Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Η στιγμή της καταστροφής!

Πόνος...

Ένα τόσο ζοφερό συναίσθημα!

Μπορεί να είναι σωματικός ή και συναισθηματικός. Δεν ξέρω τι μπορεί να σε λυγίσει περισσότερο. Πολλοί λένε ότι ο συναισθηματικός είναι η κατακραυγή των αισθήσεων, καθώς νιώθεις ότι πέφτεις σε ένα πηγάδι απελπισίας και ξέρεις ότι δεν δύνασαι να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις.

Η Anatolia ένιωθε ότι είχε βγει από το σώμα της και παρακολουθούσε σαν ταινία την σκηνή που εκτυλίσσονταν μπροστά της. Έβλεπε την λίμνη αίματος που είχε δημιουργηθεί γύρω από το άψυχο σώμα και τον εαυτό της απέναντι με το όπλο ασφαλισμένο στα χέρια της. Το σώμα της έτρεμε ολόκληρο μα το βλέμμα της δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνη την συναισθηματική γυναίκα που λίγες ώρες πριν βρισκόταν στην αγκαλιά του μαφιόζου. Το βλέμμα της συγκλόνισε τον Ricardo ο οποίος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Αν η Anatolia ή αλλιώς Ombra δεν τον προστάτευε και δεν οδηγούσε στον θάνατο τον άνδρα που κατέστρεψε τις ζωές τους πιθανότατα εκείνος να μην βρισκόταν πλέον ζωντανός. Η νεράιδα γύρισε και κοίταξε τον μαφιόζο της με ένα απόκοσμο σχεδόν παγωμένο βλέμμα. Κοιτούσε το πτώμα μπροστά της σαν να ήταν κάτι συχνό για εκείνη.

Μα φυσικά και είναι συχνό... Είναι η Ombra που να πάρει! Είναι δολοφόνος σαν εμένα! Υπενθύμισε στον εαυτό του την σκληρή πραγματικότητα ο Ricardo και την κοίταξε απογοητευμένος. Η αλήθεια βρισκόταν εκεί να τον πονάει θαρρείς και είχε ο ίδιος δεχθεί την σφαίρα. Ήταν πεπεισμένος ότι αν ήταν εκείνος το θύμα θα είχε πονέσει πολύ λιγότερο. Κοιτούσε την γυναίκα απέναντι του και δεν θύμιζε σε τίποτα την μικρή του νεράιδα. Το παγωμένο της βλέμμα τον έκανε να σαστίσει.

Μα μέσα σε μια στιγμή όλα άλλαξαν...

Με έκπληξη παρατηρούσε ο Ricardo δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια της Anatolia. Το άλλοτε παγωμένο και αλαβάστρινο πρόσωπο της είχε κατακλυστεί από πόνο και φόβο. Σχεδόν μπορούσε να δει την παιδική της φιγούρα μέσα στα μάτια του ενήλικου εαυτού της. Τον κοιτούσε και ενώ παρέμενε σιωπηλή, ένιωθε ότι τα μάτια της ούρλιαζαν για βοήθεια... Υπο άλλες συνθήκες θα σκότωνε οποιονδήποτε έμπαινε εμπόδιο στο σχέδιο του να την προστατέψει.

Τώρα όμως όλα είχαν αλλάξει...

Εκείνος όσο και αν πονούσε είχε μετατραπεί σε ένα παγωμένο τέρας. Η Anatolia έβλεπε την αηδία στο βλέμμα του για εκείνη. Δεν ήθελε πλέον να βρίσκεται κοντά του και όσο και αν την πονούσε ήξερε ότι εκείνος είχε δίκαιο. Όλα πλέον είχαν τελειώσει από δικό της λάθος. Ωστόσο, του ήταν ευγνώμων που την βοήθησε να συλλέξει έστω και αυτές τις ελάχιστες όμορφες στιγμές. Γιατί από εδώ και πέρα δεν ένιωθε κενή. Ήξερε ότι κάθε φορά που θα ένιωθε ότι όλα ήταν μάτια θα έφερνε στο νου της την οικογένεια που είχε αποκτήσει.