Σε Χρειάζομαι

Κεφάλαιο 6ο

Έφτασε η μέρα που είχαν κανονίσει το μάθημά τους.
Βράδυ στο δωμάτιό του.
Η Αθηνά ήταν ενθουσιασμένη.

Χτύπησε την πόρτα συνθηματικά και αφού άκουσε τη φωνή του, μπήκε μέσα.
Τους έβγαινε αυθόρμητα, αλλά κάθε φορά που έβλεπαν ο ένας τον άλλον δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το χαμόγελό τους.
Της έδειξε το κρεβάτι και αυτή κάθισε.
Πήρε θέση δίπλα της και αφού έκαναν μια μικρή κουβέντα για τη μέρα τους, ξεκίνησε να της δείχνει τα βασικά. Δηλαδή πώς διαβάζονται τα γράμματα και τη σημασία των τόνων. Η Αθηνά τα έπιασε πολύ γρήγορα, γεγονός εντυπωσιακό.

Ο Φίλιππος τρελαινόταν που είχαν κάποια τυχαία αγγίγματα. Κάθε φορά που τον κοιτούσε αθώα και με απορία, ήθελε απλά να την φιλήσει, αλλά δεν τολμούσε. Από εκείνη τους τη μέρα στο μπαλκόνι δεν ξαναήρθαν τόσο κοντά, ούτε το συζήτησαν. Ήλπιζε να ήθελε και η ίδια να την φιλήσει.

Διάβαζε και ξαναδιάβαζε τα γράμματα που της έδειχνε ο Φίλιππος είτε με την αλφαβητική τους σειρά, είτε μπέρδεμενα και ένιωθε περήφανη για τον εαυτό της.
Η ώρα είχε περάσει και ήταν αργά, αλλά αυτοί δεν πτοούνταν. Προς το τέλος ο Φίλιππος είχε ανοίξει ένα βιβλίο και διάβαζε πολύ αργά τις λέξεις για να πιάσει το νόημα. Κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του για να την δει αν καταλαβαίνει και συνειδητοποίησε ότι την είχε πάρει ο ύπνος πάνω στον ώμο του.
Έκλεισε το βιβλίο και την τοποθέτησε καλύτερα στο κρεβάτι. Δεν ήθελε να τη ξυπνήσει. Ξάπλωσε δίπλα της.
Ένιωθε τον πειρασμό τεράστιο. Δε την ακούμπησε βέβαια. Την σεβόταν και την εκτιμούσε. Τότε το συνειδητοποίησε. Συνήθως, κορίτσια της κοινωνικής της τάξης δεν τα υπολόγιζαν σε κάτι τέτοια θέματα, άλλα αυτήν δεν μπορούσε να την αντιμετωπίσει με αυτόν το τρόπο. Απεπνεε μια χάρη, μία κλάση και αυτοπεποίθηση που δεν έμοιαζε με κάποια όμοιά της.
Το πρωί δεν την βρήκε δίπλα του.

- Συγγνώμη για χτες.
Τον πλησίασε στο μεσημεριανό που έτρωγε όλη η αυλή μαζί.
- Δεν με πείραξε. Ελπίζω να μην ένιωσες άβολα.
- Άβολα ένιωσα μόνο γιατί σε ξεβολεψα. Έπρεπε να με είχες ξυπνήσει.
- Μην το σκέφτεσαι καν, όλα καλά! Θα έρθεις ξανά απόψε;
- Αλήθεια; Κι άλλο μάθημα; Θα έρθω!
- Έχουμε πολλά ακόμα μαθήματα. Τα λέμε.
Της έκλεισε το μάτι και επέστρεψε στους άντρες του δωματίου.

- Άργησα;
Η Αθηνά περίμενε τον Φίλιππο στο δωμάτιό του υπομονετικά
- Μπορώ να περιμένω όσο χρειαστεί.
Του χαμογέλασε. Άρχισε να ξεντύνεται μπροστά της και αυτή κοίταξε αλλού.
- Δεν έχεις ξαναδεί αντρικό σώμα; Γιατί ντρέπεσαι;
- Γιατί δεν είναι πρέπον.
- Δεν έχει τίποτα πρόστυχο το σώμα μας. Οι θεοί με τα ίδια χαρακτηριστικά έπλασαν όλους τους ανθρώπους.
Δεν είχε και άδικο, σκέφτηκε η Αθηνά.