Σε Χρειάζομαι

Κεφάλαιο 15ο

Δεν μπορούσε η Αθηνά να κοιμηθεί μετά από όλο αυτό το γεγονός.
Ένας άνθρωπος της ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια και αυτή του γυρνούσε τη πλάτη.
Ήταν αντίθετο προς τις αρχές της αυτή η συμπεριφορά και ακόμα και αν της φέρθηκε άσχημα ο Φίλιππος, δεν μπορούσε να τον αγνοεί πια.
Δεν της άρεσε βέβαια, το γεγονός ότι αποφάσιζε αυτός πότε θα είναι η Αθηνά στη ζωή του ή όχι και αυτή το δεχόταν. Θα του αποδείκνυε κάποτε ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Εκείνη τη στιγμή ωστόσο, δεν ήθελε να σκεφτεί τον εγωισμό της.

Η επόμενη μέρα πέρασε με την Αθηνά να σκέφτεται πως θα μπορούσε να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Γιατί με το "-Ρε συ γιατί δεν δοκιμάζεις να φερθείς φυσιολογικά" δεν έγινε κανείς καλύτερα. Όλες της οι σκέψεις κατέληγαν σε αδιέξοδο.

Τον παρακολουθούσε όλη μέρα από μακριά. Ήταν το πρώτο και κύριο θέμα συζήτησης μεταξύ των ατόμων που κυκλοφορούσαν στο παλάτι, από αριστοκράτες μέχρι τους μάγειρες. Όλοι τον λυπούνταν ή κατέκριναν την υπερβολικότητά του.
Εξόργιζαν όλα αυτά την Αθηνά, γιατί απλά έδειχναν την άγνοια των ανθρώπων για το τι εστί πόλεμος. Η πόλη είχε δεκαετίες να πολεμήσει και όλοι το είχαν ρομαντικοποιήσει.
Η Αθηνά όμως, έχοντας πατέρα που περιόδευε σε διπλανές πόλεις για να κατασκευάσει όπλα, τής είχε πει όλες τις φρικιαστικές του ιστορίες που είτε είχε ακούσει, είτε είχε βιώσει.
Ήλπιζε ο Φίλιππος κάποια στιγμή να μπορούσε να της πει την στιγμή που τον στοιχειώνει πιο πολύ απ' όλες, για να μπορέσει να ξελαφρώσει από το βάρος της.

- Είσαι καλά;
Γύρισε και την κοίταξε. Στεκόταν δίπλα του και τον κοιτούσε στα μάτια.
- Καλά είμαι.
Είπε κάπως απότομα.
- Μπορείς να μου πεις την αλήθεια. Μην καταπιέζεις όσα νιώθεις...
Τον πλησίασε λίγο παραπάνω. Δεν μιλούσε δυνατά, αλλά τόσο ώστε να την ακούει αυτός και μόνο.
- Δεν χρειάζομαι άλλη λύπηση, Αθηνά. Εχω αρκετή. Όλου του παλατιού.
Κοιτούσε κάτω και μόνο εκφράζοντας αυτά τα λόγια φάνηκε να ενοχλείται.
- Εγώ δεν σε λυπάμαι.
Την κοίταξε στα μάτια ξαφνιασμένος και κάπως δύσπιστος. Προσπάθησε να καταλάβει αν απλά του έλεγε ότι ήθελε να ακούσει.
- Είμαι καλά. 
Επανέλαβε και εστίασε ξανά τη προσοχή του στη φωτιά της εστίας.
- Ελπίζω κάποια στιγμή να μ' εμπιστευτείς και να πιστέψεις ότι ο,τι λέω το εννοώ.
Έφυγε από κοντά του και αποσύρθηκε στο κοιτώνα της.

Πέρασε μια ολόκληρη μέρα και τα επιτεύγματά της ήταν πενιχρά.
Τουλάχιστον ξεκίνησε από κάπου, σκεφτόταν όσο ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Χρειαζόταν όμως κάτι χειροπιαστό, για να τον ξυπνήσει, να αποκτήσει πάλι ελπίδα.