Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Αυτός θα ήταν η καταστροφή της!

Οι επόμενες μέρες πέρασαν σαν νερό με την Anatolia να προσπαθεί να τον αποφύγει, καθώς ήταν μπερδεμένη από τα δυνατά συναισθήματα που ένιωσε όταν ήταν μαζί του. Κανένας άνδρας μέχρι τότε δεν την είχε κάνει να αισθανθεί με αυτό τον τρόπο..

Μοναδική!

Εκείνος απασχολημένος με τις υποθέσεις που είχε να λύσει δεν την πίεσε. Της έδωσε χώρο και χρόνο να σκεφτεί. Δεν του άρεσε που ακόμη και τώρα ήταν καχύποπτη μαζί του. Δεν τον εμπιστεύονταν. Και αυτό τον πονούσε. Δεν θα άντεχε να ξαναδεί αυτό το αίσθημα μίσους στα μάτια της. Προσπάθησε να την κάνει να ανοιχτεί, προσπάθησε να την σπάσει, να εκφράσει όσα την πνίγουν, όμως δεν κατάφερνε τίποτα. Εκείνη συνέχιζε να τον βλέπει ως απειλή.

Άλλωστε, ήταν εκείνος που την απήγαγε για να πετύχει τον σκοπό του!

Βέβαια εκείνη αγνοούσε αρκετές λεπτομέρειες που εκείνος δεν είχε σκοπό να της αποκαλύψει. Δεν ήθελε να την τρομάξει. Ήθελε μόνο να την προστατέψει. Όλο αυτό το διάστημα την παρακολουθούσε από απόσταση. Την κοιτούσε να βρίσκεται χαμένη στις σκέψεις της στο αγαπημένο της μέρος, στο καθαρτήριο της. Έβλεπε στα μάτια της ότι διακατέχονταν από την ανάγκη να λυτρωθεί, δεν μπορούσε όμως να καταλάβει τον λόγο.

Τι θα μπορούσε να είχε κάνει αυτό το όμορφο πλάσμα; Σκεφτόταν συνεχώς όταν την έβλεπε να αγκαλιάζει σφιχτά τον Κεραυνό, που της επέτρεπε να τον παίρνει μαζί της. Είχαν δημιουργήσει μια εκπληκτική σχέση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Έκπληκτος τους κοιτούσε, καθώς ο Κεραυνός μόνο εκείνον μπόρεσε να εμπιστευτεί.

Και τώρα και εκείνη...

Εκείνο το πρωί επικρατούσε ησυχία στο κτήμα και αυτό την παραξένεψε. Είχε συνηθίσει την ζωντάνια των υπαλλήλων, της υπενθύμιζαν πόσο ωραία είναι η ζωή.

Για εκείνους που έχουν ένα λόγο να ζουν! Συμπλήρωνε με πίκρα τα λόγια της, καθώς κατέβαινε στην κουζίνα. Εκεί συνάντησε μόνο την αγαπημένη της Αθηνά που της πρόσφερε τον καφέ της και της χαμογέλασε γλυκά. Κάθισε δίπλα της και της έπιασε τρυφερά τα χέρια.

<<Τι έχει το κορίτσι μου;>> Η τρυφερή φωνή της Αθηνάς γέμισε την Anatolia με αναμνήσεις. Αυτό το μητρικό χάδι που σου δίνει την δύναμη να συνεχίσεις.

<<Τίποτα γλυκιά μου Αθηνά. Όλα καλά!>> Δεν ήξερε αν το έλεγε ως δικαιολογία στην Αθηνά ή στον ίδιο της τον εαυτό. Εκείνη, της χαμογέλασε γλυκά και της χάιδεψε απαλά τον μαύρο χείμαρρο.