Crazy about you

Hoofdstuk 1

(Marissa POV)

"Marissa kom je?" roept mijn moeder want we gaan gezellig met het gezin naar mijn opa en oma op de camping. "Ja ik kom" roep ik terug. Ik ren snel naar beneden en loop naar de voordeur die open staat. "Zijn we klaar" vraag ik. "Ja, doe jij de hond aan de riem en ga alvast in de auto zitten" zegt mijn vader. Als we allemaal in de auto zitten gaan we rijden naar België(Spa) naar de camping waar mijn opa en oma al staan met de caravan. Eenmaal aan gekomen en alle spullen uit gepakt gaan we eten. Na het eten gaan we nog gezellig een spelletje doen en gaan we daarna slapen want we moeten morgen vroeg op voor de kwalificatie van F1. "Hoelaat moeten we opstaan" vraag ik. "Om 8:00" zegt mijn vader. "Oké, slaaplekker" roep ik en iedereen antwoord "Slaaplekker".

De volgende ochtend.
"Goedemorgen" hoor ik mijn vader zeggen en ik zeg "goedemorgen, Hoelaat vertrekken we?" "Dat weet ik nog niet" antwoord mijn vader. We gaan lekker ontbijten met zijn alle en dan pakken we onze spullen en vertrekken we. We zeggen nog even doei tegen mijn moeder en oma want die blijven op de camping. "Veel plezier en vertel me alles als je terug komt" zegt mijn moeder. "Ja doe ik" antwoord ik terug.

Op het circuit
"We gaan even een plekje zoeken waar we kunnen staan/zitten" zegt mijn vader en we lopen samen met mijn opa, vader, broer, oom en neefje naar een plekje dicht bij de wc zodat als we naar de wc moeten we niet zo ver hoeven te lopen.
Ik hoop dat de kwalificatie goed verloopt en dat Max Verstappen pole position pakt want dat is een voordeel morgen bij de start. "Pap ik ga even naar de wc" zeg ik en loop vervolgens naar de wc. Als ik klaar ben met handen wassen draai ik me om en loop ik tegen iemand aan "sorry" wordt gezegd en ik kijk op en het is een jongen met zijn muts en een mondkapje op. Hij heeft echt mooie ogen maar ik herken hem ergens van. Opeens schrik ik uit mijn gedachtes van een stem "sorry ik probeer mijn ouders te vinden maar ik mag niet herkent worden dus liep ik een beetje snel zonder uit te kijken" zegt de jongen in het Engels. Nu herken ik hem met zijn McLaren mondkapje. Het is Lando Norris. "Oh sorry ik had je niet zo snel herkent maar Lando Norris toch? waarom zijn je ouders ergens hier?"Vraag ik op mijn beste Engels. "Ja dat ben ik, ze zijn bij deze ingang af gezet en ze weten de weg niet dus ga ik ze ophalen" zegt Lando. "Maar waarom laat je dat niet een monteur doen als je niet herkent mag worden?" Vraag ik. "Omdat het mijn ouders zijn en ik wil ze graag ophalen. Ik doe echt alles voor ze en als dat betekent door een plaats met allerlei fans te lopen dan doe ik dat" antwoord hij "dat is echt lief van je maar zo gaat het je niet lukken, ik help je wel" zeg ik "oké dankjewel" zegt Lando. Hij is zo knap en nog liever in het echt. "Ik moet wel even zeggen tegen mijn vader dat ik met je mee ga zoeken" zeg ik. "Is goed ik volg jou wel" zegt Lando. We lopen naar de plek waar mijn vader en de rest van mijn familie staat. "Pap dit is Lando Norris en ik ga hem effe helpen om hier onopgemerkt weg te komen" fluister ik. "Is goed zolang je me maar laat weten waar je bent" antwoord mijn vader. Ik loop samen met Lando weg. "Ik ben Marissa" zegt ik "leuk kennis te maken, ik ben Lando Norris maar dat wist je natuurlijk al" zegt hij. En we lachen "maar hoe kom ik onopgemerkt naar mijn ouders?" Vraagt hij. "Ja dat is een goede vraag" antwoord ik want ik heb eigenlijk geen idee.

(Lando Norris POV)
Ik loop snel door alle fans heen en probeer niet herkent te worden. Mijn ouders zijn bij de andere ingang afgezet door de taxi en ik ga ze halen maar moet daardoor wel door alle fans heen lopen. Ik heb mijn muts op en loop snel. Ik zit diep in mijn gedachtes. Het is leuk om alle fans weer te zien en er zijn tot mijn verbazing veel McLaren fans. "sorry" zeg ik want ik liep tegen iemand aan en blijf vervolgens staan. Het is een meisje, ze is echt mooi en lach vriendelijk naar me. "sorry ik probeer mijn ouders te vinden maar ik mag niet herkent worden dus liep ik een beetje snel zonder uit te kijken" zeg ik. "Oh sorry ik had je niet zo snel herkent maar Lando Norris toch? waarom zijn je ouders ergens hier?" Vraagt ze "Ze zijn bij deze ingang af gezet en ze weten de weg niet dus ga ik ze ophalen" zeg ik. Uiteindelijk zegt ze dat ze me gaat helpen en ik heb haar bedankt. We lopen nu eerst naar haar vader omdat ze moet zeggen dat ze met mij mee gaat. Ik blijf verderop wachten terwijl ze praat met haar vader. Daarna komt ze naar me toe gerent. "Ik ben Marissa" zegt ze "leuk kennis te maken, ik ben Lando Norris maar dat wist je natuurlijk al" zeg ik. We lachen en kletsen nog even verder tot ik vraag "maar hoe kom ik onopgemerkt bij mijn ouders?" Ik merk aan haar dat ze dat ook niet weet. Ze is zo knap, nee ik mag niet verliefd worden op een F1 fan. "Ik  weet wel iets waardoor ik niet herkent word" zeg ik en ik pak vervolgens haar had vast. Ze kijken me aan en lacht. "Hoezo zou dit werken?" Vraagt ze "nou omdat ik geen vriendin heb, dus herkennen ze mij ook niet als ik mijn muts ophou" zeg ik. We lachen en lopen verder en als we aan komen bij mijn ouders praten we en stel ik Marissa even voor en lopen we richting Marissa haar familie. Eenmaal aan gekomen bij haar familie willen mijn ouders nog gezellig door praten met haar familie. "Ik moet echt terug" zeg ik "ik breng ze anders zo wel terug naar de ingang van de paddock" zegt Marissa. "Pap, mam vinden jullie dat goed?" Vraag ik "ja is goed we zijn straks bij jou" antwoorden ze. "Loop je nog even met mij mee richting de ingang van de paddock?" Vraag ik aan Marissa. "Ja is goed" antwoord ze. We lopen weer hand in hand maar opeens herkent iemand mij. "Is dat Lando Norris" vraagt een meisje. Marissa antwoord snel "nee dit is mijn vriendje hij lijkt er een beetje op maar het is hem niet" "bewijs het dan" zegt die ene meid. Marissa kijkt mij aan en vraagt "vertrouw je me?" "Ja" antwoord ik en ze legt haar duimen op mijn lippen en kust haar eigen duimen zodat het lijkt alsof ze me een kus geeft terwijl dat eigenlijk niet zo is. Die meid geloofde ons uiteindelijk en we Liepen door naar de ingang van de paddock. "Het was leuk je te ontmoeten" zegt ze "ja vond ik ook, misschien dat ik je dadelijk na de kwalificatie nog zie" zeg ik "denk het niet maar wie weet misschien zie ik je ooit nog een keer. Doei Lando en succes met Kwalificatie" zegt ze. Ik open mijn armen en geef haar een knuffel en zeg "dankjewel. Ik hoop dat ik je snel weer zie" ze draait zich om en loopt weg terug naar mijn ouders en haar familie. Man wat is ze toch knap. Hopelijk zie ik haar nog een keer. Eigenlijk is het niet zo'n goed idee dat ik haar leuk leuk vindt maar ik kan er niks aan doen. Ik loop terug naar de McLaren garage en maak me klaar voor kwalificatie.