Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Ρουα Ματ!

Δεν ήξερε τι ώρα ήταν. Δεν ήξερε καν αν ο ήλιος έχει δύσει. Από την στιγμή που οι άνδρες του Ricardo την επέστρεψαν σπίτι την είχαν κλειδώσει στα κελιά του υπογείου. Η μυρωδιά της μούχλας σε συνδυασμό με το άγχος της για την μοίρα του Diego της γυρνούσαν τα σωθικά. Το σκοτάδι ήταν απλωμένο σε όλο τον χώρο.  Η Anatolia καθόταν στο πάτωμα, έχοντας τυλίξει τα χέρι της γύρω από τα γόνατά της και είχε χαθεί στις σκέψεις της.  Οι τύψεις άρχιζαν σιγά σιγά να της χτυπούν την πόρτα για όσα έγιναν νωρίτερα στο σπίτι του Diego. Δεν της άρεσε που έστησε όλο αυτό το θέατρο, όμως δεν είχε άλλη επιλογή.

Καθόταν ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού, όταν ο Diego μπήκε με φόρα μέσα.

<<Anatolia... Έρχεται... Έρχεται να σε πάρει. Πρέπει να σε κρύψω. Τώρα!>> Το βλέμμα του ανήσυχο. Φοβόταν πραγματικά την κατάληξη. Έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε αυτή την παρωδία.

<<Όχι! Τέρμα η φυγή. Έτσι κι αλλιώς πάντα θα είναι ένα βήμα μπροστά. Ήρθε η στιγμή να τον αντιμετωπίσω. Φεύγοντας το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να εξαγριωθεί περισσότερο. >> Η φωνή της ήρεμη, εκείνος μπορούσε ξεκάθαρα να δει το πόσο αποφασισμένη. Δεν θα μπορούσε να την μεταπείσει.

<<Είναι επικίνδυνος άνθρωπος. Σκέψου λογικά. Κινδυνεύεις δίπλα του.>>

<<Δεν κινδυνεύω δίπλα του Diego, αλλά μακριά του! Είναι μερικά πράγματα που δεν ξέρεις και ούτε θα τα μάθεις . Θέλω να σε ευχαριστήσω που ήρθες να με βοηθήσεις αλλά θέλω να κρυφτείς. Δεν θέλω να σε βρει εδώ όταν έρθει. >> Η Anatolia έπιασε το χέρι του γιατί έβλεπε την αντίρρηση στο βλέμμα του και τον κοίταξε στα μάτια αφήνοντας τον να δει ότι ήταν αποφασισμένη. Εκείνος ξεφύσησε και ετοιμάστηκε να φύγει.

<<Καλά. Ελπίζω μόνο να μην το μετανιώσεις γιατί αυτό θα σημαίνει ότι τα πράγματα θα είναι άσχημα. Θέλω να προσέχεις.. Τουλάχιστον μέχρι να έρθω να σε βρω!>> Είπε και εξαφανίστηκε. Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα και ετοιμάστηκε να βάλει  το σχέδιο σε εφαρμογή. Υπενθύμιζε συνεχώς στον εαυτό της ότι δεν είχε άλλη επιλογή.

Αν μάθαινε την αλήθεια θα την σκότωνε!

Έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά έγραψε το γράμμα και δέθηκε σε μια καρέκλα. Σκεπτόμενη όλα όσα της έχουν συμβεί στην ζωή της ξεκίνησε να κλαίει . Έβγαζε από μέσα της όσα την έπνιγαν όλα αυτά τα χρόνια.