüydü. Yemin ederim o hayatta gördüğüm en güçlü ikinci kişiydi, birincisi bu odaya kazılı kül kelebekti. Onun yaşadığı acıları duyamazdınız, kulaklarınız işitmek istemezdi çünkü. Göremezdiniz, günahkâr insanlar o kelebeğin kuytusunu göremezdi. Dilim varmıyordu anlatmaya, o anlatırken nasıl dayanmıştı buna?
