Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Lionetta!

Πολλές φορές ακόμα κι αν έχει περάσει ένα εύλογο διάστημα το οποίο μας έχει βοηθήσει να ξεχάσουμε, αρκεί μόνο ένα βλέμμα, ένα άρωμα για να επανέλθουν στην μνήμη μας όλα όσα προσπαθούσαμε να κάνουμε ότι δεν έγιναν ποτέ. Είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο κάποιες στιγμές. Μα πάντα ελπίζουμε ότι εμείς θα τα καταφέρουμε...

Η Anatolia τον έβλεπε μπροστά της και νόμιζε ότι ονειρεύονταν. Η αναπνοή της είχε σταματήσει φοβούμενη ότι θα επηρέαζε την εικόνα που έβλεπε και εκείνος θα εξαφανιζόταν με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε. Κοιτούσε το όμορφο πρόσωπό του που τόσο της είχε λείψει. Τα χαρακτηριστικά του είχαν ωριμάσει. Θαρρείς και οι μήνες που μεσολάβησαν του είχαν αυξήσει χρόνια γήρατος. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι η ομορφιά του ήταν ασυναγώνιστη. 

Ετοιμάστηκε να του απαντήσει μα την διέκοψε η φωνή του Αλέξανδρου που ήχησε στο διαμέρισμα. 

<< Ποιος είναι μικρή μου;>> Το βλέμμα του Ιταλού μαφιόζου άστραψε στα λόγια του και τον κοίταξε εξοργισμένος. Η Anatolia κατάλαβε ότι το σκηνικό έμελλε να γίνει επικίνδυνο και προσπάθησε ζαλισμένη ακόμα απ' την έκπληξη να κεντρίσει την προσοχή του.

<< Γιατί ήρθες Ricardo;>> Η απαλή της φωνή ήχησε στα αυτιά του και έκλεισε για λίγο τα μάτια του συγκινημένος που την είχε ξανά κοντά του. Οι νεράιδες του... Πόσο του είχαν λείψει...

<< Ήρθα να δω τις γυναίκες της ζωής μου φυσικά! Το θέμα δεν είναι όμως αυτό, αλλά γιατί ο Παπασταύρου είναι στο σπίτι μας;>> Το θυμωμένο βλέμμα του έπεφτε συνεχώς πάνω στον νεαρό μαφιόζο, ο οποίος αν και τον κοιτούσε εξίσου σοβαρός, κατά βάθος διασκέδαζε την ζήλια του άλλου άνδρα. Έτεινε το χέρι του για χειραψία, την οποία ο Ιταλός μαφιόζος ποτέ δεν ανταπέδωσε.

<< Ricardo χαίρομαι που σε βλέπω. Ήρθα να δω μήπως χρειάζεται κάτι η μικρή Anatolia!>> Το παιχνιδιάρικο βλέμμα του εξόργιζε τον Ricardo και η Anatolia που διάβαζε στο βλέμμα του την τρέλα τον κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα για να προσέξει τις κινήσεις του.

<< Αν χρειαζόταν κάτι η γυναίκα μου θα καλούσε εμένα! Καλοσύνη σου πάντως...>> Το μίσος στα λόγια του φαινόταν ξεκάθαρα και η Anatolia το έβλεπε και ενώ ήθελε να τους απομακρύνει, ένα μέρος του εαυτού της απολάμβανε να βλέπει στο βλέμμα του την αναστάτωση μήπως είχε άλλος την καρδιά της.

<< Λίγο δύσκολο αν λάβεις υπόψη την απόσταση που σας χωρίζει, δεν νομίζεις;>> Το ειρωνικό ύφος του Αλέξανδρου οδήγησε τον Ricardo στα όρια του. Με μια κίνηση τον έπιασε απ΄τον λαιμό και τον στρίμωξε στον τοίχο κοιτώντας τον με ένα άκρως θυμωμένο βλέμμα. Ήταν τόσο θολωμένος απ΄την ζήλια του που οι φωνές της νεράιδας του δεν έφταναν στα αυτιά του. Ξαφνικά, αισθάνεται ένα απότομο τράβηγμα με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του. Οι δυο άνδρες κοίταξαν ξαφνιασμένη την γυναίκα απέναντί τους που για πρώτη φορά μετά από μήνες θύμιζε έστω και λίγο τον παλιό της εαυτό και την φλόγα που ανέδυε.