Paranormal Haber Korku Kitabı

H.P. Lovecraft - Deliliğin Dağlarında (10)

Bu, o sırada, elbette şu andaki kadar kesin gözükmüyordu. Bunun birçok makul açıklaması olabilirdi ve biz de kararsızlık içerisinde epeyce fısıldaştık. Her şeyden önemlisi, araştırmaya devam etmekten geri durmadık; çünkü buraya kadar geldikten sonra, büyük bir felaket dışında herhangi bir şey tarafından engellenmekten nefret ediyorduk.

İleriden gelen diğer kokuyu bu seferikimizin aynı anda fark etmemiz bu duraklama sırasında oldu. Birbiriyle çelişkili görünse de bu koku hem daha az, hem de daha çok korkutucuydu. Özünde daha az korkutucu olmakla birlikte, böyle bir yerde ve bu şartlarda son derece korkutucuydu. Yeter ki, Gedney... Çünkü bu koku şu bildiğimiz petrol, daha doğrusu benzin kokuşuydu.

Bundan sonra nasıl duygularla hareket etmiş olabileceğimizi psikologlara bırakıyorum. Şimdi artık kampta yaşanan dehşetin bu milyarlarca yıldır karanlıklara gömülü mezarlığa kadar uzanmış olduğunu biliyorduk. Bu yüzden önümüzde, şimdi ya da kısa bir süre önce adını koyamadığımız bir şeylerin var olduğundan kuşku duymuyorduk.

Buna rağmen, sonunda alev alev yanan bir merakın ya da kaygının ya da kendi kendini ipnotize etmenin ya da Gedney'e karşı duyulan belli belirsiz bir sorumluluk duygusunun ya da her neyse, bizi egemenliği altına almasına boyun eğdik.

Danforth, yukarıdaki yıkıntılara giden dar sokağın dönemecinde görmüş olduğunu sandığı bir izden ve ondan hemen sonra aşağıdaki bilinmez derinliklerden geldiğini düşündüğü, rüzgârlı doruklardaki mağara ağızlarından yankılanan seslere çok fazla benziyor olmasına karşın, Lake'in otopsi raporunun ışığında çok büyük bir öneme sahip olabilecek müzikal bir ıslık sesinden fısıltıyla söz ediyordu.

Ben de fısıltıyla, kampı ne durumda bulduğumuzdan, nelerin kaybolmuş olduğundan ve sağ kalan tek kişinin delirmiş olmasına rağmen, aşılmaz dağlan aşarak bilinmeyen ilkçağ kentine doğru böylesine çılgın bir yolculuğu nasıl gerçekleştirmiş olduğundan söz ettim.vAma birbirimizi inandırmak şöyle dursun, söylediklerimize kendimiz bilevinanmıyorduk. Çakılı gibi yerimizde dururken bütün ışıklarımızı söndürdük.

Yukarı dünyadan sızan hafif bir ışığın ortalığın zifiri karanlık olmasını engellediğini belli belirsiz fark ettik. Düşünmeden neredeyse kendiliğinden ilerlemeye başlamıştık, zaman zaman fenerlerimizi yakıp söndürerek yolumuzu aydınlatıyorduk. Altüst edilmiş döküntülerin üzerimizdeki etkisinden bir türlü silkinip kurtulamıyorduk ve benzin kokusu gittikçe artıyordu. Gittikçe daha fazla yıkıntı gözlerimize çarpar, ayaklarımıza takılır oldu ve çok geçmeden daha fazla ilerleme olanağının kalmadığını gördük.

Korku Hikayeleri, H.P. Lovecraft, Deliliğin Dağlarında: Havadan gözümüze çarpmış olan bu gedik hakkındaki kötümser tahminlerimiz fazlasıyla doğru çıkmıştı. Tünel arayışımız başarısızlıkla sonuçlanmıştı ve şimdi o dipsiz uçuruma açılan deliğin bulunduğu zemin kata bile ulaşamayacaktık. İçinde bulunduğumuz önü tıkalı koridorun tuhaf oymalarla süslü duvarlarını aydınlatan el fenerimiz bu koridora açılan kimi az, kimi çok tıkalı birçok geçidin varlığını gösteriyor ve bu geçitlerden birinden, diğer kokuyu bastıran belirgin bir benzin kokusu geliyordu.

Daha dikkatle bakınca hiç kuşkuya yer bırakmayacak şekilde tam da bu delikten bir miktar döküntünün bu yakınlarda temizlenmiş olduğunu gördük. Ardında pusuya yatmış dehşet her ne olursa olsun, ona çıkan yolun apaçık ortada olduğuna inanıyorduk. Yeniden harekete geçmeden önce oldukça uzun bir süre beklemiş olmamıza hiç kimsenin şaşacağını sanmıyorum.

Yine de bütün cesaretimizi toplayarak bu karanlık kemerli yola girdiğimizde, ilk izlenimimiz tam bir düş kırıklığı oldu. Çünkü, döküntülerle dolu, kenar uzunluğu altı metrelik mükemmel bir küp şeklindeki bu yeraltı mezarının oymalarla süslü duvarları arasında ilk bakışta fark edilebilecek yakın zamanlara ait hiçbir şey yoktu. Dolayısıyla gözlerimiz, boş yere, içgüdüsel olarak başka bir geçit aradı. Ama, Danforth'un keskin bakışları zemindeki döküntülerin altüst edildiği bir noktayı seçmekte gecikmedi.