Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Αγώνας Ισχύος!

Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει και η Anatolia προσπαθούσε να σκεφτεί ένα καλό σχέδιο που θα την βοηθούσε να ξεφύγει από τα δεσμά του μεγαλύτερου εχθρού της. Το μίσος της για εκείνον είχε γιγαντωθεί. Δεν μπορούσε να αγνοήσει τις φωνές στο κεφάλι της που της φώναζαν λυσσασμένα ότι ήταν αδίστακτος όσο κι αν το πρόσωπό του προσπαθούσε να πείσει για το αντίθετο. Ήταν επικίνδυνος άνθρωπος και γι΄ αυτό έπρεπε να μείνει μακριά του. Δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να την εμποδίσει να εκπληρώσει τον στόχο της....Την υπόσχεση της...

Είχε έρθει η ώρα όλοι να πληρώσουν!

Η πόρτα που άνοιξε διακόπτοντας τις σκέψεις της που σαν δαίμονες της ούρλιαζαν να δώσει ένα τέλος σε αυτή την παρωδία. Να κάνει αυτό για το οποίο αγωνίζονταν όλα αυτά τα χρόνια. Για να αποδώσει δικαιοσύνη.

Στο δωμάτιο μπήκε ένας μελαχρινός αρρενωπός άνδρας με μελί μάτια, γνωστός και ως Antonio, το δεξί χέρι και κολλητός φίλος του Ricardo. Η Anatolia φυσικά και τον γνώριζε, όπως και όλους τους υπόλοιπους μαφιόζους, όμως για να μην την ανακαλύψουν έπρεπε να υποδύεται καλά τον ρόλο της.

<<Π-ποιος είσαι εσύ;>> Του φώναξε φοβισμένη ενώ, αγκάλιαζε τον κορμό της σε μια προσπάθεια να νιώσει ασφάλεια. Εκείνος της χαμογέλασε θερμά και της άφησε κάποια ρούχα στο μεγάλο και αναπαυτικό κρεβάτι.

<<Δεν χρειάζεται να με φοβάσαι. Ονομάζομαι Antonio και είμαι φίλος του Ricardo. Δεν είμαστε εχθροί σου Anatolia. Προσπαθούμε να σε προστατέψουμε. >> Το βλέμμα του γαλήνιο, φανέρωνε την αληθοφάνεια των λεγομένων του, όμως η Anatolia δεν τον πίστευε.

<<Από πότε η μαφία νοιάζεται για τους συνανθρώπους της; Εγώ ξέρω ότι μόνο τους σκοτώνετε. Αν πραγματικά νοιαζόσασταν για την ασφάλεια μου δεν θα προσπαθούσε ο φίλος σου να με πνίξει. Απλά με φοβάστε... Φοβάστε ότι θα μιλήσω... Φοβάστε τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στην προσπάθεια σας να πιάσετε την Ombra έτσι; Κάνω λάθος;>> Η επίθεση της Anatolia δημιούργησε αμέτρητες απορίες στον Antonio. Ωστόσο, μπορούσε να καταλάβει ότι η κοπέλα που είχε μπροστά του φοβόταν....

Ένιωθε απειλή εξαιτίας της φήμης που είχε αποκτήσει η Σικελική Μαφία.

Την πλησίασε και κάθισε μαζί της στο κρεβάτι. Εκείνη αρνούνταν να τον κοιτάξει. Δεν ήθελε να βρίσκεται στο ίδιο χώρο με αυτούς που της κατέστρεψαν την ζωή.

<<Anatolia, μπορεί να νομίζεις ότι είμαστε τέρατα γιατί σκοτώνουμε ανθρώπους και μπορεί να έχεις δίκιο. Όμως το κάνουμε μόνο σε αυτούς που πραγματικά το αξίζουν. Σε άτομα που έχουν προκαλέσει χιλιάδες κακά. Μπορείς να μας αποκαλείς δολοφόνους, αλλά θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν τον απολαμβάνουμε τον θάνατο. Απλά συνηθίσαμε. Ξέρεις και εσύ καλά ότι ζούμε σε μια πόλη που απλά μαθαίνεις να είσαι μέλος της Μαφίας γιατί απλά είσαι υποχρεωμένος. Δεν είναι επιλογή μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ricardo. Ξέρω ότι δεν σου συμπεριφέρθηκε καλά νωρίτερα, όμως... δεν είναι κακός άνθρωπος. Απλά έχει περάσει πολλά. Με τον καιρό θα μπορέσεις να τον μάθεις καλύτερα. Λοιπόν, σε αφήνω να ετοιμαστείς και μετά αν θέλεις μπορείς να βγεις για μια βόλτα στον κήπο. Θα σε συμβούλευα να μην προσπαθήσεις να φύγεις. Το σύστημα φύλαξης είναι απροσπέλαστο.>> Το ζεστό του χαμόγελο ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το επάγγελμα του και αυτό ήταν που την μπέρδευε. Σε προκαλούσε να τον συμπαθήσεις, ακόμα κι αν ήξερες τους θανάτους που έχει σπείρει.