Udowodnij mi to. / 2 cz. "Po co mi facet?"/

06.

Cały dzień poświęciłam córce. Byłam z mała na placu zabaw nie daleko naszego wieżowca. Polly śmiała się i piszczała z radości gdy na huśtawce sięgała nieba. Byłam najmłodsza prawdopodobnie mama wśród wszystkich innych kobiet znajdujących się wtedy na placu. Miałam 20 lat, a przeszłam w swoim życiu tyle, że czuje się na o wiele starszą niż jestem.

- Gdzie teraz kochanie pójdziemy? - zapytałam Po zaraz po skończonej zabawie na karuzeli. Złapała mnie za rękę swoimi małymi, pulchnymi paluszkami i potykając się o przeszkody typu kamień, zaprowadziła mnie do piaskownicy. Od razu polubiła chłopczyka, z jej wieku, który widząc, że ma towarzyszkę do zabawy posłał jej najpiękniejszy uśmiech jaki kiedykolwiek w życiu widziałam. Słodkości dodajmy mu brak paru zabkow, które jeszcze nie zdążyły wyrosnąć.

Patrzyłam jak dzieci bawią się wspólnie robiąc babki z piasku kiedy nagle nade mną pojawił się cień zasłaniający promienie słońca. Spojrzałam w górę, nad siebie i zdziwiło mnie to co zobaczyłam.

Przede mną stał mój były chłopak i trzymał na rękach mała dziewczynkę, która łapiąc go za włosy swoją piasteczka śliniła mu je wkładając do buzi.

- Naomi ? - wyglądał na przerażonego, jakby zobaczył ducha.

- Thomas? Co ty tu robisz ? - wysyczałam przez zęby. Jeżeli dobrze pamiętam to kazałam mu się ode mnie odczepić.

- Jestem tu z córka. Przychodzę tu codziennie. A ty ? - spojrzał na dziecko, które zaprzestało zabawy i patrzyło na nas ciekawym wzrokiem-Pracujesz? Nie wiedziałem, że chcesz zostać nianią.

Wybuchnełam śmiechem czym zwróciłam uwagę paru rodziców siedzących na ławkach. Thomas wyglądał na zdezorientowanego.

- To Polly, moja córka. - powiedziałam dumnie.

- Och .. - sięgnął dłonią na kark i przejechał parę razy po linii włosów. - Gratuluje, naprawdę.

- Dziękuje - odwróciłam się do niego plecami i zajęłam się córka. czułam na sobie jego spojrzenie.Minęło sporo czasu ale nie wybaczyłam Thomasowi.