Σε Χρειάζομαι

Κεφάλαιο 18ο

Το επόμενο πρωί ο Φίλιππος ένιωθε άρρωστος.
Ξύπνησε ιδρωμένος αλλά κρύωνε, πονούσε όλο του το σώμα και κυρίως το κεφάλι του.

Δεν ήταν από το χτεσινό πιοτό αλλά από τη διαμάχη που γινόταν μέσα του. Άλλαξε τόσο γρήγορα τη συμπεριφορά του για να ανταποκριθεί στα ιδανικά του πατέρα του, που όλη η πρόοδος που έκανε με τη Αθηνά γύρισε στο μηδέν. Το ένιωθε αυτό και τον ενοχλούσε πιο πολύ απ' όλα.

Πίστευε ότι έπρεπε να εστιάσει προς την πολιτική του ζωή, τις κοινωνικές του σχέσεις. Να γίνει περιζήτητο πρόσωπο για κάθε πολιτική και στρατιωτική ομάδα, να λαμβάνουν όλοι υπόψιν την γνώμη του, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των σπουδαίων αντρών που τον τριγύριζαν, ώστε να έχει υποστήριξη όταν ανέβει στο θρόνο.
Αλλά ακόμα και να μην είχε βλέψεις για κάτι τέτοιο, έτσι όπως του το έθεσε ο πατέρας του, ήταν υποχρεωμένος να φερθεί ανάλογα.

Δεν είχε ασχοληθεί με αυτά τα θέματα παλαιότερα, αλλά πλέον όλη αυτή η προσπάθεια που κατέβαλε για να τα καταφέρει όλα αυτά, τον διέλυε.
Ίσως να μπορούσε να το διαχειριστεί αν είχε ψυχική σταθερότητα, αλλά και αυτή τη παράτησε όταν τα σκάτωσε με την Αθηνά η οποία το μόνο που έκανε ήταν να τον βοηθάει.

Τελικά, κατέληξε στο ότι θα τα κατάφερνε μόνος του.
Μόλις αποφάσισε ότι θα ακολουθήσει τις υποδείξεις του πατέρα, μέσα του ισορρόπησε κάπως και έτσι άρχισε να νιώθει καλύτερα.

"Τι να κάνει τώρα η Αθηνά; Μήπως θα έπρεπε να τη βρω, να της ζητήσω συγνωμη; Αλλά γιατί; Δεν θα αλλάξει κάτι. Αλλά έστω μια συγγνώμη την αξίζει".  Πέρασαν από το μυαλό του κάποιες σκέψεις για την Αθηνά,  αλλά τελικά δεν τις έκανε πράξη.

Έκανε ελάχιστες δουλειές στο παλάτι και έφυγε για την αγορά όπου είχε κάποιες εκκρεμότητες.
Είχε πάντα συνοδεία τρεις φρουρούς, αλλά ήταν αγαπητός από το λαό γι' αυτό και δεν φοβόταν. Άλλωστε, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ό,τι και αν προέκυπτε.
Οι πολίτες υποκλίνονται όταν περνούσε από μπροστά τους και πολλοί του έσφιγγαν και το χέρι.

Περνώντας απ' όλα τα μαγαζιά εκεί, παρατήρησε από μακριά μια πολύ γνώριμη φυσιογνωμία.
Η Αθηνά γελούσε με κάτι που είχε πει κάποιος από τη παρέα της. Ο Φίλιππος πίστευε ότι ήταν πανέμορφη όταν γελούσε. Πλησίασε προς το μέρος της.

Οι φίλες της Αθηνάς είχαν προσέξει την παρουσία του απο νωρίς και βρίσκονταν σε αναμμένα κάρβουνα.
- Αθηνά εσύ ξέρεις το πρίγκιπα! Μιλά του! Σύστησέ μας!
Η Αθηνά μόλις τον είδε, της κόπηκε το γέλιο. Το αίμα της ανέβηκε αμέσως στο κεφάλι και χωρίς να το καταλάβει έσφιγγε τα δόντια της.
- Δεν μιλάω με το πρίγκιπα. Δεν έχουμε επαφές. Συγγνώμη κορίτσια.
Πέρασε τότε από μπροστά τους καρφώνοντας την Αθηνά με τα μάτια του, η οποία δεν είχε υποκληθεί ακόμα σ' αντίθεση με τις υπόλοιπες κοπέλες. Το έκανε τελικά αργά και κοιτώντας τον.
Φεύγοντας από κοντά της τής έριξε ένα βλέμμα από πάνω μέχρι κάτω και μετά ξανά στα μάτια με σηκωμένο φρύδι, πριν χαθεί με τους φρουρούς του μέσα στο πλήθος.

Οι φίλες της Αθηνάς ήταν έτοιμες να σχολιάσουν όλη αυτή την έντονη σκηνή, αλλά δεν πρόλαβαν γιατί η Αθηνά έφυγε γρήγορα από εκεί πηγαίνοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση από τον Φίλιππο. Ήθελε λίγο χώρο για να ηρεμήσει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως είχε τόσο επιρροή επάνω της και γιατί την ενδιέφερε τόσο η γνώμη του γι' αυτήν.
Η Περσέα την βρήκε κοντά σε ένα πηγάδι να κάθεται.
- Τι ήταν αυτό;
- Ποιο;
- Τι ποιο; Αθηνά μην κάνεις σε μένα τη χαζή! Δεν ήταν συμπεριφορά αυτή, που έτρεξες να φύγεις; Πολύ διακριτική! Δεν σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλες κοπέλες;

Η Αθηνά είχε χαμηλωμένο το κεφάλι και προσπαθούσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή της. Σήκωσε το κεφάλι της με βουρκωμένα μάτια.
- Με επηρεάζει τόσο πολύ και δεν το μπορώ!!
- Μην στεναχωριέσαι. Θα το ξεπεράσεις αυτό σιγά σιγά.
Η Περσέα την αγκάλιασε για να τη παρηγορήσει. Δεν ήθελε να της κάνει άλλο κήρυγμα. Είχε και αυτή κάποτε ερωτευτεί και ήξερε πως τρελαίνεται ο άνθρωπος.
- Ήμουν ωραία; Ή με κοίταξε έτσι κοροϊδευτικά;
Η Πέρσεα χαμογέλασε ελαφρά.
- Αθηνά μου είσαι πιο όμορφη από ποτέ! Αλήθεια, είσαι τέλεια σήμερα! Εγώ πιστεύω σε θαύμαζε!
Ένα δάκρυ ξέφυγε από τα μάτια της.
- Γύρισε πίσω και σε αναζητούσε.
Είπε απαλά και η Αθηνά γουρλωσε τα μάτια της.
- Ττι;
Ψέλλισε
- Ήρθε και φαινόταν ανήσυχος για την απουσία σου. Δεν μας είπε τελικά τι σε ήθελε.
Η Αθήνα κρυφοχαμογέλασε.
- Δεν με νοιάζει. Αν με θέλει κάτι ας έρθει να με βρει... Ώστε γύρισε πίσω;
Τώρα πια χαμογελούσε στη φίλη της .
- Πρέπει να βρω κάτι να πω στα κορίτσια.
- Κάτι θα σκεφτούμε.

- Μπορώ να διακοψω;
Η Αθηνά σήκωσε το κεφάλι της και είδε τον Φίλιππο να στέκεται πίσω από τη φίλη της.
- Θα βρω κάτι να τους πω.
Της ψιθύρισε η Περσέα και αφού υποκλίθηκε, τους άφησε μόνους τους.
- Είσαι καλά;
Ρώτησε με περιέργεια ο Φίλιππος γιατί του φάνηκε ότι φερόταν περίεργα.
- Ναι μια χαρά. Τι εννοείς;
Το έπαιξε χαλαρή, αλλά δεν σήμαινε ότι έπειθε κιόλας ως τέτοια.
Ο Φίλιππος δεν το συνέχισε.
- Ήθελα να σου δώσω μια εξήγηση για να τελειώνει αυτό το θέμα.... Συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ασχοληθώ εξ ολοκλήρου με τα της πόλης θέματα και δεν μπορώ να αφιερώσω χρόνο για τις δραστηριότητές μας.
- Εντάξει. Οπως θες.
Είπε απλά η Αθηνά καθώς δεν θεωρούσε ότι θα άλλαζε κάτι αν του έλεγε τη γνώμη της. Αυτός την κοιτούσε περίεργα. Περίμενε συνέχεια
- Μόνο αυτό έχεις να πεις;
- Τι άλλο θα ήθελες να πω; Να σε μεταπεισω για το αντίθετο;
- Όχι. Έχω αποφασίσει τι θέλω.
- Ωραία. Τότε η απάντησή μου ήταν πλήρης. Του χαμογέλασε και έκανε να φύγει.
- Δεν περίμενα να σε πειράξει τόσο πολύ!
- Γιατί πιστεύεις ότι με πείραξε;
- Το καταλαβαίνω από τις κινήσεις σου. Από το τόνο της φωνής σου. Σε ξέρω καλύτερα απ' όσο νομίζεις.
- Οχι! Δεν με ξέρεις και δεν σε ξέρω.
Δεν της απάντησε γιατί σκεφτόταν ότι είχε εν μέρει δίκιο.

Έφυγε από κοντά του και επέστρεψε στα ψώνια της.