Η Νεράιδα με το κρυμμένο πρόσωπο

Μόνο μαζί σου!

Εκείνο το πρωινό η βροχή μαστίγωνε τα τζάμια του κτήματος και η Anatolia ένιωθε ότι το νερό της βροχής αναμιγνύονταν με τα δάκρυα της. Ένιωθε τις τύψεις να την πνίγουν. Ήθελε να εγκαταλείψει όλες της τις σκέψεις και να χαθεί στην αγκαλιά του. ΄Ήξερε όμως ότι αν έκανε κάτι τέτοιο θα καταστρέφονταν και οι δυο.

Αντρικές φωνές έσπασαν την ησυχία του σπιτιού. Η Anatolia έκλεισε σφιχτά τα μάτια της έχοντας την επιθυμία να εξαφανιστεί. Ο Ricardo βρισκόταν έξω από την πόρτα του δωματίου της και απαιτούσε να του ανοίξει και εκείνη ένιωθε τα δάκρυα να πολλαπλασιάζονται στα μάτια της.

<< Anatolia! Άνοιξε μου την πόρτα.. Θα την σπάσω!>> Οι φωνές του είχαν ανησυχήσει ολόκληρο το κτήμα όμως εκείνον δεν τον ένοιαζε τίποτα πέρα από την μικρή του νεράιδα. Μόλις ξύπνησε και δεν την βρήκε δίπλα του ένιωσε την πληρότητα να εγκαταλείπει το σώμα του και να τον τυλίγει μια ψύχρα. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μετά από την ένωση των ψυχών τους θα απομακρύνονταν ξανά. Την ήθελε δίπλα του.

<< Σε παρακαλώ μωρό μου! Άνοιξε μου να συζητήσουμε.. Μην αφήνεις τους φόβους σου να σε πνίγουν!>> Η τρυφερή φωνή του δημιούργησε νέο κύμα δακρύων στα μάτια της Anatolia. Ένιωθε την αναπνοή της να λιγοστεύει. Γιατί εκείνος γίνονταν το οξυγόνο της. Μόνο κοντά του μπορούσε να είναι ξέγνοιαστη. Όσο βρισκόταν κλεισμένη στα χέρια του, έστω και για αυτές τις λίγες στιγμές ένιωθε ότι ο παλιός της εαυτός είχε επιστρέψει.

Η Anatolia, εκείνο το αθώο κορίτσι που έπαψε να υπάρχει πριν 8 χρόνια βρισκόταν ξανά κοντά της!

Γι΄αυτό ακριβώς τον λόγο δεν μπορούσε να είναι μαζί του. Φοβόταν ότι η αδυναμία που δημιουργούνταν μεταξύ τους θα τους έκαιγε. Για τον εαυτό της φυσικά δεν την ένοιαζε, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί εκείνον να παθαίνει κακό.

Γιατί πλέον η Anatolia όχι μόνο δεν ήθελε να τον σκοτώσει, αλλά ήταν ικανή να έκαιγε οποιονδήποτε προσπαθούσε να τον πληγώσει!

Με μια κίνηση κύλισε κάτω στο πάτωμα με το χέρι της να αγγίζει την πόρτα προσπαθώντας να τον νιώσει. Ήξερε ότι πίσω από την πόρτα κι εκείνος καθόταν και περίμενε να του ανοίξει και αυτό την σκότωνε.

Ξαφνιασμένη, διαπίστωσε ότι οι φωνές του διακόπηκαν από το επίμονο κουδούνι. Με βλέμμα γεμάτο απορία άνοιξε ελαφρά την πόρτα του δωματίου της και έριξε το βλέμμα της στις σκάλες. Με διστακτικά βήματα, έφτασε έξω από την τραπεζαρία και αφού σκούπισε τα δάκρυα της μπήκε μέσα. Ωστόσο, η θέα που αντίκρισε της έκοψε την ανάσα. Μια όμορφη ξανθιά κοπέλα βρισκόταν τυλιγμένη στην αγκαλιά του Ricardo. Στην αγκαλιά που πριν λίγες ώρες βρισκόταν η ίδια. Η καρδιά της φτερούγισε σαν λαβωμένο πουλί. Ένιωθε να αιμορραγεί. Ξαφνικά, το βλέμμα του μαφιόζου έπεσε πάνω της έντονο καίγοντας την. Όλα τα λόγια που δεν έλεγε με το στόμα, τα έλεγε το βλέμμα του. Την κατηγορούσε για την δειλία της...