Deportation {GxG} |supercorp |

~21.Bölüm~

Vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın❤ yorumlarınız beni yazmaya dahada teşfikliyor bilginize😗😋

Gözlerimi açtığımda başımdaki şiddetli ağrı geçmiş hava aydınlanmaya başlamıştı. Biraz fazla uyumuştum anlaşılan. Odaya baktığımda Lena'yı koltukta kıvrılmış uyurken görmüştüm. Git dememe rağmen tekrar gelmişti. O kadar çok seviyordum ki onu anlatamıyordum bile. Kalbimin hızlanması için onu görmem yetiyordu. Hayatımda gördüğüm en güzel kadın olabilirdi hatta öyleydi. Ama çok yıpratmıştı beni benim güzel papatyam. Düşüncelerime ara verip onu izlemeye başladım.

Bir elini başının altına koymuş hafif bir tebessümle uyuyordu. Göz kapaklarının titrediğini fark ettiğimde tebessümünün neden olduğunu anlamıştım. Rüya görüyordu. Kıpırdanmaya başladığında uyanacağını anlayıp gözlerimi kapattım ve uyuyormuş gibi yapmaya başladım.

Tıkırtılardan anladığım kadarıyla yattığı yerden kalkmış yanıma gelmişti. Üstüme doğru eğilmiş alnıma dudaklarını bastırmıştı. Yumuşak ve nazik bir öpücükten sonra elini saçlarıma atmış hafifçe okşamıştı.

"Günaydın bebeğim. Şimdi gitmek zorundayım çünkü beni istemiyorsun ama unutma seni çok seviyorum" ağlamamak için kendimi sıkmaya başlamıştım.

Onu affetmeyi çok istiyordum ama yapamıyordum. Kapının kapanma sesiyle gözlerimi açmış tuttuğum gözyaşlarımı serbest bırakmıştım. Her şey niye bu kadar zor olmak zorundaydı ki. Kapımın tıklanmasıyla burnumu çekip gözlerimi kollarıma sildim. Kapı açılmış annem elineki tepsiyle içeri girmişti.

"Günaydın uyuyan güzel"

"Günaydın anne" dedim gülümsemeye çalışarak. Onunda moralini bozmak enerjisini düşürmek istemiyordum.

"Sana kahvaltı getirdim" elindeki tepsiyi havaya kaldırarak neşeli bir tonda konuşmuş yanıma gelmişti. Annem hep pozitif olmayı becerebilen biriydi. En çok bu yönünü seviyordum. Neşeli ses tonu biraz moralimi düzeltmişti bile. Tepsiyi kucağıma koymuş eline çatalı almıştı.

"Kendim yiyebilirim anne çocuk değilim" Ukala bir tavırla somurtmuş gözlerimi devirmiştim.

"O pek mümkün değil tatlım" ellerimdeki alçılara bakarak konuşmuştu.

"Oww... pekala" Kendime gülmeye başladığımda annemde kahkahalarıma ortak olmuştu. Biraz gülüştükten sonra annem peyniri ağzıma uzatmıştı. Ağzımı açmış verdiğini yemiştim. Kahvaltı tabağındaki her şeyi yedikten sonra annem suyumu içirmişti.

"Kendimi bebek gibi hissediyordum" sitem ederek konuşmuş dudaklarımı büzmüştüm. İyice çocuklaşmıştım. Annem yanağımdan makas alıp burnuma dokundu.

"Hala benim bebeğimsin sen zaten. Minik Karamsın" Anneme sevimli bir gülümsemeyle baktım. Annem olmasa yaşayamazdım sanırım. Hayatımda en çok değer verdiğim kişiydi annem. Tabii Alex'te ama ona kamp gününden hala kırgındım. O tokatı yediğimde arkamda durmalıydı. Ama o 'hakkettin hiç kusura bakma' deyip kenarı çekilmişti. Şerefsizdi işte.

Kapının tıklanmasıyla doktor elindeki küçük hediye kutusuyla içeri girmişti.

"Günaydın Bayan Danvers...lar" gergince gülümsemesine kıkırdamıştım. Çok tatlı ve komik bir doktorum vardı.

"Günaydın Bay Styles. Elinizdeki kutu kimin acaba?"

"Bu size az önce siyah smokin giymiş iri yapılı bir adam bırakmış. Ve 'Sadece Kara Danvers açabilir patronun emri' demiş." Bay Styles adamın taklidini yaparak konuşmuş elindeki kutuyu bana vermişti. Elindeki kutuyu alıp dışını inceledim. Özenle paketlenmişti. Not veya bir yazı yoktu.

"Sizi muayene ettikten sonra baksanız olur mu Bayan Danvers" elimdeki kutuyu aceleyle komodine koyup başımı salladım.

"Tabii ki de" gülümseyip annemin odadan çıkışını izledim ve doktora döndüm.

"Bay styles?"

"Buyurun Bayan Danvers?"

"Lena'yı tanıyorsunuz. Sabah buradan çıkarken bir şey dedi mi?"

"Sizi kontrol etmemi ve ona bildirmemi söyledi. Size gerçekten değer veriyor" yüzümde büyük bir gülümseme oluşmuştu. Beni önemsiyordu hem de fazlasıyla.

"O zaman muayeneye başlayalım" Bay styles neşeli sesiyle konuşmuş ellerini çırpmıştı. Ona kafa sallayıp sabırsızlıkla beklemeye başladım.