Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Η στέψη της Βασίλισσας!

Απογοήτευση...

Ένα συναίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ψυχή που την φθείρει λίγο λίγο. Όλοι το έχουμε ζήσει κάποια στιγμή στην ζωή μας. Είναι όταν ο ενθουσιασμός που έχεις αποκτήσει για κάτι γίνεται ένα σύννεφο το οποίο διασκορπίζεται παντού και εξαφανίζονται σαν να μην έγινε ποτέ.

Η Anatolia είχε κλειστεί στον εαυτό της το τελευταίο διάστημα. Δεν μιλούσε σε κανέναν και αυτό προκαλούσε άγχος σε ολόκληρη την οικογένεια. Ακόμα και ο μαφιόζος όσο και αν προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι την μισούσε, βαθιά μέσα του ανησυχούσε για την νεράιδα του. Από εκείνο το βράδυ που άκουσε τα λόγια αγάπης του ζευγαριού δεν μίλησε σε κανέναν, θαρρείς και με τον τρόπο αυτό προσπαθούσε να κρατήσει κρυφή την θλίψη της. Μόνο στην μικρή Ofelia μιλούσε την οποία έστελνε ο μαφιόζος σε μια απελπιστική προσπάθεια να την συνεφέρει. Ελάχιστες φορές που την επισκέφτηκε στο δωμάτιο της εκείνη δεν του έριξε ούτε ένα βλέμμα, παρά μόνο καθόταν στο περβάζι του παραθύρου. Ακόμα θυμόταν την τελευταία του απόπειρα να την κάνει να μιλήσει και τα σκληρά λόγια που της εξέφρασε. 

<< Anatolia... Πόσο χειριστικός τρόπος η σιωπή σου! Νομίζεις ότι θα με κάνεις να λυγίσω, μα ο εφιάλτης σου θα συνεχιστεί. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σε γλιτώσει από εμένα. Θα σε καταστρέψω όπως κατέστρεψες κι εσύ ό,τι όμορφο υπήρχε μέσα στην ψυχή μου. Θα δεις τον διάδοχο της οικογένειας Moretti. Όπως ακριβώς με γαλούχησαν. Γιατί στην πραγματικότητα αυτός είμαι! Τρέφομαι από τον πόνο του άλλου. Δεν θα ησυχάσω αν δεν δω την ψυχή σου να καταστρέφεται μέρα με την ημέρα μέχρι όλα της τα κομμάτια να σκορπιστούν και να γίνουν θρύψαλα μπρος στα πόδια μου. Μόνο τότε θα γαληνέψει η ψυχή μου!>> Ενώ τα λόγια του μπορούσαν να λυγίσουν ακόμα και τον πιο δυνατό η Anatolia ούτε που γύρισε να τον κοιτάξει. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα για εκείνον. 

....

Ο μαφιόζος καθόταν στο γραφείο του απελπισμένος. Το χρυσοκίτρινο υγρό δεν έλειπε από δίπλα του στο κρυστάλλινο ποτήρι . Απορροφημένος στις σκέψεις του δεν άκουσε την πόρτα που άνοιξε. Ο Antonio και η Diana εισήρθαν στο γραφείο και κοιτάχτηκαν προβληματισμένοι. Έβλεπαν τους φίλους τους να βασανίζονται και πονούσαν και οι ίδιοι.

<< Ricardo... Πρέπει να μιλήσουμε! Όλη αυτή κατάσταση μεταξύ σας δεν ωφελεί κανέναν. Αυτός ο γάμος φέρνει δυστυχία και στους δυο. Αν δεν μπορείτε να αφήσετε πίσω σας όλα όσα σας πονάνε, τότε το καλύτερο είναι οι δρόμοι σας να χωριστούν! Ας την ελεύθερη Ricardo...>> Ήχησε στα αυτιά του η φωνή του φίλου του μα ο μαφιόζος δεν τράβηξε το βλέμμα του από τον καταγάλανο ουρανό.