Paranormal Haber Korku Kitabı

Bizi Koruyan İntikamcı Cinlerimiz

Annesi sebebiyle oturdukları evde sürekli tuhaf olaylar yaşayan ailenin başından geçen tüyler ürpertici hadiseler.

Öncelikle merhabalar, ben de size geçen yıl yaşadığımız bir olayı anlatmak istiyorum. Ben annem ve kardeşimle beraber yaşıyoruz ve eski ama çok büyük bir evde oturuyoruz. Evde mi bir sorun var bize yapılan büyülerden mi bilmiyoruz ama çok tuhaf olaylar yaşıyoruz.

Evin salonunda büyük aynalarımız var eve ait. Bazen salonda uzun, siyah, gölgemsi varlıklar görüyoruz. Aynalardan çıkıyorlar ve aynalara geri giriyorlar. Daha önceleri biz bunları çok önemsemedik. Bazı sıkıntılı durumlardan geçtiğimiz için "Yaşadıklarımız psikolojimizi bozmuş olabilir ondan böyle yanılsama görmüş olabiliriz." dedi annem.

Ama sadece birimiz değil de hepimizin bu tür varlıklar görmesi ilginç bir durum. Eve yatılı gelen akrabalarımız ya da arkadaşlarımız biz hiçbir şey anlatmadığımız halde tuhaf tuhaf bir şeyler gördüklerini söylüyorlar.

Hatta evimizin anahtarı bizden başka kimsede olmadığı halde bizim evde olmadığımız bir akşam alt kat komşumuz bizi eve daha yeni girerken gördü ve "3 saattir evde davul zurnalı halay çekme sesleri geliyor. Vallahi 20 kere zile bastım kapıyı açan olmadı. Hatırınız olmasa polis çağıracaktım." dedi. "Nasıl olur? Biz bugün eve sabahtan beri hiç girmedik ve kapıyı da kilitleyip gittik." dedik.

O da bizimle birlikte merak ettiği için eve geldi kapının kilidini beraber açtık hatta. Evde hiç ses seda yok. Ama sabah annemin süpürüp çıktığı evde yerde siyah siyah küller vardı. Ama eve hiç bir şekilde girilmemişti. Biri girse bile o küllerin üzerine basması gerekiyordu değil mi?..

Şaşkındık ama bu bizim için sadece o gün yaşanan bir durum değildi. Bize deli derler diye kimseye anlatamıyorduk. Yine büyük annemin bizde kaldığı bir gün; bizim odaların kapısı kapalı olmasına rağmen onun ayaklarını bir şey gıdıklayıp balkona doğru kaçmış gece.

Bize seslendi. Odaya geldi. Bizim odaların kapısı ses çıkarmadan açılmıyor çünkü ev bayağı eski. Büyükannem şaşırdı. Hemen hepimiz balkona baktık. Evimiz 3. katta. Balkondan atlayıp kaçamayacağına göre balkonda olmalıydı bu her kimse. Ama balkonda da kimse yoktu ve camları da kapalıydı.

Besmelemizi çektik. Sabah namazı vakti yakındı. Namazlarımızı kıldık, Kuran okuduk. Annem çay suyu koyacakken kapı çaldı. Ama bu bizim dairenin kapısı. Ve aşağıdan da giriş bize ait. Aşağıdaki kapıyı da kilitliyoruz akşamları. Çünkü babamız yok bizim. Şaşkınlıkla kapıyı açtık. Kimse yoktu.

Zaten olsa gerçekten daha ilginç olurdu. Çünkü dediğim gibi binanın girişi sadece bize ait. Alt katta da artık kimse yok; boş daire. Oranın girişi bizimkinden ayrı. Kapıyı kapattık; bu kez zil çaldı ama bu dairenin kapı zili. Her neyse bu şey, tam olarak kapının önünde olması lazım. Ama kimse yok...

Otomatik sensörde yanmıyor zaten. Biri olsa ilk o yanar. "Zil takıldı herhalde." dedik. Kapıyı kapattık. Büyükannem "La havle vela kuvvete illa billahil aliyyül aziym." okuyordu. O anda kapıya güm diye yumruk vurma sesi geldi. Annem hemen açtı ama kimse yoktu. "Noluyor ya?!" dedik. Odaların kapılarından ses geldi. Kış mevsimi; hiçbir cam açık değil... Sonra tavandan çatırdama sesi geldi. Sanki tavan çöküyor gibi ama yine hiçbir şey yok.

Büyükannem korkudan aylar boyunca bize gelmedi. Annemin kuzeninin bizde olduğu bir gece banyodan cam kırılma sesleri duyarak uyandık. Hemen ardından mutfaktan tüm bardak ve tabakların kırılma sesine koştuk. Ne banyo da ne mutfakta hiç bir şey kırılmamıştı.