Σε Χρειάζομαι

Κεφάλαιο 16ο

Την επόμενη μέρα βρήκε την Αθηνά να πλέκει κάτι στο χέρι κάτω από ένα δέντρο.
Φαινόταν τόσο γαλήνια και ο Φίλιππος χαμογέλασε, γιατί συμμεριζόταν αυτή τη ηρεμία.
Ένιωσε την παρουσία του, σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Του χαμογέλασε επίσης.

Κάθησε κοντά της και τη παρατηρούσε. Δεν μιλούσαν στην αρχή. Άφησε το εργόχειρο της και έγυρε προς το μέρος του.
- Πως είσαι;
Ρώτησε κάτι τόσο απλό, αλλά τόσο σημαντικό. Δεν έχασε την οπτική τους επαφή.
- Κοιμήθηκα πρώτη φορά μετά από 2μιση χρόνια.
Είπε με νοσταλγία και πόνο ταυτόχρονα και η Αθηνά πρόσεξε τα μάτια του να υγραίνονται. Σκέφτηκε ότι ο Φίλιππος θα ένιωθε τέτοια ανακούφιση, που θα ήταν λυτρωτική γι' αυτόν.
Του έκλεισε την παλάμη του μέσα στις δικιές της στοργικά.
- Χαίρομαι πολύ ειλικρινά! Ελπίζω να συνεχίσει έτσι...
- Αχ, είσαι υπερβολικά καλή!
Το είπε με ένα τόνο ευγνωμοσύνης. Έπρεπε να της αναγνωρίσει την καλοσύνη της.
Δεν του απάντησε, μόνο χαμογέλασε.

Επικράτησε για λίγο μια άβολη σιγή.
Η Αθηνά ένιωθε ότι ο Φίλιππος ήθελε να της πει κάτι, αλλά ότι αμφιταλαντευόταν αν έπρεπε της το πει.
Τελικά την κοίταξε στα μάτια και μίλησε.
- Όσον αφορά για χτες...
Εννοούσε τη προσπάθειά του να την φιλήσει.
- Δεν χρειάζεται να το αναφέρεις...
Η Αθηνά προσπάθησε να τον κόψει για να τον βγάλει από την αμήχανη θέση. Δεν ήθελε να μιλήσει γι αυτό.
- Όχι, πρέπει! Σου ήρθε ξαφνικό και ήμουν απότομος. Συγγνώμη γι' αυτό. Την επόμενη φορά θα στο πω πριν το κανω για να μην φύγεις τρέχοντας.
Χαμογελούσε με αυτοπεποίθηση.
Η Αθηνά τον κοιτούσε περίεργα. Έκανε ένα βήμα μακριά του.
- Φίλιππε. Παρερμήνευσες τη συμπεριφορά μου. Δεν έφυγα επειδή μου ήρθε ξαφνικό, αλλά επειδή... επειδή δεν θέλω να υπάρχει κάτι μεταξύ μας.
Ο Φίλιππος τα είχε ψιλοχάσει και η Αθηνά συνέχισε να μιλάει για να του δώσει να καταλάβει.
- Είσαι πρίγκιπας, είσαι αρραβωνιασμένος. Την προηγούμενη φορά δυσκολευτήκαμε αρκετά. Πληγώθηκα πολύ και τότε και όταν γύρισες και δεν θέλω ξανά. Γιατί επιτέλους είμαι καλά και χαρούμενη!
Ο Φίλιππος κοίταξε κάτω και έγνεψε καταφατικά. Είχε δίκιο και έπρεπε να σεβαστεί την επιθυμία της.

- Δεν σημαίνει αυτό όμως, ότι σταμάτησα να νοιάζομαι για σένα και ότι δεν θέλω να συνεχίσουμε αυτό που αρχίσαμε χτες!
Του έπιασε απαλά το χέρι και αυτός την κοίταξε.
- Βέβαια!
Απάντησε απλά με ένα μάλλον επιτηδευμένο χαμόγελο.
Ένιωσε σαν να έφαγε χαστούκι και μετά να του χάιδευαν το μάγουλο. Περισσότερο τον ενόχλησε η απόρριψη παρά ότι την έφαγε από την Αθηνά. Ούτως ή άλλως από τότε που γύρισε από το πόλεμο, του φαινόταν αδύνατο να μπορέσει να νιώθει αισθήματα τρυφεροτητας και αγάπης για τα άτομα που ήταν στη ζωή του. Είχε γενικότερα σταματήσει να νιώθει, δεν μπορούσε να νιώσει.
Έκανε λίγο πίσω το κορμό του και την κοίταξε καλά. Χαμογέλασε και άρχισαν να συνεννοούνται για όσα είχαν σκοπό να κάνουν.

Και έτσι άρχισαν να κάνουν πράγματα μαζί, διάφορες δραστηριότητες εντός και εκτός παλατιού.
Ήταν οι αγαπημένες ώρες του Φίλιππου και η Αθήνα χαιρόταν που τον έβλεπε έτσι, συν το γεγονός ότι περνούσε και η ίδια ωραία.
Γελούσαν, έπαιζαν σαν τα παιδιά που προς τα εκεί στόχευαν. Στην αθωότητα και την αγνότητα και την ελπίδα.
Πλέον περνούσαν και περισσότερο χρόνο απ' όταν ήταν μαζί, πριν το πόλεμο.
Ο Φίλιππος στο μεταξύ δεν έκανε κάποια κίνηση ξανά για να την προσεγγίσει ερωτικά.
Γιατί να ξαναπροσπαθούσε αφού τον είχε περιορίσει;
Άλλωστε το όχι σημαίνει όχι!
Ωστόσο, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του, μια συγκεκριμένη φορά που έπρεπε να το είχε κάνει. Κάποια βράδυα του ερχόταν σαν ανάμνηση και ξεφυσούσε από τις τύψεις που δεν το έκανε.

- Λοιπόν; Ποια είναι η επόμενη δραστηριότητά μας;
Χαμογέλασε η Αθηνά
- Πόσο καιρό έχεις να ιππεύσεις;
- Πολύ καιρό.
Ο Φίλιππος σοβάρεψε.

Θυμήθηκε που οι δικοί του έφαγαν το άλογό του μετά από σχεδόν δυο βδομάδες νηστικοί.
Αυτός δεν μπορούσε να τον φάει, αλλά τελικά τον τάισαν με το ζόρι όταν είχε σχεδόν χάσει τις αισθήσεις του. Δεν ξαναίππευσε άλογο από τότε. Δεν κατηγόρησε πότε κανένα. Αν δεν έτρωγαν το άλογό του θα πέθαιναν από τη πείνα, μιας και φαγητό βρήκαν μετα από ενα μήνα από τότε που ξέμειναν από τρόφιμα.

- Έι! Μην χάνεσαι!
Του είπε απαλά η Αθηνά ακουμπώντας του το χέρι.
Επανήλθε στην πραγματικότητα ο Φίλιππος και της χαμογέλασε ελάχιστα.
- Αύριο πάμε για ιππασία;
- Οκ. Μια ώρα μετά το μεσημεριανό στους στάβλους;
- Ωραία. Θα τα πούμε τότε.

Την υπόλοιπη μέρα ο Φίλιππος χαζολογούσε. Το δρόμο του για το δωμάτιό του τον έκοψε ο πατέρας του που εμφανίστηκε μπροστά του.
- Όλα καλά πατέρα;
- Εσύ θα μου πεις! Όλα καλά; Τι πρόβλημα έχεις επιτέλους;!
Μιλούσε έντονα και ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν έξαλλος μαζί του.
- Τι εννοείς;
Αυτή η ερώτηση τον εξόργισε ακόμα περισσότερο και του έβαλε κανονικότητα τις φωνές.
- ΤΙ ΕΝΝΟΩ; Τρεις βδομάδες τωρα γυρνάς από εδώ και από εκεί, δεν συμμετέχεις πουθενά, ούτε στην συνέλευση παραβρέθηκες! Τέτοιο βασιλιά θα αφήσω πίσω μου! Γύρισες από το πόλεμο και φέρεσαι σαν τρελός! Ή μήπως είσαι απλά αδύναμος και μαλθακός;! Συγκεντρώσου και συνέτησε τον εαυτό σου να συμπεριφέρεται όπως αρμόζει αλλιώς θα το κάνω εγώ με το ζόρι! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;
- Μάλιστα Εξοχότατε!
Είπε με σταθερή φωνή, για να μην φανεί ότι τον είχε επηρεάσει το ξέσπασμά του.
Άρχισε να φουντώνει και ο ίδιος.

Ο πατέρας του έφυγε από μπροστά του και ο Φίλιππος μόλις μπήκε στο δωμάτιό του τα γκρέμισε όλα από μπροστά του.
Είχε γίνει και αυτός έξαλλος με το τρόπο που του μίλησε, αλλά ειχε δίκιο. Είχε παραμελήσει τα καθήκοντά του και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να φαίνεται αδύναμος. Τον είχε ενοχλήσει πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός.
Σαν να άλλαξε ξαφνικά μέσα του. Έγινε άλλος άνθρωπος. Ο σκληρός απρόσιτος χαρακτήρας του βγήκε στην επιφάνεια και είχε σκοπό να μείνει.