Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Το δάκρυ της Αγάπης!

8 μήνες μετά

Η ζωή κυλάει σαν το νερό. Κλείνεις τα μάτια σου θέλοντας να ξεφύγεις απ΄την πραγματικότητα και όταν τα ανοίγεις τα χρόνια έχουν περάσει. Σχεδόν βλέπεις την μελλοντική εικόνα του εαυτού σου να σε χαιρετάει καλωσορίζοντας σε. Οι στιγμές φεύγουν και χάνονται μα η αίσθηση παραμένει ίδια. Εκείνο το ζοφερό συναίσθημα της πικρίας για όσα έζησες και θα ήθελες να μην είχαν γίνει ποτέ ή ακόμα και για όσα δεν κατάφερες να ζήσεις. Γιατί αυτή είναι η όψη της ζωής. Η εκτίμηση και επανεξέταση των πράξεων σου. Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στον χρόνο πέρα από τις σκέψεις.

Η Anatolia χάζευε την μαγευτική θέα του ηλιοβασιλέματος και έκανε την καθημερινή της εσωτερική αναζήτηση του εαυτού της. Οι εξωτικές πορτοκαλί αποχρώσεις του ηλίου που αντίκριζε από την βεράντα της στην Σαντορίνη έφερναν μια εσωτερική γαλήνη. Με το χαμόγελο στα χείλη χάιδεψε το μοναδικό άτομο που της είχε απομείνει και το αγαπούσε μέχρι θανάτου. Για εκείνο θα έκανε τα πάντα, ακόμα και να αντιμετωπίσει τους μεγαλύτερους φόβους της. Ως απάντηση πήρε ένα απαλό χτύπημα στην φουσκωμένη πλέον κοιλιά της και χαμογέλασε γλυκά. Γιατί ακόμα κι αν ο μαφιόζος της έκανε μεγάλο κακό, της χάρισε το μεγαλύτερο δώρο που όμοιο δεν υπάρχει για να γεμίσει το κενό που ένιωθε στην καρδιά της. Ακόμα και τώρα, μετά από τόσους μήνες που έχει στερηθεί την παρουσία του, δεν παύει να μιλάει στην μικρή της κόρη συνέχεια για τον πατέρα της. Δεν ήθελε το παιδί της να βίωνε την απώλεια από τόσο μικρή όσο ήταν εκείνη και να στιγματίζονταν αιώνια. Ήθελε να την μεγαλώσει σωστά, δίνοντας της τα απαραίτητα εφόδια ώστε να αγαπήσει και να ερωτευτεί. Να μην φοβηθεί καθόλου να ζήσει. Γιατί εκείνη τόσα χρόνια δεν ζούσε πραγματικά. Η ζωή της ξεκίνησε μόλις αντίκρισε το βλέμμα του. Όμως, ακόμα και τώρα που οι δρόμοι της είχαν χωριστεί της είχε δώσει έναν λόγο για να ζει.

Ακόμα είναι χαραγμένες στην μνήμη της οι μέρες που ανακάλυψε την εγκυμοσύνη της. Ο τρόμος που είχε φωλιάσει στην καρδιά της δεν της επέτρεπε να ανασάνει. Οι σχέσεις τους παρέμεναν ψυχρές, μα η βραδινή τους ένωση θέλησε να τους ενώσει για πάντα με έναν άρρηκτο δεσμό. Το βλέμμα της παγωμένο όταν του ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της, καθώς και την επιθυμία της να φύγει από το κτήμα. Ήθελε να μεγαλώσει το παιδί της σε ένα ήρεμο περιβάλλον και αυτό δεν ήταν εφικτό όταν εκείνοι ήταν στον ίδιο χώρο. Ακόμα θυμάται το σαστισμένο βλέμμα του, μα με μια φλόγα να αναβοσβήνει στα μάτια του που την παρακολουθούσαν εκστασιασμένα. Ένα μωρό δεν είχε διόλου περάσει από την σκέψη τους.