Σε Χρειάζομαι

Κεφάλαιο 26ο

Η Αθηνά χρειάστηκε να λείψει από το παλάτι και τις υποχρεώσεις που το συνόδευαν για τουλάχιστον μια βδομάδα.

Η μητέρα της αρρώστησε βαριά και έπρεπε να είναι μόνιμα δίπλα της να την βοηθάει. Είχε τρομάξει πολύ για την υγεία της. Αρνιόταν να βρεθεί με τον Φίλιππο έστω και για λίγο, μέχρι να ξέφευγε από το κίνδυνο.
Ο Φίλιππος προφανώς και το σεβόταν αυτό και ήλπιζε να γίνει καλά η κυρία Πηνελόπη γιατί ήξερε ποσο σημαντική ήταν για την Αθηνά.

Για την Αθηνά όντως, δεν υπήρχε άτομο που αγαπούσε περισσότερο στο κόσμο. Έβλεπε πάντα την μητέρα της σαν τον φύλακα άγγελό της. Ήταν σε όλα τέλεια, δεν έχανε τη ψυχραιμία της σχεδόν ποτέ και φαινόταν να νοιάζεται για όλους τους ανθρώπους και ιδίως για την Αθηνά που την μεγάλωσε σχεδόν μόνη της, καθώς ο πατέρας της έλειπε για δουλειά μεγάλα διαστήματα και σπανίως ήταν στο σπίτι.
Της έμαθε όσα ήξερε και πήρε μόνο αγάπη.
Για την Αθηνά μόνο μια γνώμη μετρούσε, έδινε προσοχή και έπαιρνε της μετρητής. Ήταν της μητέρας της. Την έκρινε αντικειμενικά και ρεαλιστικά, όπως έλεγε και δεν ήθελε ποτέ να νιώσει ότι την απογοητεύει.

Τελικά η κατάσταση της κυρίας Πηνελόπης σταθεροποιήθηκε και η Αθηνά ανακουφίστηκε. Ο πυρετός είχε πέσει, οι εμετοί μειώθηκαν κατά πολύ και δεν πονούσε πλέον στο σώμα. Ο γιατρός δεν μπόρεσε να την διαγνώσει με κάτι συγκεκριμένο, γι' αυτό της έδωσε γενικές οδηγίες που τελικά απέδωσαν.
Ο πατέρας της Αθηνάς αν και πλέον βρισκόταν στη πόλη τους, από τη στιγμή που η Αθηνά έφτασε στο σπίτι, θεώρησε περιττό να βρίσκεται και ο ίδιος εκεί, οπότε έφευγε το πρωί και γυρνούσε το βράδυ. Η Αθηνά αναρωτιόταν πως έβρισκε τόσα μέρη για να βγάλει τόσες ώρες εκτός σπιτιού και συνεχόμενα, αλλά στη πραγματικότητα δεν την ένοιαζε αρκετά για να ασχοληθεί.

Την επόμενη της καλυτερέψης της μαίας η Αθηνά κανόνισε να βρεθεί με τον Φίλιππο.
Όταν τον είδε συνειδητοποίησε πόσο της έλειψε και ότι μόνο που τον κοίταζε έφτιαχνε όλη της η μέρα.
Ο Φίλιππος επίσης, δεν μπορούσε να συγκρατήσει το χαμόγελό του. Αλλά γιατί να έκανε κάτι τέτοιο; Δεν φοβόταν να της δείχνει τι αισθάνεται.

Πήγαν στο στέκι τους, τον Παράδεισο.
Ήταν το αγαπημένο της Αθηνάς, να κάνουν έρωτα κάτω από το καταρράκτη. Ένιωθε τόσο ωραία που σχεδόν ήταν εθισμένη.
Με την πρώτη τους επαφή μετα από μια μισή βδομάδα κατάλαβαν πόσο ποθούσε ο ένας τον άλλον.

Ήταν ξαπλωμένοι πάνω στο γρασίδι και χαλάρωναν απολαμβάνοντας το τοπίο και την παρουσία του άλλου. Η Αθηνά ήταν ξαπλωμένη πάνω στο στήθος του και με τα δάχτυλά της τον χάιδευε απαλά.
Κάποια στιγμή ο Φίλιππος έσπασε τη σιωπή με την ήρεμη φωνή του.
- Μακάρι να μπορούσα να μείνω εδώ μαζί σου για πάντα!
Η Αθηνά χωρίς να αλλάζει τη θέση της του φίλησε την κοιλιά.
- Είναι πανέμορφα! Θα μπορούσαν άνετα να ζουν εδώ νύμφες, και όταν εμείς ερχόμαστε, αυτές να κρύβονται!
- Πολύ πιθανό.
Συμφώνησε μαζί της ο Φίλιππος κάπως ακέφα.
Η Αθηνά επεξεργαζόμενη το τόνο της φωνής του και τα τελευταία του λόγια συνειδητοποίησε ότι ευχόταν για κάτι που ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.