Paranormal Haber Korku Kitabı

H.P. Lovecraft - Deliliğin Dağlarında (12)

Zavallı yaratıklar, bir zamanlar yamaçlarındaki tapınaklarda tapınıp ağaç büyüklüğünde eğrelti otları arasında gezindikleri dağların buzlu doruklarını aşmışlardı. Ölü kentlerinin lanetlenmiş halde yatmakta olduğunu görmüş ve son günlerinin duvarlara kazılmış öyküsünü bizim gibi oymalardan okumuşlardı. Hiç görmedikleri karanlığın derinliklerinde yaşayan soydaşlarına ulaşmaya çalışmışlar ve neyle karşılaşmışlardı?

Bakışlarımızı bu başsız, balçıkla kaplanmış bedenlerden yandaki taze balçık bulanmış iğrenç nokta gruplarına ve yoz oymalara çevirirken tüm bu düşünceler ikimizin birden aklından hızla gelip geçti. Bakar bakmaz, Danforth'un isterik çığlığına bir yanıt gibi uğursuz, soluk bir pusun şimdi bile kıvrıla kıvrıla çıkmakta olduğu, penguenlerle çevrili derin, karanlık uçurumun dibindeki dev kentte kimlerin galip geldiğini ve hayatta kaldığını anladık.

İğrenç balçığı tanıyıp başsız bedenleri görmüş olmanın neden olduğu şok yüzünden dilimiz tutulmuş, heykel gibi donup kalmıştık. O sırada tam olarak aynı şeyleri düşünmüş olduğumuzu ancak daha sonra konuştuğumuzda öğrendik. Orada sanki çağlar boyu kalakalmış gibiydik, oysa bu süre on ya da on beş saniyeden fazla olamazdı. Bu iğrenç soluk pus sanki bize doğru yaklaşmakta olan uzaktaki bir kütle tarafından hareket ettiriliyormuş gibi kıvrılarak ilerliyordu.

Sonra, henüz yeni varmış olduğumuz sonuçları altüst eden o ses duyuldu. Büyü bozulmuştu. Çılgınlar gibi koşarak ciyak ciyak bağıran penguenler arasından geçtik. Buza gömülmüş yekpare taştan koridorlar boyunca geldiğimiz yolları izleyerek yuvarlak büyük açıklığa, oradan da arkaik rampa yoluyla yukarıya; temiz havaya ve gün ışığına attık kendimizi.

Bu yeni ses, daha önce ima ettiğim gibi vardığımız sonuçların çoğunu altüst etti; çünkü bu ses, zavallı Lake'in otopsisi yüzünden, ölü olduğuna hükmettiğimiz şeylere atfettiğimiz sesti. Bu ses, Danforth'un daha sonra bana anlattığına göre, buz seviyesinin üzerinde dar sokağın köşesinde belli belirsiz duyduğu sesin ta kendisiydi ve dağ yüzeyindeki mağaralar civarında her ikimizin de duyduğu ıslık çalan rüzgâr sesine şaşılacak derecede benziyordu.

Korku Hikayeleri, H.P. Lovecraft, Deliliğin Dağlarında: Danforth'un izlenimlerinin benimkilerle hayret uyandıracak ölçüde çakışması konusunda, çocukça görünmek tehlikesini göze alarak bir şey daha söyleyeceğim. Bu yorumu yapmamıza yol açan Danforth'un, bundan yüzyıl kadar önce Poe'nun, Arthur Gordon Pym'i yazarken ulaşabildiği gerçekliği su götürmez, yasak kaynaklarla ilgili tuhaf düşünceler ileri sürmüş olmasına karşın, elbette ki aynı şeyleri okumuş olmamızdı.

Anımsanacağı gibi, bu inanılmaz öyküde, kötülüklerle dolu bu bölgenin merkezinden uçup gelen kar beyazlığında dev kuşların çığlık çığlığa haykırdığı, anlamı bilinmeyen, Antaktika'yla ilgili müthiş ve çok önemli bir sözcük vardır: "Tekeli-li! Tekeli-li!" Üzerimize doğru gelen sisin ardından kulaklarımıza ulaştığını düşündüğümüz sesin tam da bu ses, geniş bir perde aralığındaki o sinsi müzikal ıslık sesi olduğunu kabul edebilirim.

Attığımız çığlıklarla uyanan, kıyımdan sağ kurtulmuş Eskiler'den herhangi bir takipçinin gerçekten isterse bizi hemen yakalayacak kadar hızlı olduğunu bilmemize karşın, daha ilk üç nota ya da heceyi duyduğumuzda, var gücümüzle kaçmaya başlamıştık. Böyle bir yaratığın saldırgan olmayan tavırları ve bizim gibi akıl yürütüyor olması nedeniyle bizi yakalaması durumunda, sırf bilimsel bir merakla canımızı bağışlayabileceği yolunda belli belirsiz bir umut taşımıyor da değildik.

Hem sonra, böyle bir yaratık kendi hayatı için endişelenmiyorsa bize zarar vermeyi neden istesindi ki? Böyle bir zamanda saklanmanın anlamı yoktu, kaçarken fenerimizi sürekli ardımıza çeviriyor ve sisin seyrelmekte olduğunu görüyorduk. En sonunda "ötekiler"den birini canlı ve sapasağlam görecek miydik? Ve yine o sinsi müzikal ıslık sesi duyuldu: "Tekeli-li! Tekeli-li!"